Rozdział 80.

Po długiej chwili ich usta rozłączyły się. Spojrzeli sobie w oczy, które były przepełnione miłością i nie do końca pojętym dla nich uczuciem, którego wcześniej nie doznali.  
- Przepraszam…  
- Za co? - zdziwiła się dziewczyna.  
- Za wszystko. Jeszcze raz…  
Uśmiechnęła się delikatnie nic nie mówiąc. 
- Chcę być dalej twoim przyjacielem, ale też kimś więcej. Naprawdę cię kocham i… Sam nie wiem czemu. Znamy się tak długo, a ja dopiero po tym roku to poczułem. Jesteś dla mnie najważniejsza, chciałbym być obok ciebie już zawsze, wiesz?  
- Nie sądziłam, że… Nasza przyjaźń tak się skończy. 
- Ona się nie skończyła. Trwa dalej… I będzie trwać.  
Wiktoria obróciła się i popatrzyła jeszcze raz na panoramę Paryżu. 
- O co chodzi? - spytał trochę zaniepokojony chłopak, patrząc na ukochaną i bawiąc się jej kosmykiem włosów. 
- Cieszę się, że cię znalazłam - w końcu uśmiechnęła się.

Maks objął ją i delikatnie ucałował, dziewczyna odwdzięczyła się solidnym kopniakiem.

*z perspektywy Wiktorii.

Razem z chłopakiem doszliśmy pod hotel.

- To takie dziwne uczucie  trzymać cię za rękę – powiedziałam cicho.

- Wiem to… ale chciałbym, żeby było między nami jak dawniej… żebyśmy po prostu byli takimi zakochanymi przyjaciółmi.

- Głupi jesteś – pocałowaliśmy się uśmiechnięci.

- Dobranoc – pożegnał mnie. Kiedy przytulaliśmy się, popatrzyłam na niego i moje kąciki ust podniosły się znowu ku górze, mimo padającego dość intensywnie deszczu.

W końcu musieliśmy się rozstać. Maks poszedł w swoją stronę, a ja szybko wbiegłam do hotelu. Udało mi się przemknąć przez korytarz bez żadnych wytłumaczeń. Nacisnęłam na klamkę i wparowałam do pokoju.

- Ale wy jesteście słodcy… - powiedziała niby poważnym tonem Martyna, gdy tylko mnie zobaczyła, odchodząc od okna.

Podroczyłyśmy się chwile, brakowało mi tego.

- Jesteś teraz szczęśliwa? – pytała Zuza, kiedy leżałyśmy już w łóżkach.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo… Czekałam na to cały rok. Udało się…

*z perspektywy Maksa.

Uśmiechnięty, jak nigdy, wszedłem do „domu”.

- Gdzieś ty był? – mama zmierzyła mnie wzrokiem, byłem cały mokry.

Wyszczerzyłem się jeszcze bardziej nic nie odpowiadając.

- Wiktoria? – spytała kobieta.

- Jestem szczęśliwy – odrzekłem, chociaż wcale nie zamierzałem tego mówić.

- A co będzie potem?

- Kiedy potem?

- Ona chyba niedługo wyjeżdża, prawda?

Zmieszałem się trochę, opierając o ścianę.

- Przecież my też nie będziemy tu gnić do końca życia, prawda?

- Maks… na razie musimy zostać.

- Po co? Skoro złapali tego drania…

- Nie złapali.

- Że co? – popatrzyłam na mamę z wielkim zdziwieniem, złością i niezrozumieniem.

- Znowu gdzieś im, jak to zawsze mówiłeś, zwiał…

- Chyba sobie żartujesz?

- Niestety nie…

- Czyli… czyli nie wrócimy do Polski? – z wielkim trudem wypowiadałem kolejne słowa.

- Na razie nie możemy.

Odwróciłem się i otworzyłem drzwi.

- Gdzie idziesz?

- Przewietrzyć się.

- Przecież pada… Maks!

Zbiegłem po schodach i byłem już przed kamienicą. Faktycznie… z nieba spadały kolejne krople, ale chyba mi to teraz nie przeszkadzało. Przez ostatnie kilka godzin myślałem, że będzie już dobrze, że wszystko się ułoży. Usiadłem i zastanawiałem się, co zrobić, jak powiedzieć o tym wszystkim Wiktorii. Jak…?