Rozdział 8.

*z perspektywy Wiktorii.

Wybrałam się na badania. Znowu. Płci dziecka nie znałam do tej pory. Prosiłam lekarza, żeby na razie mi tego nie zdradzał. Tym razem zdecydowałam się. Chciałam wiedzieć – będę miała syna czy córkę?

Pojechałam autobusem, droga zajęła nie więcej jak 15 minut. Jeszcze chwilę czekałam w szpitalu na mojego lekarza – Krystiana. Był bardzo sympatycznym mężczyzną i zawsze starał się  mi pomóc.

Byłam już na sali i doktor zaczął robić wszystkie potrzebne badania. Leżałam z zamkniętymi oczami i uśmiechałam się do swoich myśli.

- Chciałabym się dzisiaj dowiedzieć – rzuciłam krótko i popatrzyłam na niego szczerząc się.

Podniósł w górę kąciki ust i wrócił do poprzedniej czynności.

Opuściłam powieki i czekałam aż Krystian się odezwie. Mijały kolejne minuty, a ja dalej nic nie słyszałam. Poczułam, że mężczyzna patrzy na mnie. Poprawiłam się na łóżku i zrobiłam pytającą minę.

- Będziesz wspaniałą i piękną matką.

- Więc? – zlekceważyłam jego pierwszą wypowiedź, która z resztą była dosyć dziwna.

- Będziesz miała córeczkę.

Do moich oczu napłynęły łzy i miałam ochotę rozpłakać się ze szczęścia.

- Dziękuję – wydusiłam z siebie.

- Pozdrów Maksa, szczęściarz z niego.

- Pozdrowię na pewno – odpowiedziałam i zadowolona wyszłam na korytarz.

Nie wróciłam do domu, poszłam do salonu.

- Zgaduj – powiedziałam od razu, gdy zobaczyłam Martynę.

Popatrzyła na mnie, uśmiechnęła się i chwilkę zastanowiła.

- Dziewczynka.

- Tak! – krzyknęłam i rzuciłam się na nią, ściskając ją.

- Tak strasznie się cieszę!

W salonie byłam do około 15. Potem pojechałam do domu i czekałam na Maksa. Nie mogłam się doczekać, kiedy mu powiem.

Po dwóch godzinach w końcu pojawił się. Właściwie, nie miał on w ogóle pojęcia, że byłam dzisiaj w szpitalu.

- Jak tam, co porabiałaś?

Uśmiechnęłam się szeroko i czekałam aż zapyta.

- Wiesz?

Pokiwałam głową na „tak”.

Kąciki jego ust skierowały się ku górze i popatrzył w moje oczy, przy okazji trzymając moją dłoń.

- Będziemy mieli córeczkę – powiedziałam po chwili milczenia.

Maks kucnął i schował twarz w dłoniach.  

- Boże, dziękuję! – krzyknął i podniósł się. – Kocham cię, najmocniej – pogłaskał mnie delikatnie po policzku, po czym pocałował i przytulił. Na końcu cmoknął jeszcze ciągle rosnący brzuszek.