Rozdział 18.

*z perspektywy Maksa.

Zacząłem biec jeszcze szybciej niż poprzednio. Ciągle słyszałem krzyki. W końcu zobaczyłem topiącą się dziewczynkę. Była gdzieś w moim wieku. Byłem bezradny, nie wiedziałem co mam zrobić. Postanowiłem wskoczyć do wody i spróbować uratować ją. Wskoczyłem. Od razu moje ciało przeleciał niemiły dreszcz spowodowany zimną wodą w jeziorze. Złapałem dziewczynkę i próbowałem razem z nią podpłynąć pod pomost. Był wieczór, robiło się co raz ciemniej. Pomogłem nieznajomej wejść na „mini molo”. Innego wyjścia z jeziora nie było. Pomagając jej bardzo mocno uderzyłem się głową o odstające drewniane deski. Poczułem spływającą po moim czole krew. Zaczęło robić mi się słabo. Widziałem jeszcze przez mgłę tę dziewczynkę. Stała i płakała. Nie miała odwagi wskoczyć ponownie, pomóc mi. Zobaczyłem światło. To chyba było jakieś auto. Chciałem jeszcze przez chwilę wytrzymać. Unosiłem się na tafli wody resztkami sił. W pewnym momencie zupełnie niespodziewanie złapał mnie skurcz.

Zacząłem okropnie i głośno krzyczeć. Nie mogłem już dłużej wytrzymać. Rozluźniłem się i poczułem jak moje ciało powoli opada w dół. Jedyna rzecz, jaką ciągle widziałem to światła. One nie ustawały. Z każdą sekundą stawały się jakby silniejsze. Potem zamknąłem oczy, opadałem powoli w głąb wody jeziora. Widziałem ciemność, a gdzieś daleko jakieś silne błyski.

- Boże - szepnąłem i zerwałem się z fotela w samochodzie. 

Przetarłem oczy i zobaczyłem przed sobą Wiktorię oraz Szymka. Robili mi zdjęcia.

- Próbowałem ją powstrzymać, ale nie dałem rady - usłyszałem od chłopaka.

- Gdzie my jesteśmy? - spytałem odbiegając od tematu.

- Na jakiejś stacji we Wrocławiu. Rodzice chcieli chwilę odpocząć.

Popatrzyłem na nich, a zaraz potem wyszedłem z auta omijając ich. Zacząłem się rozciągać i rozprostowałem kości. Zobaczyłem obok mnie ławkę i usiadłem. Zacząłem myśleć o moim śnie. Przecież dobrze wiedziałem, że tą mała nieznajomą dziewczynką była Wiktoria.

Sen nie odpowiadał temu, co stało się w rzeczywistości, ale dzięki niemu podjąłem się pewnej refleksji. Sam sobie zadałem pytanie - "A co jeżeli bym wtedy zginął?" Chyba nie umiałem znaleźć teraz żadnej sensownej odpowiedzi. Nawet nie zauważyłem kiedy usiadła obok mnie Wiktoria. Cały czas chyba do mnie coś mówiła, ale ja jej nie słyszałem. Wsłuchiwałem się tylko w swoje myśli. 

- Czemu mnie nie słuchasz? Co się stało? - pytała szarpiąc mnie za rękaw. Wtedy dopiero całkowicie wydostałem się z tego stanu w jakim dotychczas się znajdowałem.

- Przepraszam - powiedziałem krótko. -Zamyśliłem się.

- Powiesz mi co jest?

- Nic - wymamrotałem, bo wiedziałem, że nie mogę zdradzić przyjaciółce prawdy.

Ta popatrzyła na mnie tak, jakby od dawna wiedziała, że coś ukrywam.

- Mówię, że nic się nie stało - powiedziałem i udałem się w stronę mamy, która właśnie wyciągała z plecaka termos z herbatą.

Napiłem się i od razu poczułem się lepiej, choć dalej przytłaczał mnie mój sen. Dlaczego zobaczyłem w nim swoją śmierć? Kolejne pytanie bez odpowiedzi.

*z perspektywy Wiktorii.

Wiedziałam, że Maks coś ukrywa, ale wolałam zostawić na razie ten temat w spokoju. Byliśmy we Wrocławiu. Można powiedzieć, że została nam jeszcze druga połowa drogi. Była to męcząca jazda, ale mimo wszystko bardzo się cieszyłam, że rano będziemy już nad morzem.

Po kilku minutach wszyscy ponownie wsiedliśmy do samochodów. Wszystkie drzwi zamknęły się – mogliśmy jechać. Siedziałam na tylnim siedzeniu i patrzyłam w szybę. Rodzice i Szymek chyba rozmawiali, bo słyszałam w tle jakieś szmery i słowa.

Przeniosłam się teraz do innego świata. Zapomniałam na chwilę o rzeczywistości, wróciłam pamięcią do dawnych lat. Wypadek, który mnie spotkał w wieku 12 lat spowodował, że zapomniałam o niektórych rzeczach. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie wiedziałam czego już nie pamiętam.

Błądziłam jeszcze przez chwilę pomiędzy moimi przestarzałymi myślami. Chwilę potem postanowiłam wydostać się z nich i tak też zrobiłam.

Cała ta jazda była monotonna i kompletnie nie było co robić. Na przemian grałam na telefonie, robiłam zdjęcia Szymkowi albo po prostu się z nim droczyłam. Mijały sekundy, zamieniając się w minuty, te z kolei w godziny. W końcu zasnęłam.

Obudziłam się po dosyć długim czasie. Niechętnie chciałam otwierać oczy, więc jeszcze przez chwilę leżałam. Nie pozostałam jednak w tym stanie zbyt długo. Obudził mnie głos mojej mamy. Kiedy tylko podniosłam powieki do góry, dostrzegłam ją za szybą. Rozmawiała z mamą Maksa. Rozglądnęłam się dookoła i zobaczyłam, że nikogo więcej obok mnie nie było.

- Chwila – wyszeptałam sama do siebie.

Zaczęłam robić dziwne ruchy i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że jest już rano – dokładnie 10. To oznaczało przecież, że jesteśmy na miejscu!

Energicznie chwyciłam za klamkę i wyszłam z auta.

- Czemu mnie nie obudziliście? – spytałam i zaraz po tym ziewnęłam.

Nie uzyskałam jednak żadnej odpowiedzi, gdyż wtedy usłyszałam donośne krzyki chłopaków. Zobaczyłam tatę, tatę Maksa i Szymka. Biegli w naszą stronę uśmiechając się od ucha do ucha. Patrząc tak na nich, zobaczyłam słońce, które ogrzewało moją twarz.

- Możemy iść – powiedział ktoś.

- Gdzie? – spytałam zdezorientowana.

- Przywitać się z morzem – odpowiedział mi z radością przyjaciel.

Zaraz po tym maszerowaliśmy już aleją, gdzie było mnóstwo ludzi. Idąc cały czas do przodu co raz bardziej ekscytowałam się tym wszystkim. Było słychać już fale obijające się o brzeg i głosy ludzi spędzających czas na plaży.

- Uwaga – zaczął mówić tata, kiedy wchodziliśmy pod niewielkie betonowe wzniesienie, z którego podobno widać już było morze.

Zrobiliśmy jeszcze parę niewielkich kroków.

- O matko – szepnęłam z uśmiechem na ustach kiedy zobaczyłam nasłonecznioną plażę i pieniste fale. Czułam się fantastycznie i wiedziałam, że zapowiadają się nieziemskie wakacje!