Rozdział 29.

*z perspektywy Maksa.

- Czemu ten autobus nie może jechać szybciej? – zapytała Wiktoria smutnym, a zarazem zdenerwowanym głosem.

- Jedzie szybko.

- Szybko? On się wlecze jak żółw.

- Wiktoria… uspokój się, Artek da radę.

- Skąd wiesz? Skąd wiesz, że da radę? Może on nie był na tyle silny, żeby to wszystko wytrzymać.

Nie odezwałem się. Nie wiedziałem, co mam powiedzieć i jak zareagować. Sam okropnie się martwiłem o chłopaka, którego prawie w ogóle nie znałem.

- Zaraz wysiadamy – zauważyła dziewczyna.

Staliśmy teraz koło przystanku i kiedy tylko autobus odjechał, naszym oczom ukazał się szpital. Nie minęły nawet 3 minuty, a już znajdowaliśmy się na jednym z korytarzy.

- Przepraszam! Szukamy naszego kolegi, trafił tu niedawno.

- Idzie tu już lekarz, z nim będziecie rozmawiać.

Odsunęliśmy się od blatu i zaczęliśmy się rozglądać.

- Co jeżeli nas nie wpuszczą? – zapytała dziewczyna patrząc w stronę nadchodzącego już mężczyzny.

- Jakoś musimy się tam dostać – wymamrotałem i w ramach pocieszenia przytuliłem przyjaciółkę.

- Dzień dobry. Co z nim? – wystartowała od razu Wiktoria.

- Nie wiem…

- Jak to pan nie wie? Jest pan przecież lekarzem.

- Nie wiem, jak mam wam to powiedzieć.

- Co się stało? – zapytałem mając w głowie najgorsze myśli.

- Pan Artur zmarł. Nie zdołaliśmy go uratować.

- Pan żartuje, prawda? – spytała Wiktoria i zaczęła już płakać.

- Niestety nie – odpowiedział jej doktor.

Staliśmy przez chwilę jak wryci. Po chwili Wiktoria usiadła ponownie na krześle i schowała twarz w dłoniach. Ja usadowiłem się obok niej.

- Czemu akurat jego to spotkało? On nie był zły…

- To nasza… -  zacząłem. – To moja wina.

- Nie, nie twoja…

- Może gdybyśmy wcześniej go zauważyli i gdybyśmy wcześniej mu pomogli… może wtedy by żył.

- Ja słyszałam – mówiła płacząc. – Słyszałam wcześniej te krzyki, ale dopiero po chwili sobie uświadomiłam, że to ktoś woła o pomoc…

- Teraz już nic nie zrobimy… Nie możemy się obwiniać. Gorsze pytanie to takie – dlaczego on się w ogóle topił?

- Nie wiem tego…

Siedzieliśmy i siedzieliśmy… Nie było w tym najmniejszego sensu, bo czekaliśmy na nic. Musieliśmy ochłonąć. Wiktoria zasnęła na moim ramieniu, a ja obserwowałem wszystkich dookoła i biłem się z własnym myślami. W pewnym momencie wzdrygnąłem się, bo usłyszałem za plecami imię „Artur.” Odwróciłem się lekko i nadsłuchiwałem głosu kobiety i lekarza.

- Wiktoria! Wiktoria, obudź się!

- Co jest…? – pytała nie otwierając oczu.

- Chodź! – prawie krzyknąłem i pociągnąłem ją za sobą.

- Przepraszam pana!

- Tak?

- O jakim Arturze pan mówił?

- A czemu pytasz?

- Niech nam pan powie o co chodzi – mówiłem lekko zdenerwowany. – Wcześniej powiedziano nam, że on nie żyje…

- Żyje i ma się całkiem dobrze, musieliście dostać złe informacje.

- Ale przecież inny lekarz mówił kompletnie co innego.

- Panie doktorze – wtrąciła się znajoma kobieta.

- Słucham?

- W ciągu ostatnich dwóch godzin trafiło do szpitala dwóch Arturów.

- Noto już wszystko jasne…

- To znaczy, że on żyje? – wydusiła z siebie Wiktoria.

- Artek ma 17 lat, chyba o niego wam chodzi. Zaprowadzę was.

Nawet nie zamieniliśmy z dziewczyną słowa i nie popatrzyliśmy na siebie, tylko udaliśmy się za mężczyzną.

- Proszę, to tutaj. Możecie wejść.

Wiktoria stanęła przed drzwiami i zerknęła w znajdującą się w nich szybkę.

- Boże - wyszeptała. – On żyje…

Zamknąłem oczy i odetchnąłem z ulgą… W przeciągu kilku sekund poczułem się o niebo lepiej.

- Wchodzimy – powiedziałem i nacisnąłem na klamkę, popychając drzwi. 

__________________________________________________

Mam nadzieję, że się Wam podoba :)

A tak w ogóle, to jutro muszę zdać historię, a potem już tylko i wyłącznie, co?! LABA!

Jak u was z ocenami? :D x