Rozdział 90.

*z perspektywy Wiktorii.

Autobus zatrzymał się na jednym z parkingów. Dużo osób miało stąd blisko do domów, ja również. Na Martynę czekała jej mama, która bardzo nalegała i w rezultacie podwiozła mnie do mieszkania. Było to nie więcej jak 7 minut drogi. Z całym bagażem w końcu wysiadłam z samochodu.

- Dziękuję bardzo, do widzenia. Pa Marti. 

Stanęłam przed bramką. Otworzyłam ją, nie dzwoniąc domofonem. Następnie położyłam moją torbę przed wejściem do domu. Byłam strasznie podekscytowana, że będę mogła opowiedzieć o wszystkim rodzicom. Ostrożnie i cicho nacisnęłam na klamkę, kilka kroków i stałam już w przedpokoju. Mama i tata byli w kuchni, bo stamtąd dobiegały ich głosy. 

- Powinniśmy jej powiedzieć, że wiemy, że wiedzieliśmy od początku.

- Julka… 

- Nawet nie wiesz jak się z tym teraz czuję. 

Zastanawiałam się o co chodzi… Nie rozumiałam.

- To by tylko pogorszyło sprawę. Dawała bez niego radę. 

- Nie dawała… Kuba, przecież Wiktoria by nam tego nie wybaczyła… To nasza córka, powinniśmy…

- O niczym nie wie, tak? Więc nie martwmy się na zapas. 

Ktoś wyszedł z kuchni, a ja stałam oparta o ścianę. Domyśliłam się, zrozumiałam o czym rozmawiali. 

- Wiktoria… - mama upuściła na mój widok szklankę. 

***

Kobieta stała wpatrzona w córkę jak w jakieś widmo. Kilka sekund potem zatrzymał się obok niej Kuba.

- Cześć córuś – podszedł bliżej i chciał ją przytulić.

- Nie dotykaj mnie – odsunęła się.

- Ok… - mężczyzna zmieszał się i wrócił na poprzednie miejsce.

- Jak długo tu stoisz? – spytała Julia.

- Wystarczająco długo… - nastolatka popatrzyła na rodziców z żalem i smutkiem.

- Wiesz o czym rozmawialiśmy? – pytała dalej kobieta.

- Domyśliłam się – dziewczyna hamowała łzy.

- Wiktoria…

Dziewczyna była wpatrzona w podłogę.

- Spotkałam Maksa – powiedziała cicho.

Rodzice popatrzyli  na nią dziwnym wzrokiem.

- Spotkałam go, ale wy… wy wiedzieliście, że on tam jest… dlaczego? – próbowała zrozumieć. – Dlaczego mi nie powiedzieliście?

- Nie mogliśmy… Prosili nas, żeby nikomu nie mówić. Jeżeli byś się dowiedziała to… niewiadomo co by ci przyszło do głowy.

- Pójdę już na górę… - odparła po chwili milczenia.

- Wiki, przepraszamy – odezwał się Jakub.

*z perspektywy Wiktorii.

Ze spuszczoną głową powoli weszłam po schodach. Otworzyłam drzwi do swojego pokoju. Nic się nie zmieniło… Chyba nic.

Usiadłam na podłodze, oparłam się o łóżko. Wyciągnęłam telefon z kieszeni. Odblokowałam go. Chciałam zadzwonić… zadzwonić do Maksa. Czemu? Przecież powiedziałam, że nie chcę mieć z nim kontaktu. Czego ja chcę? Sama nie wiem. Jestem głupią, niedojrzałą, samolubną dziewczyną. Tak, to chyba ja… Zmieniłam się. Czas mnie zmienił…

Zasnęłam.

- Siostra! Wiktoria! Halo! – poczułam jak ktoś szarpie moje ramię.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą Szymka.

Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, wstałam i mocno przytuliłam go do siebie.

- Nie wierzę, że to powiem, ale tęskniłem.

- Ja też głupku.

- Musisz mi wszystko opowiedzieć – powiedział stanowczo.

W tej samej chwili usłyszałam dzwonek komórki. Zaczęłam jej szukać. Była pod łóżkiem.

- Zaraz pogadamy, ok.?

- Spoko, spoko.

Brat wyszedł z pokoju. Zostałam sama.

- Halo?

- Nie rozłączaj się, proszę.

- Nie mam zamiaru.

- Nie pozwolę na to… Nie pozwolę, żeby w taki sposób to wyglądało. Będę do ciebie dzwonił, pisał i nie interesuje mnie, że tego nie chcesz.

- Nie, nie Maks… Chcę tego… Potrzebuję tego. Nie umiem bez ciebie żyć. Przepraszam za wcześniej, ale… źle się czułam z tym wszystkim.

- Jesteś już w domu?

- Tak, tak… Już jakieś 2 godziny.

- I jak?

- Maks… czemu moi rodzice wiedzieli? Dlaczego oni wiedzieli, że jesteś we Francji i mi nie powiedzieli?

- Co? – chłopak wyraźnie zdziwił się.

- Nie udawaj…

- Nie udaję, o co… o co w ogóle chodzi?

- Moi rodzice wiedzieli, że jesteś we Francji. Wchodząc do domu usłyszałam przez przypadek ich rozmowę. Nie zdziwię się, jeżeli za chwilę usłyszę też twój adres…

- Boże… Uduszę ich…

- Kogo?

- Moich… Dobra, nieważne. Ja nic o tym nie wiedziałem, przysięgam.

- Wierzę ci…

Skończyliśmy rozmawiać. Była już 19. Szymkowi oznajmiłam, że wszystko opowiem mu jutro. Do rodziców w ogóle nie odzywałam się. Nie chciałam na razie tego robić. Wolałam ochłonąć, żeby nie powiedzieć kilu słów za dużo, a  potem żałować. 

_________________________________________

JUŻ 90 ROZDZIAŁ! <3

Dziękuję Wam wszystkim za wszystko! :') 

Bez Was nie doszłabym do tego momentu.  Dziękuję!