Rozdział 93.

*z perspektywy Maksa.

Następnego dnia nie poszedłem do szkoły, chociaż powinienem. Przed rodzicami symulowałem ból brzucha. Leżałem w łóżku do 10. Potem wstałem i zjadłem przed telewizorem byle jakie śniadanie. Poczułem w pewnym momencie, że mój telefon wibruje. Zerknąłem na ekran – „Babcia”. Zdziwiło mnie to, a zarazem ucieszyło.

- Cześć babciu – powiedziałem odbierając połączenie.

- Maksiu!

- Coś się stało, że dzwonisz?

- Oczywiście, że się stało. Przecież mój wnusiu ma dzisiaj siedemnaste urodziny!

Zmarszczyłem brwi i popatrzyłem na kalendarz…

- Wszystkiego najlepszego kochany! Jesteś już prawie dorosły, a dopiero byłeś takim brzdącem…

- Gdyby nie ty, babciu, to bym się nawet nie zorientował, że mam dzisiaj urodziny.

- Jak to?

- Nawet nie wiedziałem do końca jaki mamy teraz miesiąc… Źle mi się tutaj żyje, to dlatego.

- Kiedy wracacie? Boję się o was i tęsknię… Dziadek ma też już dosyć mojego marudzenia.

- Chciałbym wrócić, ale mama i tata…

- Oni nie?

- Nie… Uważają, że jeszcze jest za wcześnie.

- Czekam na was cały czas.

- Ja każdego dnia liczę na to, że w końcu się zdecydują.

W tym momencie usłyszałem dzwonek do drzwi.

- Post! (Poczta!) – do salonu dobiegł krzyk listonosza z klatki schodowej.

- Przepraszam babciu, ale muszę kończyć. Dziękuję za pamięć, jesteś wspaniała. Do widzenia!

- No trzymaj się wnusiu i uważajcie tam na siebie.

Schowałem telefon do kieszeni i powoli podszedłem pod drzwi aż w końcu otworzyłem je.

- Bonjour – powiedziałem bez entuzjazmu.

Popatrzyłem przed siebie… Od razu szybko cofnąłem się i chciałem zamknąć drzwi. Nie dałem rady. Mężczyzna pchał je co raz mocniej. Wywróciłem się. Podniosłem oczy do góry i zobaczyłem szeroki, pogardliwy uśmiech.

- Ty zapewne jesteś Maks…

Serce waliło mi jak nigdy. Powoli podniosłem się z podłogi.

- Tak?

- Tak, wujku…

Mężczyzna skierował na mnie swój zimny wzrok.

- Czego od nas chcesz? Rujnujesz nam życie… Jesteś podłym, zgorzkniałym facetem, wiesz to?

- Chłopaki – powiedział głośniej.

Nagle w przed pokoju stanęło dwóch umięśnionych, łysych kolesi.

- Zabieramy go.

- Nie! – krzyknąłem i odsunąłem się pod ścianę. – Nigdzie mnie nie zabierzecie!

Nie zdążyłem wydobyć z siebie więcej słów. Na moich ustach pojawiła się taśma. Zacząłem rzucać się, wyrywać i kopać. Bez rezultatu.

Wylądowałem w czarnym BMW.  Auto ruszyło z piskiem opon. Wujek oderwał taśmę. Przygryzłem wargę, wyrażając w ten sposób ból.

- I co cwaniaczku? Dalej będziesz podskakiwał?

- Zostawcie mnie. Czego ode mnie chcecie?

- Chcesz wiedzieć?

- Tak! Tak, chcę wiedzieć.

Mężczyzna pogładził się po brodzie, spojrzał za szybę i zaraz potem, patrząc prosto w moje oczy, odrzekł:

- Chcę twojej śmierci.

*z perspektywy Wiktorii.

Pierwszy dzień w szkole po wycieczce. Siedziałam z Martyną w klasie. Zapisywaliśmy temat z polskiego, a przy nim datę: 20.09…

- Cholera… - szepnęłam pod nosem.

- Co jest?

- Maks ma dzisiaj urodziny.

- Serio?

- Serio…

Oparłam się o krzesło i zaczęłam zastanawiać się w jaki sposób złożyć Maksowi życzenia. Gdyby tylko był w Krakowie…

Lekcja skończyła się. Wyszliśmy na przerwę.

- Idę na zewnątrz.

- Po co? Przecież jest zimno…

- Muszę zadzwonić.

- Teraz? Wrócisz do domu i… No dobra.

Zarzuciłam na siebie kurtkę, energicznie wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer chłopaka.

Pierwszy sygnał… Drugi… Trzeci… Czwarty… Nie odbiera.

Odwróciłam się. Stał za mną Tomek.

- O, hej – przywitałam się niezbyt optymistycznym akcentem.

- Jak leci?

- Na razie jest w porządku – powiedziałam. Usiedliśmy na ławce.

- Cieszę się.

- Słuchaj… Minęło już trochę czasu i… przepraszam cię, jeszcze raz. Za to jak wyszło, że tak potraktowałam cię we Francji. Jestem okropna…

- Nie wracajmy do tego.

- Skrzywdziłam cię i jest mi cholernie głupio z tym.

- Wiki - Tomek uśmiechnął się do mnie. – Myślałem o tym wszystkim długo, bardzo długo. Zapomnijmy o tym, co?

- Dzięki tobie byłam wtedy chociaż trochę szczęśliwa… ale masz rację, tak będzie lepiej.

Przytuliliśmy się po czym wróciliśmy razem do szkoły.