Rozdział 89.

*z perspektywy Wiktorii.

Otworzyłam oczy. Głowę miałam wciśniętą między okno a fotel. Cały autobus śpiewał, śmiał się i niewiadomo co jeszcze. Tylko ja… ja jedna byłam inna. Nie cieszyłam się. Za szybą było już szarawo. Zaczęłam przyglądać się i zobaczyłam, że wszystkie napisy są w języku polskim. Poczułam dziwny skurcz w brzuchu. Z każdym kolejnym kilometrem co raz bardziej oddalałam się od Francji… od Maksa.

- Nie śpisz już?

Błyskawicznie zamknęłam oczy. Martyna dotknęła mojej ręki, ale nie ruszyłam się. Nie miałam teraz na nic ochoty, nawet na rozmowę z przyjaciółką.

Okazało się, że do Krakowa zostały jeszcze 3 godziny jazdy. Przez cały ten czas nie odezwałam się ani słowem. Dopiero jakieś 30 kilometrów przed Krakowem włączyłam telefon, żeby zadzwonić do rodziców.

- Hej mamo… niedługo będziemy.

- Cieszę się strasznie!

- Ja… też – powiedziałam z przymusu. – Do zobaczenia.

- Buźka!

Rozłączyłam się i położyłam telefon na nogach.

W tym też momencie Martyna skończyła z kimś rozmawiać i odwróciła się w moją stronę.

- Przepraszam – usłyszałam.

Zrobiłam nietypową minę.

- No bo… nie wierzyłam ci, a powinnam. Świnia ze mnie… Przepraszam, że cię zaczęłam wyzywać i w ogóle… za wszystko przepraszam. Głupio wyszło.

- Nie przepraszaj… - wysiliłam się na niewielki uśmiech.

- Chciałabym, żebyśmy o tym zapomniały. Ludzie będą gadać, ale… my nie musimy. Chcę, żeby było normalnie, jak dawniej.

Miałam już się odezwać, ale poczułam wibracje. Wzięłam komórkę do ręki… „Maks” – przeczytałam na ekranie.

- Nie odbierzesz?

- Nie wiem czy… nie wiem czy chcę.

- Myślę, że… powinnaś.

***

- Słucham?

Cisza.

- Halo? – dziewczyna mówiła głośniej.

- Wiktoria…

- Tak… tak, to ja. A kto inny?

- Gdzie jesteście?

Maks siedział na schodach przed kamienicą. Nie spał całą noc.

- Dojeżdżamy już… Po co dzwonisz?

- Bo nie wiem, co mam ze sobą zrobić – zaciągnął się. – Straciłem wszystko…

- Mogłeś jechać. Miałeś wybór…

- Nie… proszę nie ruszajmy tego tematu… Tęsknię.

- Mogłeś jechać…

- Nie słuchasz mnie.

- Maks… - serce Wiktorii biło okropnie mocno.

- Hm?

- Ja cię kocham… Rozumiesz to? Chyba nie za bardzo…

- Rozumiem, bo też cię kocham… więc wiem, jak się czujesz.

- To był błąd.

- O czym ty…?

- Niepotrzebnie wszystko zaczynaliśmy. Bóg dał nam szansę… Spotkaliśmy się. Ale co z tego? Zmarnowaliśmy ją…

- Nie mów tak… Proszę, nie mów tak.

- „Tak” czyli jak? Mówię prawdę. Myślę, że… bycie przyjaciółmi lepiej nam wychodziło.

Cisza.

- Muszę kończyć. Mam prośbę… - zawahała się. – Nie dzwoń do mnie, nie pisz… Nie chcę mieć z tobą kontaktu w taki sposób.

- Przecież możemy być razem. Ile osób było z kimś na odległość. Wiele takich związków przetrwało…

- No właśnie… „Wiele”, ale nie wszystkie.

- Spróbujmy chociaż…

- Nie, ja tak nie chcę… Ja potrzebuję kogoś, kto będzie przy mnie zawsze, a nie jak będzie mógł wrócić do kraju. Nie chcę umierać podwójnie z tęsknoty… Nie chcę tęsknić za chłopakiem i przyjacielem. Wolę za samym… przyjacielem.

- Rozumiem… - Maks wypowiadał z trudem słowa.

- Porozmawiamy jak wrócisz. O ile… o ile w ogóle wrócisz.

- Nie rób mi tego…

- Ty już mi to zrobiłeś.

- Ale…

- Nie ma „ale”.

- Kocham cię – ostatnie słowa przedostały się przez ściśnięte gardło chłopaka.

- Ja ciebie też – wymamrotała z trudem Wiktoria…

- Na zawsze. Pamiętaj o tym – połączenie zakończyło się.

Nastolatka oparła się o fotel, zamknęła oczy, a po policzku spłynęła jej jedna łza.

- Dasz radę… - Martyna położyła głowę na jej ramieniu. – Ja w ciebie wierzę.

_______________________________________________

Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale nie wyrabiam ze szkołą, z nauką, z tym życiem…

Jak u Was? :)x