Rozdział 25.

*z perspektywy Wiktorii.

Siedziałam na ławce przed domkiem, jadłam i piłam, ponieważ byłam okropnie głodna. Cały czas myślałam o wszystkim, co się wydarzyło przez te ostatnie kilkanaście godzin. Myślałam również o Artku i byłam mu tak bardzo wdzięczna, że mi pomógł… Kiedy tak rozmyślałam zobaczyłam Maksa idącego w moją stronę. Prawdopodobnie wracał z „poszukiwań”, gdyż dowiedział się, że już się znalazłam.

Popatrzyłam na niego i on na mnie. Nasze spojrzenia spotkały się, jednak nie na długo. Spuściłam głowę w dół i  nie odzywałam się. Usiadł obok mnie i również nic nie mówił. Dopiero po chwili wysilił się coś wymamrotać.

- Jak się czujesz?

- Dobrze – odpowiedziałam krótko.

- Martwiłem się.

- A to nowość – mruknęłam ciszej.

- Proszę? – zapytał zdziwiony.

- Jakoś ostatnio się o mnie nie martwiłeś i się mną nie przejmowałeś. No ale to oczywiste, że skoro coś się zaczyna dziać, to pasowałoby się zająć tą sprawą.

- Przestań tak mówić.

- Ale tak teraz jest, mówię czystą prawdę.

- Zachowujesz się tak, jakby to przeze mnie ktoś cię… porwał.

Zaśmiałam się tutaj delikatnie i popatrzyłam przed siebie. Zastanawiałam się, jak oznajmić Maksowi, że to właśnie jego wspaniała dziewczyna za tym wszystkim stoi.

- Kto tak właściwie to zrobił?

Miałam wrażenie, że chłopak czyta mi w myślach, ale to było raczej niemożliwe. Pomilczałam chwilę, pomyślałam i powiedziałam krótko, zwięźle i na temat:

- Twoja dziewczyna.

- Dziewczyna?

- Nie musisz udawać, wiem wszystko.

- Ale… ja nie mam dziewczyny – próbował się wykręcić.

- Nie? A Angelika to taka bliska koleżanka, tak? Albo może… najlepsza przyjaciółka, hm?

- Skąd wiesz…? - zapytał z wyraźną złością w głosie.

- Nie jestem aż taka głupia, jak myślisz – odparłam i popatrzyłam na niego.

- Mam prawo mieć dziewczynę…

- Oczywiście. Nie sądziłam jednak, że aż tak dobry masz gust. Nie spodziewałam się, że dziewczyna mojego przyjaciela będzie w stanie zrobić mi coś takiego.

Chłopak zaśmiał się i zerknął na mnie.

- Ty chyba żartujesz… Ona niczego nie zrobiła.

- Będziesz jej jeszcze bronił?

- Ale ona niczego nie zrobiła! Powiedziałaby mi! – Maks podniósł się z ławki i zaczął na mnie krzyczeć. – Gdyby zrobiła, powiedziałaby. Ona nie jest taka jak myślisz! Nic, a nic o niej nie wiesz i nie masz prawa jej osądzać!

- Tylko, że ci którzy mnie porwali wykonali jej za…

- Nie masz prawa! – krzyknął, patrząc mi prosto w oczy. – Nie masz prawa… - powtórzył ciszej i wbiegł do domku.

Osłupiałam… Czy tak powinien mnie traktować najlepszy przyjaciel? Myślę, że nie. Zaczęłam płakać, bo nie mogłam już wytrzymać. Przyjeżdżając tu miałam nadzieję, że to będą jedne z najlepszych wakacji, ale one zamieniły się w koszmar, a to przecież dopiero ich początek.

Siedziałam na ławce, płakałam i nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Usłyszałam za sobą czyjeś kroki, odwróciłam się i zobaczyłam Maksa.

- Już idę, kochanie – usłyszałam tylko głos skierowany do telefonu.

Chłopak popatrzył na mnie, a raczej spiorunował mnie wzrokiem i zniknął za ścianą domku. Coraz więcej łez napływało mi do oczu. W końcu wbiegłam do pokoju, poszłam do łazienki, ogarnęłam się i usiadłam obok reszty rodziny.

- Jak się czujesz skarbie? – spytała mama i przytuliła mnie.

- Jest dobrze – odpowiedziałam jej i wysiliłam się na uśmiech.

- A tak w ogóle… to chcielibyśmy poznać tego kogoś, kto ci pomógł.

- Nie wiem czy to dobry pomysł.

- Czemu?

- No bo… to w sumie bez sensu.

- Jak to bez sensu? On cię uratował…

- Dobra. Zaproszę go, ale nie wiadomo czy przyjdzie.

Po kilku minutach wykonałam telefon do Artura i powiedziałam mu, co, i jak. Chłopak był niezbyt przychylny ku temu pomysłowi aczkolwiek zgodził się i miał pojawić się u nas za około godzinę. Cieszyłam się, że będę mogła znowu go zobaczyć.