Rozdział 10 & ...

KLIK

Wiktoria zamknęła się w sobie. Przez pierwsze kilka dni nie odzywała się do nikogo, prawie w ogóle nie jadła i większość czasu spędzała w łóżku. Nie chciała się z nikim widzieć. Maks stał się dla niej obojętny pomimo, że dążył do tego, aby znowu obydwoje mogli żyć normalnie.

- Spróbujmy jeszcze raz – mówił codziennie, ale ona w ogóle nie reagowała, jakby nie słyszała jego słów.

Po 3 miesiącach, któregoś dnia, Wiktoria otworzyła się znowu na świat. Pojechała do salonu, porozmawiała z Martyną, z rodzicami, przeprosiła ich wszystkich za to milczenie. Uśmiech znowu zaczął pojawiać się na jej twarzy.

Po kilkunastu tygodniach okazało się, że kobirta jest w ciąży. Cieszyła się bardzo, ale prawie w ogóle nie wychodziła z domu. Bała się, że powtórzy się tragedia sprzed kilku miesięcy. Maks opiekował się nią i troszczył jeszcze bardziej niż zawsze. Zależało mu na tym, żeby była szczęśliwa.

Po 9 miesiącach Wiktoria urodziła. Kacper przyszedł na świat zdrowy. Dorastał szybko. Po pewnym czasie nauczył się żyć ze świadomością, że on zwyciężył, a jego siostra, pomimo walki, przegrała…

Chłopak, w wieku 16 lat spotkał na swojej drodze pewną dziewczynę. Zaprzyjaźnił się z nią i po pewnym czasie, zaczął myśleć, że mogłoby między nimi być coś więcej niż przyjaźń. Patrząc na nią nie czuł jednak tego, co czuć powinien. Był przystojnym nastolatkiem i dziewczyny były  w niego wpatrzone jak w obrazek. Niektórzy skreślali go, bo myśleli, że zależy mu tylko na pieniądzach, ale on nawet o nich nie myślał.

Pewnego dnia, na jakimś ognisku, spotkał dziewczynę. Gdy zobaczył ją po raz pierwszy poczuł się inaczej, jak nigdy dotąd. Rozmawiał z nią bardzo długo mimo, że Natalia nie cały czas była chętna do dialogu.

- Boję się osób, które poznaję. Nigdy nie wiem, co mogą wnieść do mojego życia – powtarzała to bardzo często.

Dopiero wieczorem, kiedy wszyscy rozchodzili się do domów, Kacper zauważył rany na jej ręce. Był zdziwiony. Natalia była piękną dziewczyną o złotym sercu, zaskoczyło go to.

- To nic, dzięki temu jeszcze żyję – tymi słowami pożegnała go po pierwszym spotkaniu.

Nastolatka bardzo zainteresowała Kacpra, zaczęła się mu podobać. Spotykali się, ale ona dalej czuła dystans, którego chłopak starał się pozbyć za wszelką cenę.

Minęło pół roku. Natalia czuła się w końcu bezpieczna. Znalazła kogoś, kto dawał jej siłę i przy kim mogła być sobą. W domu Wiktorii i Maksa czuła się jak w prawdziwym domu, którego nigdy nie miała. Ojciec był alkoholikiem, mama prawie w ogóle nie interesowała się córką. Jedynie babcia martwiła się o swoją jedyną i ukochaną wnuczkę.

Kiedy Kacper był 2 liceum, wraz z innymi klasami, pojechał na tygodniową wycieczkę do Warszawy. Jadąc tam, nie miał pojęcia, co go czeka.

Poznał tam wiele nowych osób. W ostatni dzień wyjazdu, gdy wracał ze sklepu, natknął się na pewnego chłopaka. Był przekonany, że wcześniej już go spotkał. Kiedy ze sobą rozmawiali czuli się tak, jakby znali się od lat. Kacper, patrząc w jego oczy, widział oczy swojego ojca. Poprosił go, aby coś o sobie opowiedział. Chłopak słuchał go i nie mógł uwierzyć w to, co słyszał.

Po dwóch tygodniach w domu Wiktorii i Maksa pojawił się Damian. Kim był? Był bliźniakiem Kacpra. Kobieta była zrozpaczona, a zarazem szczęśliwa po tym, co się wydarzyło.

Chłopaki znaleźli wspólny język. Już po niedługim czasie zaczęli żyć jak normalne rodzeństwo.

