Rozdział 55.

*z perspektywy Wiktorii.

Siedziałam i płakałam. Nie miałam przy sobie nawet chusteczki. Wyglądałam jak potwór. Po kilku minutach wstałam. Odwróciłam się i zobaczyłam za sobą Tomka.

- Co ty tu robisz? – spytałam dalej płacząc.

- Nie pozwolę ci, żebyś tak marnowała sobie życie…

- Ale…

- Nie ma żadnego „ale”.

Chłopak w końcu przytulił mnie, a na jego koszulce pojawiało się co raz więcej moich łez.

- Zapomnij o nim – powiedział ciszej.

- Myślisz, że to takie łatwe? On był moim bratem, kochałam go…

- Ale teraz… kochasz kogoś innego – Tomek popatrzył na mnie, a ja poczułam dziwne ciepło w sercu.

Po chwili spuścił  głowę, a ja nie zastanawiając się podeszłam i pocałowałam go.

- Jesteś tego pewna? – spytał patrząc mi w oczy.

- Nie mogę stracić nikogo więcej, kogo kocham – wyszeptałam.

***

Następnego dnia w szkole, dziewczyna starała się jakoś trzymać. Pomimo czasu, który już minął, ona dalej nie potrafiła pogodzić się z tym wszystkim. Nie była w stanie tego pojąć.

- Jesteście razem? – dopytywała Martyna, kiedy tylko zaczęła się przerwa. – No mów! – pospieszała przyjaciółkę.

- Tak, jesteśmy – odpowiedziała w końcu Wiktoria, a ta druga omal nie pisnęła z radości.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, serio!

- Jesteś głupia – dziewczyny przytuliły się.

Minęło 8 godzin ciężkiej pracy. Wiktoria wróciła do domu, była okropnie zmęczona.

- Już jestem – weszła do domu i od razu zobaczyła, jak rodzice zaskoczeni jej widokiem, chowają coś.

- Co to było? – spytała zdezorientowana.

- Nic…

- Nic ważnego.

- Więc czemu to schowaliście?

- Kotku… to nic takiego, zaufaj nam. Chodź lepiej do kuchni, na obiad.

- Aha – wymamrotała dziewczyna. Wiedziała, że coś jest nie tak.

_____________________________________________________

Jakby ktoś jeszcze nie ogarniał...

To jest nasz Tomek :)