Rozdział 62.

*z perspektywy Wiktorii.
Kiedy obudziłam się rano zdałam sobie sprawę, że za 2 dni jest wyjazd. Na samą myśl o nim szczerzyłam się do samej siebie. Dzień przed pojechałyśmy z mamą na "mini" zakupy. Miałam wrażenie, że teraz czas zamiast mijać szybciej, upływał powoli, jak nigdy. 
Byłyśmy w galerii i chodziłyśmy po wszystkich sklepach. 
- Mamo... 
- Tak?
- Nie da się zapomnieć o kimś bardzo ważnym w naszym życiu, prawda?
- Wiki... Proszę, nie zaczynaj. Musisz przezwyciężyć własną siebie. Musisz pokonać to, co cię niszczy. Nie każę ci o nim zapominać... To nierealne, ale postaraj się ciągle o tym nie myśleć. Jesteś silna, ja w ciebie wierzę. 
Kupiłyśmy to, co planowałyśmy i wróciłyśmy do domu. 
Udałam się do swojego pokoju. Zanim jednak do niego weszłam usłyszałam głos taty z sypialni. 
"-Nie, ona nic nie wie, możecie być spokojni... Wiem, jakby to wyglądało, dlatego o niczym jej nie mówiliśmy... Na razie się nie dowie, trzymajcie się, do zobaczenia." - tata zakończył rozmowę i wszedł do przedpokoju.
- Oo, cześć mała. Już wróciłyście? - spytał zdziwiony.
- Z kim rozmawiałeś? 
- Ja? Z... Kolegą z pracy. Nie mamy teraz łatwo. Dużo różnych zmian, itd. Co ci będę truł.
- Aaa, ok. Idę do siebie.
Lezałam w łóżku. W końcu postanowiłam znowu zajrzeć do starego pamiętnika mamy. Przeglądałam po kolei wszystkie zapisane kartki. Nagle trafiłam na coś, co naprawdę mnie dobiło..
"Nagle zdajesz sobie sprawę z tego, że to już koniec. Naprawdę. Nie ma drogi powrotnej. Jest Ci żal. Próbujesz sobie przypomnieć, kiedy wszystko się zaczęło, a zaczęło się wcześnie, o wiele za wcześnie. Wtedy zaczynasz rozumieć, że nic nie dzieje się dwa razy. Już nigdy nie poczujesz się tak samo, nigdy nie wzniesiesz się trzy metry nad niebo".
Zamknęłam oczy. Poczułam łzy.
_________________________________
Jeszcze raz życzę wszystkiego najlepszego jednej z moich czytelniczek!  :)x uwielbiam Was wszystkich. Dziękuję, że jesteście. :*