Rozdział 50.

*z perspektywy Wiktorii.

Wzięłam szybki prysznic i udałam się do pokoju. Usiadłam na łóżku. Słyszałam tylko dobiegające z dołu śmiechy rodziców, cioci, wujka, Szymka i Dawida. Nagle przez głowę przepłynęła mi pewna myśl. Cicho wyszłam za drzwi i udałam się do innego pokoju. Otworzyłam dużą szafę i wyciągnęłam z niej dobrze znany mi już pamiętnik.

Wróciłam do swojego azylu i zamknęłam się. Położyłam się na łóżku i zaczęłam przewracać kolejne kartki. Wzięłam do ręki długopis, żeby coś napisać, ale nie miałam na to siły. Schowałam „zeszyt” pod poduszkę, obróciłam się na plecy i zakryłam twarz dłońmi.

- Można?

- Chyba pójdę już spać – wymamrotałam.

- Kochanie… - zaczął tata.

- Proszę, nie pocieszajcie mnie już. To nie pomaga. Jedyna osoba, która mogłaby mi teraz pomóc to Maks, ale go nie ma. Tak? Tak…

- Ola zostaje u nas na noc. Chłopaki śpią u Szymka, a ciotka z wujkiem w salonie. To tylko tak, żebyś wiedziała.

- Ok. Cieszę się. Dobranoc.

Tata po cichu opuścił pokój, a ja sięgnęłam po telefon, znajdujący się na dywanie. Była godzina 23:16. Postanowiłam zadzwonić do Martyny. Miałam nadzieję, że jeszcze nie śpi.

- Cześć – powiedziałam niepewnie.

- Wika! – krzyknęła dziewczyna do telefonu, co nie było zbyt przyjemne dla mojego ucha.

- No tak. Może… wyskoczyłybyśmy gdzieś jutro? Nudzi mi się, a… nie mam z kim za bardzo iść.

- Pewnie! Co proponujesz?

- Może te zakupy? – wróciłam myślami do naszego ostatniego spotkania.

- Jutro odpadają, nie dam rady. A co byś powiedziała na basen?

- W sumie… czemu nie.

Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę. Potem wyłączyłam telefon i próbowałam zasnąć, co nie było zbyt łatwe.

***

Wiktoria usiadła przy stole i wraz z rodziną oraz gośćmi zjedli wspólne śniadanie. Sama jednak spieszyła się, gdyż wiedziała, że jest umówiona z nową koleżanką. Podziękowała, wzięła wszystkie swoje rzeczy i wyszła z domu. Szła powoli i jakby ze strachem stawiała kolejne kroki. Była już niedaleko mieszkania Martyny. Rozglądała się ciągle, jakby kogoś szukała. Jej wzrok zatrzymał się niespodziewanie na autobusie i przystanku obok.

- Boże, kochany Boże… - szepnęła i zaczęła biec przed siebie. – Zaczekaj – prawie krzyknęła łapiąc kogoś za rękę.

- Znamy się? – spytał jakiś nastolatek odwracając się i robiąc dziwną minę.

- Przepraszam cię…

Dziewczyna zaczęła przedzierać się przez tłum ludzi i nagle zobaczyła idącą przed nią znajomą osobę.

- Maks!

Chłopak odwrócił się i spojrzał na dziewczynę, a ta podeszła bliżej.

- Wróciłeś… Ty… wróciłeś?

- Nie do końca…

Wiktoria zaczęła płakać.

- Nie pozwolę ci już odejść, rozumiesz? Nie pozwolę, choćby nie wiem, co się działo. Zostajesz ze mną. Na zawsze.

- Ale… - Maks zaczął mówić, ale przyjaciółka zamknęła jego usta pocałunkiem.

- Nie ma „ale”. Zostajesz – odparła zdecydowanie, trzymając mocno jego rękę.

______________________________________________

Żyjecie?! :) xx