Rozdział 51.

*z perspektywy Wiktorii.

- Widziałam go… - wydusiłam z siebie, siedząc już w pokoju Martyny. Miałam łzy w oczach, próbowałam je zatrzymać.

- Kogo?

- Maksa… - odpowiedziałam po chwili.

- Chyba go nie znam.

- Ale… widziałam go w nietypowym miejscu, wiesz?

- To znaczy?

- Szłam ulicą i… on wysiadł z autobusu. Potem pocałowałam go. Sama nie wiem czemu…

- Oo, gratuluję. Co było dalej? – spytała dziewczyna siadając obok mnie.

- Dalej… odszedł, znowu.

- Ale przecież…

- To był sen – wyszeptałam i moje policzki były już mokre.

- Kurde… - Martyna przybliżyła się i przytuliła mnie. – Nie płacz, proszę…

- Czemu ja mam takiego cholernego pecha? No czemu? Co ja zrobiłam źle, co?

Wstałam i zaczęłam targać się za włosy.

- Ej, uspokój się!

- Mam dosyć, rozumiesz?! Mam dosyć. Wszystkiego i wszystkich! Ten idiota mnie zniszczył! Nie jestem już tą Wiktorią, co kiedyś. Jestem przez niego jakimś potworem! Nie potrafię nic porządnie zrobić, nie mogę spać, nie mogę robić nic…

- Zaraz ci przywalę…

- Dajesz. Może to mi pomoże…

- Wiesz co? Koniec z tym. Masz chusteczki, tam łazienka. Masz 5 minut na ogarnięcie się. Zapomnij o nim chociaż na chwilę. 5 minut i wychodzimy z domu na autobus. Pospiesz się.

Było mi trochę głupio przez to, jak się zachowałam. Szybko opuściłam pokój i w łazience próbowałam przywrócić swoją twarz do porządku.

- Gotowa? – Martyna uchyliła drzwi. - Chodź – podała mi rękę i wyszłyśmy z mieszkania.

***

Dziewczyny ledwo co zdążyły na autobus. Wbiegły do niego, a Wiktoria rozbawiona tą sytuacją i wzrokiem innych osób, nawet zaśmiała się, z czego Martyna była bardzo zadowolona. Nie jechały długo. Po kilkunastu minutach były już na basenie. Zrobiły, co miały zrobić i nareszcie były w wodzie. Spędziły tam razem 2 godziny.

Po tym czasie postanowiły udać się do pobliskiego KFC. Zmęczone, szły powoli chodnikiem, byleby dojść do celu. Udało się.

Zamówiły jedzenie i usiadły przy jednym z większych stolików.

- Ej… - zaczęła nagle Martyna.

- Co?

- Skądś znam tego chłopaka… - powiedziała i ruchem głowy wskazała na kogoś stojącego kawałek za plecami Wiktorii.

- Przecież on był na spotkaniu klasowym! – wyparowałam dosyć głośno.

- A no byłem. Siema dziewczyny – chłopak stanął obok nich, położył tackę na stole i usiadł obok Wiktorii.

Martyna zaczęła się śmiać, a ta druga pukała się palcem w czoło.

Za chwilę dołączył do nich ktoś jeszcze. Jak się okazało, był to Tomek – starszy kumpel nowego kolegi dziewczyn.

Można powiedzieć, że w ogóle się nie znali, ale bardzo miło spędzili czas.

_______________________________________________________

Hihiih. Taki mały psikus. Nie zabijajcie x