Rozdział 28.

*z perspektywy Wiktorii.

- A pamiętasz jak byliśmy tam i tobie…

- Hahahah, przestań! – przerwał mi przyjaciel.

- Albo jak zapomniałeś, jak się…

- Nie mogę, hahah – wydusił z siebie Maks i rzucił się na piasek.

Siedzieliśmy koło siebie i ciągle rozmawialiśmy, wspominając dawne czasy. Dawno się tak nie śmiałam, bardzo mi tego brakowało.

- Wiesz co?

- Hm?

- Cieszę się, że cię mam – usłyszałam, ale nic nie odpowiedziałam, tylko uśmiechnęłam się.

Po chwili siedzenia i milczenia nagle jakby oderwałam się od wszystkiego i usłyszałam dziwne dźwięki w mojej głowie. Słyszałam je ciągle, przez cały czas.

- Słyszysz? – zapytałam przyjaciela zdezorientowana.

- Co mam słyszeć?

Odgłosy z każdą sekundą stawały się co raz silniejsze i dopiero po upływie kilku minut zdałam sobie sprawę, że to nie w mojej głowie, a gdzieś na plaży ktoś woła o pomoc.

- Musisz to słyszeć… - mówiłam cicho i wstałam rozglądając się.

-  Wydaje ci się, siadaj.

- Maks, no!

- Ok. – powiedział i podniósł się z piasku. – Posłuchajmy.

Staliśmy chwilę nic nie mówiąc i pech chciał, że właśnie w tym czasie nie było nic słychać.

- No i widzisz? Coś ci się musiało…

- Teraz! – prawie krzyknęłam.

- Cholera… - szepnął chłopak.

Słyszeliśmy wyraźnie czyjeś krzyki - „pomocy”, ale nie wiedzieliśmy skąd dochodzą.

- Maks! – krzyknęłam nagle przerażona i pokazałam palcem w stronę morza.

- Dobra… Ok. Zostań tu, a ja tam pójdę. Dzwoń po karetkę!

- Ale Maks! Nie chcę zostać tu sama! Proszę!

- Wiktoria! – poczułam na ramionach jego trzęsące się dłonie. – Spokojnie. Damy radę.

- Idź już, ale uważaj na siebie. Błagam – mówiłam, pomimo tego, że plątał mi się teraz język i czułam, że przez całe moje ciało przechodzą dreszcze.

- Uważaj! – krzyczałam w stronę przyjaciela, kiedy widziałam, że fale o mało co go nie wywracają.

Patrząc ciągle w stronę Maksa, musiałam też zerknąć na ekran komórki. Wykręciłam numer na pogotowie i próbowałam skupić się na moment. Po chwili wszystko już było załatwione. Mężczyzna po drugiej stronie słuchawki szybko domyślił się o co mi chodzi i obiecywał jak najszybsze przybycie. Kiedy tylko rozłączyłam się zaczęłam patrzeć w głąb morza.

- Maks! – zaczęłam krzyczeć z całych sił, bo nigdzie go nie widziałam. – Maks! Maks do cholery! Maks! – krzyczałam i łzy lały mi się po policzkach.

Zaczęłam stawiać małe kroki w kierunku morza i nie przestawałam nawoływać przyjaciela.

- Wiktoria! – usłyszałam nagle. – Pomóż!

Kręciłam głową na wszystkie strony, ale oczy były zalane łzami i utrudniały mi widoczność. W końcu zobaczyłam Maksa targającego ze sobą jakiegoś chłopaka.

Wbiegłam do morza tak szybko, jak jeszcze nigdy. Nie zwracałam nawet uwagi na to, że woda jest okropnie zimna, po prostu biegłam.

- Maks! – krzyknęłam piskliwym głosem. – To…

- Wiktoria uspokój się!

- Maks, ale to jest… Nie widzisz? Nie widzisz kto to? – rzucałam się i razem z przyjacielem wynosiłam uratowanego na brzeg.

-  Pomóżmy mu! Nie krzycz!

- Ty sam krzyczysz!

- Bo jestem zdenerwowany!

- Ja jeszcze bardziej!

Razem z Maksem stanęliśmy  na piasku, a chłopak leżał obok nas. Wstałam i zaczęłam płakać jeszcze bardziej i przecierałam oczy, bo nie wierzyłam, że to wszystko dzieje się naprawdę. Nie mogłam patrzeć na to jak Maks sprawdza puls i próbuje robić sztuczne oddychanie.

- Proszę nas przepuścić! – usłyszeliśmy nagle zza placów i zobaczyliśmy kilku sanitariuszy.

- Błagam… niech panowie coś zrobię. Proszę…

- Chodź tu – powiedział cicho Maks i przytulił mnie.

- Wyciągnęliście go z wody?

- Tak. Dosłownie przed chwilą…

- Maks…

- Spokojnie. Uratują go.

Nie minęły nawet 2 minuty, kiedy mężczyźni stojący obok nas, oznajmili, że muszą zabrać poszkodowanego do szpitala.

- Czy my też możemy jechać?

- A jesteście z nim jakoś spokrewnieni?

- Nie… – zaczęłam.

- Noto przykro nam.

- Ale proszę pana. On nie ma tu nikogo.

- Powiadomimy rodziców i…

- On nie ma rodziców. Jest tu u kuzynów.

- Nie możemy pani zabrać, przykro nam. Będzie dobrze – mężczyzna wysilił się na niewielki uśmiech, a potem odszedł za resztą.

- Powiedz, że oni go uratują…

- Miejmy nadzieję – mówił załamanym głosem Maks, znowu mnie przytulając.

- Dasz radę Artek, dasz radę… - wyszeptałam i patrzyłam, mrużąc bolące mnie już od płaczu powieki, na odjeżdżającą karetkę.