Rozdział 94.

*z perspektywy Maksa.

Nie wiem ile czasu minęło, ale byłem w jakimś lesie… Nie miałem pojęcia, co to za miejsce, bo w aucie zakryli mi oczy, przez co nie widziałem drogi.

Powoli ściemniało się…

- Długo mnie jeszcze będziecie tu trzymać?

- Spokojnie… My zaraz odjeżdżamy, ale ty zostajesz.

- Nie rozumiem… - zmarszczyłem brwi. – Po co to wszystko? Wytłumacz mi, chętnie posłucham. Nawet nie wiesz ile przez ciebie straciliśmy.

- Zamknij się chłopcze.

- Nie! – krzyknąłem i usłyszałem swoje echo.

- Słuchaj… - mężczyzna podszedł do mnie i szarpnął moje ramię.

- Nie dotykaj mnie – zmrużyłem oczy.

W tym momencie zaczął dzwonić mój telefon. Popatrzyłem na rękę „wujka”, bo tam się znajdował.

- Oddaj go – powiedziałem stanowczo.

- Chyba śnisz.

- Pokaż przynajmniej kto dzwoni.

Mężczyzna  odwrócił ekran w moją stronę. To Wiktoria…

- Błagam… daj mi odebrać.

- To żart?

- Muszę… To moja przyjaciółka. Powiem jej, że nic mi nie jest. Chociaż tyle pozwól mi zrobić… Możecie mnie zabić, ale ona… nie może cierpieć, rozumiesz?

Komórka wylądowała w liściach. Rzuciłem się natychmiast na ziemię.

- Wiktoria!

- Cześć staruszku – powiedziała cichym, słodkim głosem.

- Posłuchaj… Nie mogę teraz rozmawiać. Wszystko jest w porządku, po prostu… no nie mogę. Zadzwonię później, obiecuję.

- Ale czemu?

- No bo… Wytłumaczę ci później…

- Maks, co się dzieje? Słyszę, że coś jest nie tak, mnie nie oszukasz.

- Wiktoria, potem… Przepraszam.

Rozłączyłem się. Mężczyzna zerknął, podszedł i wyciągnął dłoń w moją stronę. Pokiwałem przecząco głową.

- Oddawaj to.

- Nie jesteś taki… - wymamrotałem głęboko oddychając.

- Co?

- Wcale nie chcesz tego wszystkiego…

- Owszem, chcę – tu przerwał i wyrwał mi mojego samsunga. – Panowie, jedziemy!

- Nie rób tego!

- Nie będziesz mi dyktował, co mam robić, a czego nie. Już postanowiłem.

- Zamieniasz się w potwora…

- Zwiążcie go – powiedział w stronę dwóch kolesi, którzy ciągle mu towarzyszyli.

Bardzo ciasno przywiązali moją nogę do drzewa po czym wsiedli w auto… zniknęli.

*z perspektywy Wiktorii.

- Mamo coś jest nie tak… - chodziłam nerwowo po kuchni.

- Wiktoria… Maks powiedział, że wszystko jest ok., więc po co się martwisz?

- Bo słyszałam po jego głosie – mówiłam głośniej zdenerwowana i niespokojna.

- Może zadzwoń…

- Nie odbiera.

- To nic nie znaczy…

- Zadzwonię do rodziców.

Wybrałam odpowiedni numer.

- Dzień dobry… jest Maks?

Usłyszałam jakieś szmery i szlochanie.

- Halo?

- Coś się z nim stało…

- O czym pani mówi?

- Wróciliśmy do mieszkania… drzwi były otwarte. On nie odbiera… Wiesz co to znaczy?

- Co?

- Porwali go… zabrali… - kobieta płakała.

- Ale… Jak to?

- Jego wujek… to znaczy… no wiesz.

- Ale…

- Zadzwonię, jeżeli czegoś się dowiemy. Kończę, przepraszam.

Odłożyłam komórkę i oparłam się o blat.

- O co chodzi?

- Porwali go – odpowiedziałam bez namysłu, mając przed oczami najgorsze z najgorszych scen.