Rozdział 97.

*z perspektywy Wiktorii.

Rano obudziłam się około 7. Do pokoju po cichu weszła mama.

- Idziesz do szkoły?

- A muszę? – spytałam sprawdzając telefon, na którym nie było żadnych nowych powiadomień.

Kobieta usiadła na łóżku.

- Maks się znalazł.

- Co?! – zerwałam się i wyskoczyłam spod kołdry.

- Jest już bezpieczny.

- Ale… Dzwonili do was?

- Tak, tak. Przenocował w jakiejś miejscowości u…

- U kogo?

- U jakiejś dziewczyny chyba.

Coś we mnie zagotowało się.

- Nie martw się, na pewno nic głupiego nie zrobił.

Przytuliłam mamę i chwyciłam komórkę, po czym wykręciłam numer do chłopaka.

Głucha cisza, a po niej słowa „Nie ma takiego numeru”.

Zmarszczyłam czoło.

- Co jest?

Spróbowałam jeszcze raz.

- Nie ma takiego numeru… - odrzekłam.

- Pewnie nie odzyskał telefonu…

Po kilku minutach spróbowałyśmy z mamą zadzwonić do rodziców Maksa.

- Tych numerów też nie ma – powiedziałam zaniepokojona.

- Wiki, załatwimy to później, a teraz się ubierz.

- Skype Maksa też jest usunięty… Nie ma niczego. To chyba nie przypadek.

***

Wiktoria w niezbyt zadowalającym stanie udała się do szkoły.

- Nie rozumiem… dlaczego? Dlaczego znowu to robią?

- Wiktoria, posłuchaj… Są w kiepskiej sytuacji, więc nie możesz ich obwiniać. Jeżeli wszystko się ureguluje, założę się, że znowu się z wami skontaktują.

- Tylko… Ja już tak dłużej nie mogę, wiesz? Tęsknię za nim…

- Jesteś silna, dasz radę.

*z perspektywy Maksa.

Po porannej rozmowie z Danielle, dowiedziałem się, że ma ona prawie 18 lat i chodzi do szkoły, której nazwy nie zapamiętałem.

Zacząłem się z nią żegnać, gdy tata i policja stali już pod domem.

- Dziękuję za wszystko, to naprawdę bardzo miłe z twojej strony.

- Ja przepraszam za to… do czego prawie doszło w nocy. Nie chciałam, tylko… no nie wiem jak to wytłumaczyć. Nie chcę, żebyś myślał, że jestem jakaś napalona na nowo poznanych kolesi.

- Spokojnie, nie tłumacz się. Nic się nie stało, naprawdę.

- To dobrze – znowu na jej tworzy pojawił się ten uroczy uśmiech.

- Będę już szedł, bo czekają. Dziękuję jeszcze raz, szkoda tylko, że nie mogę ci się odwdzięczyć w żaden sposób.

- Idź już, bo się zniecierpliwią.

Przytuliłem Danielle i wyszedłem z mieszkania. Przed ogrodzeniem czekał na mnie tata, a za nim kilku policjantów.

- Całe szczęście – mężczyzna mocno objął mnie.

Udało mi się wrócić do domu po kilku przesłuchaniach. Mama przywitała mnie z twarzą zalaną łzami.

- Muszę zadzwonić do Wiktorii.

- Nie musisz, wiedzą już o wszystkim.

- Ale… chcę z nią porozmawiać.

- Maks, nie…

- O co chodzi? – patrzyłem na rodziców, nie rozumiałem.

- Usunęli nam wszystkie numery, skasowali wszystkie konta… Musimy być ostrożni.

- Że co?

- To, co słyszałeś.

- Chyba sobie żartujecie. Że niby nie mogę do niej zadzwonić?

- Przykro nam.

Nie wytrzymałem. Zamknąłem się w swoim pokoju, wcześniej trzaskając drzwiami.