Rozdział 54.

*z perspektywy Wiktorii.

- Czy ona… - nie dokończyłam, nie mogłam. Popatrzyłam tylko w stronę drzwi.

- Tak – odpowiedział zapłakany mężczyzna.

Minął miesiąc. Doskonale pamiętałam każdy urywek rozmowy, pamiętałam każde słowo wtedy wypowiedziane…

- Byłem idiotą… – wymamrotał.

- Ona cię kochała… i tęskniła – mówiłam przez łzy, patrząc na nowy nagrobek.

- Byłem idiotą – powtórzył.

- Nie wierzę, że masz 26 lat…

- 20 lat… 20 lat nie utrzymywałem kontaktu ze swoją własną babcią. Żyłem w kłamstwie. To nienormalne – zerknął na mnie.

- Teraz tego nie naprawisz.

- Chciałbym. Bardzo bym chciał, naprawdę.

Zamknęłam oczy.

- Wiktoria, słuchamy… - usłyszałam nagle. – Wiktoria, wstań.

- Co ja? – ocknęłam się.

- To nie pierwszy raz… Pójdziemy do dyrektora.

- Ale… ja przepraszam.

- Chodź.

Oglądnęłam się do tyłu i zobaczyłam tylko zawiedzioną twarz Martyny.

- Co się z tobą dzieje?

- Moje opowiadanie nic tu nie da. Nikt mnie nie rozumie…

- Powinnaś uważać na lekcji – westchnął mężczyzna.

- Staram się. Robię wszystko, żeby tak właśnie było.

- Ale ci to nie wychodzi… powiedz mi, proszę, co się dzieje?

- Ma pan żonę i dzieci, prawda?

- Mam syna, ale nie rozumiem, co to ma wspól…

- Niech pan sobie wyobrazi, że oni nagle odchodzą… pana żona i syn znikają. Nie ma ich. Odeszli i nie wrócą, a pan nie może nic zrobić. To  nawet ciężko sobie wyobrazić, prawda? No cóż… ja nie muszę sobie nic wyobrażać, bo mam tak. Straciłam już 2 ważne osoby w moim życiu. Cały czas boję się, że stracę kogoś jeszcze – wytarłam rękawem mokry policzek. – To się dzieje – złapałam za torbę i wyszłam z gabinetu.

Minęłam przejście.

- Nienawidzę moich rodziców za to, że pozwolili mi o niej zapomnieć. Oni sami teraz tego żałują… szkoda, że dopiero teraz.

Usiadłam na ławce w parku ciągle słysząc w swojej głowie rozmowę z wnukiem pani Ewy. Nie wiedziałam, co mam zrobić, gdzie iść…