Rozdział 1.

*z perspektywy Wiktorii.

Przewracałam się z boku na bok. Nie mogłam zasnąć. W pokoju było ciemno i cicho. Od czasu do czasu słyszałam tylko ciche chrapanie Maksa. W końcu położyłam się na plecach i zaczęłam myśleć. Patrzyłam w ścianę i wspominałam wszystko, co wydarzyło się nie tak dawno. Miałam przed oczami ołtarz. Widziałam wszystkich gości, a obok siebie mężczyznę mojego życia. Za każdym razem, gdy na niego patrzyłam, miałam wrażenie, że zakochuję się w nim jeszcze bardziej. Przypomniałam sobie nasz pierwszy taniec, uśmiechy na twarzach obecnych przy tym osób. Czułam się jak w niebie. Wiedziałam, jak Maks bardzo mnie kocha i jak mu zależy. Wydawało mi się, że teraz już nic nie będzie nas w stanie rozdzielić.

Po kilkunastu minutach wsunęłam się z powrotem pod kołdrę i przytuliłam do męża. Biło od niego takie ciepło, miłość…

*z perspektywy Maksa.

Obudziłem się. Za oknem było jeszcze ciemno, jednak zegarek wskazywał już 7.30. Za półtorej godziny miałem być w pracy, a dalej leżałem w łóżku. Odwróciłem się i zobaczyłem śpiącą jeszcze Wiktorię. Przesunąłem palcem pasmo jej włosów, które przykrywało policzek. Drgnęła delikatnie, ale nie otworzyła oczu.

Po cichu wstałem, ubrałem pantofle i poszedłem do łazienki. Popatrzyłem w lustro i nie wierzyłem własnym oczom. Minęło tyle czasu… Otrząsnąłem się po czym zrobiłem to, co miałem zrobić. Następnie udałem się do kuchni i tam przygotowałem śniadanie. Nie zajęło mi to dużo czasu. Po kilkunastu minutach byłem z powrotem w łóżku. Obok mnie leżała Wiktoria, która delektowała się posiłkiem.

- Jakaś okazja dzisiaj, że jesteś taki miły? – spytała jedząc.

- Ja zawsze jestem miły – wyszczerzyłem się i zaraz potem pocałowałem ją w czoło.

Niestety musiałem udać się do pracy. Wiktoria również. Kiedy tylko wszedłem do budynku, poczułem na sobie wzrok mojego kolegi – współpracownika.

- Cześć Maks – przywitał mnie szef.

- Dzień dobry panu.

Przejechałem po nim szybko wzrokiem. Był to dobrze zbudowany mężczyzna. Miał co najwyżej 45 lat. Był bardzo sprawiedliwy, życzliwy i długo by jeszcze wymieniać. Lubiłem go.

- Masz tutaj te papiery, zajmij się tym, a przy okazji pogadaj z Jackiem (współpracownik wspomniany wyżej).

- Miałem się dziś zajmować czymś innym – zrobiłem dosyć dziwną minę.

Szef uśmiechnął się serdecznie i odpowiedział:

- Ale na razie zajmiesz się tym.

Zacząłem robić to, co mi polecono. W końcu dosiadłem się do Jacka, a ten tylko chrząknął.

- O czym miałem z tobą gadać?

- Nie wiem, pytaj szefa – odburknął.

- No ale… to ty powinieneś wiedzieć.

- Wiem, co powinienem wiedzieć, a czego nie – spojrzał na mnie z niezbyt przyjazną miną.

- No to ja zaraz wracam.

Poszedłem do gabinetu naszego przełożonego.

- Ten Jacek mnie kiedyś wykończy – skomentował krótko, gdy przedstawiłem mu zaistniałą przed kilkoma minutami sytuację.

- To chyba ja tak na niego działam.

- No nie ważne. W każdym bądź razie masz mu wytłumaczyć to, o czym wczoraj gadaliśmy.

- No i wszystko jasne, to ja lecę.

Ten dzień pracy nie był zbytnio wesoły, ale jakoś go przeżyłem. Około godziny 15 wyrwałem się i pojechałem do dziewczyn. Wiktoria i Martyna miały lekkie urwanie głowy z towarem, więc postanowiłem im troszkę pomóc.

Dzień zleciał szybko, jak każdy inny. Wieczorem szybko zasnąłem, bo byłem wyjątkowo padnięty. Nie działo się nic nadzwyczajnego. Na razie.