Rozdział 32.

*z perspektywy Wiktorii.

- I co teraz? – szepnęłam prawie w ogóle nie otwierając ust.

- Hej – powiedział w naszą stronę niebieskooki brunet, ten, który więził mnie razem z Artkiem. – Co tu robicie?

- My… Byliśmy się przejść i ja… przypomniałam sobie… sam wiesz… no i… tak… zatrzymaliśmy się na chwilę… - mówiłam cały czas się jąkając.

Chłopak zaśmiał się w naszą stronę i zmrużył oczy.

- Klaudia się o wszystkim dowie, nie musicie się o nic martwić, a teraz idźcie stąd zanim ja się zdenerwuję.

Podnieśliśmy się i postawiliśmy pierwszy krok.

- Frajer – skomentował cicho Maks.

- Chyba z ciebie – usłyszeliśmy za plecami i momentalnie się odwróciliśmy.

- Daj sobie siana, co?

- Wszystko słyszeliście, prawda? Mam was teraz tak puścić, żebyście popsuli wszystko? Oj nie, nie. Tak łatwo nie będzie – mówił brunet i krążył koło nas. – Nie mogę tego tak po prostu zostawić, przecież zaraz wszystko wypaplacie. Zwłaszcza ty malutka. Niby taka niewinna, milutka, itd. Nieładnie… - wymamrotał chłopak i będąc za moimi plecami przejechał palcem po nich w dół.

- Ty świnio, zostaw mnie! – krzyknęłam, a widząc wszystko Maks, momentalnie zareagował.

- Masz jakiś problem stary? – syknął i popchnął chłopaka.

- Owszem, mam. Chcesz to załatwić w ten sposób? Ok., nie ma sprawy.

Brunet rzucił się na Maksa energicznym ruchem i obydwoje leżeli już na ziemi.

- Przestańcie! – zaczęłam od razu krzyczeć. – Maks, do cholery!

Skakałam koło nich jak jakaś pchła i bez skutku próbowałam ich rozdzielić.

- Już, skończyliście? – spytałam, kiedy przyjaciel odepchnął bruneta i siedzieli naprzeciwko siebie głęboko oddychając.

- Ja tak – powiedział niebieskooki, a zaraz potem wstał, otrzepał się i kulejąc nieco wszedł do domku.

Maks natomiast siedział jeszcze na piasku i wycierał w dłoń krew spływającą z jego wargi.

- Ja cię kiedyś zabiję, wiesz? – mówiłam zdenerwowana i szukałam chusteczki w kieszeni.

- No to zabijaj… - odrzekł bez entuzjazmu chłopak.

Kilka minut potem byliśmy już na ścieżce, którą wcześniej tu przywędrowaliśmy. Szliśmy w ciszy, chociaż było tyle do omówienia.

- Teraz mamy już pewność – powiedziałam w końcu.

Przebyliśmy następne kilkaset metrów słuchając trzasku rozbijających się o brzeg fal, śpiewu ptaków i szumu drzew. Wszystko to sprawiało, że poczułam się totalnie bez sensu i nie wiedziałam nawet, co chcę zrobić z tym, czego właśnie się dowiedziałam.

Zanim wróciliśmy do naszego ośrodka, poszliśmy jeszcze na lody. Potem idąc już powoli, rozkoszowaliśmy się widokiem zachodzącego słońca.

- Oho. Chyba ktoś tu nieźle imprezował, że aż policję wezwali – odrzekł Maks i wskazał na radiowóz stojący przed bramą domów.

- Maks… oni mogą…

- Co?

- Oni mogli przyjechać do nas – powiedziałam wprost.

- Tak, a ja jestem Johnny Depp.

Niecałe 5 minut potem byliśmy już przed naszymi pokojami i usiedliśmy na ławce.

- Dzień dobry – usłyszeliśmy i zaczęliśmy wywijać głowami na wszystkie strony.

- Dzień dobry – odpowiedziałam krótko, kiedy zobaczyłam policjanta i wstałam.

- Ty jesteś - tu popatrzył na kartkę – Wiktoria?

- Tak, to ja.

- Wasz kolega Artur, dał mi na was namiary. Stwierdził, że sam nic nie pamięta, a wy go przecież uratowaliście.

- Ja mogę wszystko opowiedzieć – wyrwałam się i usiadłam z powrotem na ławce, spoglądając na przyjaciela.

- Na mnie nie patrz, ja się nie będę w to mieszał. Na kija Artek o nas powiedział – mówił wyraźnie zdenerwowanym, ale cichym głosem Maks.

W kilkudziesięciu zdaniach zdałam przed funkcjonariuszem policji całą relację z dnia, kiedy to Artur się topił oraz z tego, co wydarzyło się niecałą godzinę temu.

- Czy macie jakieś dowody? Nie możemy ich oskarżyć bezpodstawnie.

- Niestety nie… - wymamrotałam zawiedziona.

- No cóż, w takim razie teraz to tyle. Będziemy się z wami jeszcze kontaktować. Dziękujemy, dowidzenia.

Pokrótce dwaj mężczyźni zaczęli się powoli oddalać.

- Niech panowie zaczekają! – krzyknął nagle Maks i pobiegł za nimi, a ja powędrowałam za nim wzrokiem.

Nie wstawałam, bo nie chciałam. Widziałam tylko, jak chłopak wyciąga swoją komórkę i coś im pokazuje. Nie miałam pojęcia co robi, ale ufałam mu.

- O co chodziło? – zapytałam, kiedy przyjaciel wrócił na miejsce.

- Jak tam byliśmy, to wszystko nagrałem…

- Naprawdę?

- Tak, naprawdę – powiedział i wbiegł do domku po schodach.