Rozdział 7.

*z perspektywy Maksa.

- I co? Będziesz teraz tak chodzić i mnie unikać? – spytał Maks stojąc w progu kuchni.

- Nie unikam cię.

- Wcale i w ogóle…

- Gdybym cię unikała… nie byłoby mnie tu.

- Zrobiłem coś nie tak? Powiedz mi, porozmawiajmy w końcu.

- Mam dosyć tego, że ciągle muszę czekać.

- Nie rozumiem.

- Ostatnio. Prosiłam cię, żebyś przyszedł, ważniejsze było coś, co leciało w TV. Mam to akceptować? – zmarszczyła brwi.

- Ale… Dobra, masz rację, ale to było jednorazowe.

- Tak? – popatrzyła na mnie smutnymi oczami.

- Wiki… wiesz, że cię kocham, tak?

- Powtarzasz mi to codziennie – odwróciła się w moją stronę mówiąc głośniej. – Szkoda, że tego nie pokazujesz.

- Nie wierzysz w to, że cię kocham? – zmrużyłem oczy.

- Po prostu…

- No co? – podniosłem głos. – Jeżeli… jeżeli naprawdę w to nie wierzysz, to proszę bardzo! Drzwi do naszego domu zawsze są otwarte, tak? Możesz wyjść w każdej chwili… Nie musisz się tutaj ze mną męczyć, proszę! Droga wolna – krzyczałam i na końcu wskazałem palcem w stronę drzwi.

Miałem powiedzieć coś jeszcze, ale nie zdążyłam. Wiktoria Ujęła moją twarz w swoich dłoniach i pocałowała mnie.

- O co ci chodzi? – kiwałem głową na znak, że w ogóle nie rozumiałem jej zachowania.

- Jest mi ciężko, chciałabym, żebyś mi pomagał, a nie lekceważył każdą moją kolejną prośbę…

Przyciągnąłem ją do siebie i przytuliła się, dzięki czemu mogłem ją pocałować.

*z perspektywy Wiktorii.

Wieczorem, tego samego dnia, położyłam się wcześniej. Co raz częściej byłam senna, ale to chyba normalne w stanie, w jakim się znajdowałam.

Zanim jednak zasnęłam, leżałam w milczeniu obok męża i oglądaliśmy jakiś film, którego tytułu w ogóle nie znałam…

Następnego dnia pojechałam do salonu. Posiedziałam tam kilka godzin z Martyną.

Rozmawiałyśmy przez większą część czasu o jej ślubie i weselu. Cieszyłam się, że wychodzi za mąż. Nie mogłam się też doczekać samej imprezy, chciałam, żeby wszystko wyszło idealnie. 

____________________________________________

Jezu. :/ Zabijcie mnie, ale za cholerę nie mam weny, naprawdę… Mam nadzieję, że mi wybaczycie to dzisiejsze coś wyżej, muszę się jakoś zregenerować. Dam radę! x