Maks natomiast ciągle szukał odpowiedzi na wszystkie pytania jakie nurtowały jego i żonę. Jak do tego doszło?

W szpitalu znaleziono sfałszowane dokumenty. Wiktoria była w ciąży z bliźniakami, ale jeden z nich został uprowadzony. Podobnie było z pierwszym dzieckiem – wszystko była zaplanowane.

Po bardzo krótkim czasie prawda wyszła na jaw. Za wszystkim stał Krystian – „zaprzyjaźniony” lekarz. Pytano go, dlaczego zrobił to wszystko. Odpowiedział tylko raz – twierdził, że był zakochany w matce tych dzieci, chciał ją zdobyć, rozwalając małżeństwo, ale nie udało mu się to.

W końcu rodzina, w prawie pełnym składzie, zaczęła normalnie funkcjonować.

Byli tacy, jak wszyscy. Mieli lepsze i gorsze dni. Przeżywali wzloty i upadki. Uśmiechali się i płakali. Wiktoria do końca życia, co drugi dzień, chodziła do kościoła i tam modliła się, czasem nawet godzinami, do Zuzi. Tak chciała nazwać swoją córkę, więc tak na nią mówiła. Często powtarzała, że była jej największym skarbem, że bardzo ją kochała i nadal kocha.

Ci ludzie przeżyli mnóstwo wspaniałych chwil. Stali się jak jedność. Każdego nowego dnia, kierowali się jedną zasadą…

- Nie ważne jak życie jest ciężkie, nie traćmy nadziei – mówili każdego poranka, kiedy jedli wspólne śniadania.

____________________________________________

Witam wszystkich. :) Eh, od czego zacząć?

Pewnie się tego nie spodziewaliście, ale to, co przed chwilą przeczytaliście, to ostatni rozdział tego opowiadania. Tak, możecie mnie zabić.

Wierzcie mi lub nie, ale chciałabym pisać dla was jak najdłużej. Jeszcze miesiąc temu nie miałam pojęcia, że tak to będzie wyglądać, jak teraz wygląda. Nie miałam tego w planach.

Piszę od ponad roku i jestem z siebie naprawdę zadowolona, że udało mi się napisać aż (albo tylko?) tyle.

Sprawiało mi to zawsze tyle przyjemności… Pisałam to co chciałam, pisałam sercem, właśnie dla Was.

Ten blog to coś wspaniałego. Będę go odwiedzać cały czas, bo już się do tego przyzwyczaiłam.

Pewnie spytacie dlaczego kończę pisanie i czy kończę na stałe, więc od razu odpowiadam:

Kończę jak na razie z pisaniem, ponieważ nie daję rady. Nie potrafię w taki sposób jak dawniej, przeistaczać pomysłów w kolejne i kolejne rozdziały. Stało się to dla mnie po prostu męczące. Nie cieszę się już z tego tak, jak dawniej. Nie wiem, co będzie dalej. Na razie nie planuję niczego nowego. Chcę odpoczynku. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek napiszę coś dłuższego. Wyjdzie w praniu. Może będę czasem wstawiać tu coś krótkiego – zobaczymy.

No i cóż… Pozostaje mi teraz tylko i wyłącznie podziękować Wam za wszystko jeszcze raz. Wnieśliście bardzo dużo do mojego życia. Jestem wdzięczna, że wytrzymaliście do końca. Mam nadzieję, że tak jak ja, z uśmiechem na twarzy, będziecie wspominać bloga i te opowiadania.

Co jeszcze… Proszę Was, żeby każdy z Was napisał coś pod tym postem, to co chcecie i podpiszcie się jakoś. Jeżeli dodam coś za jakiś czas i nie będzie komentarzy, będę pamiętać o Was, że byliście, a było Was sporo, bo ponad 100 osób.

Jeżeli chcecie się ze mną skontaktować zapraszam:

- Ask

- GG – 40693151

- Fb

Korzystając z okazji, że dzisiaj Sylwester, życzę Wam wszystkie co najlepsze. Żeby rok 2014 był jeszcze lepszy od tego. Udanej zabawy i dużo uśmiechu! :)

DZIĘKUJĘ WAM ZA WSZYSTKO Z CAŁEGO SERDUSZKA, NIGDY NIE ZAPOMNĘ.

~moniak