Rozdział 59.

*z perspektywy Wiktorii.
Wzięłam szybki prysznic. Po nim od razu poczułam się lepiej. Postanowiłam nie siedzieć jak co wieczór w swoim pokoju, a zejść na dół i posiedzieć z rodzicami.
- Teraz przynajmniej jakoś wyglądasz - zażartowała mama.
- Deszcz nas zaskoczył, a parasolów brak. 
- Tak to już jest. 
- A gdzie Szymek? 
- Tutaj jestem - powiedział schodząc że schodów. 
- Wszystko ok? - spytałam widząc jego jakby wystraszoną minę.
- Tak. Tato chodź na chwilę.
Obydwoje pokierowali się w stronę salonu, a ja z mamą zostałyśmy w kuchni.
- Jak się czujesz?
- Ciężko powiedzieć. Ktoś... Ktoś mi ukradł ten wisiorek od Maksa.
- Jak to ukradł? - zdenerwowała się mama.
Opowiedziałam jej wszystko. 
- Kochanie... Myślę, że wszyscy powinniśmy zapomnieć o Maksie i jego rodzicach. Najwyraźniej musieli wyjechać. Może coś się wydarzyło. Nie wiemy... Ale chyba szybko tu nie wrócą.
- Wiem mamo, ale to... Bardzo trudne.
W weekend przyjechał do mnie Tomek. Oglądnęliśmy jakiś film, posiedzieliśmy, porozmawialiśmy. 
- Idę do łazienki, zaraz wrócę - chłopak pocałował mnie w czoło.
Ja w tym czasie poprawiałam zdjęcia stojące na komodzie. Wszystkie były źle poukładane.
- Siema mały - usłyszałam nagle zza drzwi pokoju. Najwidoczniej Tomek spotkał Szymka.
- Cześć.
- Może wyskoczymy w któryś dzień razem na basen? Podobno dobrze sobie radzisz. Co ty na to?
Ucieszyłam się, że mój chłopak i brat rozmawiają, a nawet będą spędzać razem czas.
- Pojechałbym, ale jest jeden problem.
- Jaki znowu problem?
Nastała kilkusekundowa cisza. 
- Hm? - dopytywał Tomek.
- Ty... Nie jesteś Maksem.
Kiedy to usłyszałam zamknęłam oczy i usiadłam na ziemi. W myślach powtarzałam sobie tylko "nie płacz, bądź silna".
Tomek wszedł do pokoju i usiadł na łóżku.
- Chyba mnie nie lubi - odrzekł.
- On też tęskni...
Po kilku minutach chłopak w nieco gorszym humorze pożegnał się ze mną i postanowił wrócić już do domu.
Leżałam w łóżku i czytałam jakąś książkę, a właściwie lekturę. Ktoś jednak przeszkodził mi, pukając do drzwi.
- Proszę.
- Jesteś zła, prawda? - wszedł Szymek i spytał niepewnie.
- Nie jestem - delikatnie podniosłam ku górze kąciki ust.
- Ale...
- Wiem jak się czujesz, dlatego rozumiem. Brakuje nam go, to chyba normalne. Spędziliśmy razem tyle lat... 
- Jest coś o czym powinnaś wiedzieć - brat popatrzył na mnie. Dostrzegłam smutek w jego oczach.
- Co jest?
- Masz... Wiadomość głosową. Naganą zupełnie przez przypadek.
- Nie dostałam żadnego smsa.  
- Wczoraj go usunęliśmy z tatą. Baliśmy się twojej reakcji.
- Mów natychmiast o co chodzi.
- Odłuchaj sobie tę wiadomość. Zostawię cię samą, tak będzie najlepiej.
Szymek powoli zamknął drzwi i zszedł na dół. Zostałam sama z telefonem w ręce.
W końcu odważyłam się przyłożyć komórkę do ucha.
- Maks, tata cię woła - usłyszałam, a moje serce zaczęło bić tysiąc razy szybciej. Usiadłam na łóżku i poczułam pierwsze spływające już łzy.
Maks dzwonił do mnie wczoraj, kiedy brałam prysznic. Dzwonił z zastrzeżonego numeru, nie mogę oddzwonić. Moje życie po raz kolejny straciło sens. Nie mam już siły.