Rozdział 88.

Maks w krytycznym stanie wrócił do domu. Trzasnął drzwiami, po czym osunął się po nich siadając i chowając głowę między nogami.

- Co ty znowu wyprawiasz? – jego mama pojawiła się w przedpokoju.

Chłopak nie zareagował.

- Maks… - kobieta kucnęła obok niego.

- Zostaw mnie – syknął nastolatek i odtrącił rękę matki.

- O co chodzi?

- Mam dość, rozumiesz? – podniósł głos.

- Rozmawialiśmy już…

- No i co z tego?! – przerwał jej, bulwersując się. – Każda rozmowa wygląda tak samo… Obiecujesz, że wyjedziemy, że to, że tamto i co? Dalej siedzimy w tej zasranej kamienicy! Chcę wrócić do Krakowa, teraz! I zrobię to z wami albo bez was, już wszystko mi jedno.

Wbiegł do swojego pokoju, położył walizkę na łóżku, ale wtedy w drzwiach stanął jego ojciec, który spiorunował go wzrokiem.

- Masz wspaniałego brata – Maks powiedział i usiadł na kanapie.

- A to moja wina?

- A może moja?

- Ta rozmowa nie ma sensu… Spróbuj jeszcze trochę wytrzymać… Jutro szkoła, idź się poucz albo do spania. Odpoczynek dobrze ci zrobi.

Rodzice wyszli z pokoju, a chłopak nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Z jednej strony chciał wyjść z domu, wziąć auto i gonić przyjaciółkę, ale z drugiej, nie miał już na to siły. Uświadomił sobie, że za bardzo ją już zranił. Ona przecież może nie wybaczyć mu kolejny raz…

W tym samym czasie Wiktoria spała. Płacz, cierpienie i tęsknota przyczyniły się do tego. Nie minęło jednak dużo czasu, bo zaledwie 45 minut. Dziewczyna obudziła się. Nie otworzyła jeszcze oczu. Zaczęła zastanawiać się czy to o czym myśli, naprawdę się wydarzyło. Odwróciła głowę. Zobaczyła swoje przyjaciółki.

- Jak się czujesz? – spytała od razu Martyna.

Wiktorii od razu stanęły łzy w oczach.

- Marti… - poprawiła się. – Przepraszam.

- To już nieważne…

- Ważne. Nie zmuszam cię, żebyś mi wierzyła, ale…

- Wierzę – przerwała.

- Muszę coś zrobić – zaczęła przeciskać się między nogami przyjaciółki, a fotelem.

- Gdzie idziesz?

Wiktoria podeszła na sam przód autobusu.

- Mogę użyć mikrofonu? – skierowała pytanie do nauczyciela.

- W jakim celu?

- Proszę…

Mężczyzna pokiwał głową na tak, po czym przesunął się, robiąc miejsce dla swojej uczennicy.

- Cześć wszystkim… - w jednym momencie cały autobus ucichł. – Domyślam się, co o mnie myślicie po tym, co wyszło, po naszej ostatniej wizycie na basenie… Chciałam tylko powiedzieć, że ani ja, ani Nikodem, nie zrobiliśmy tego świadomie. Ktoś to wszystko idealnie przygotował i wkręcił nas. Nie chcę wiedzieć kim jest ta osoba, bo chyba bym ją udusiła… Mam nadzieję, że… że weźmiecie pod uwagę to, co mówię i nie skreślicie nas do końca. Nie jestem taka wredna i głupia, bo też mam uczucia… dużo tracę i… i cierpię. Ale to nieważne… Dziękuję wam za super wycieczkę, to tyle…

Wiktoria wróciła na tyły. Martyna wstała i obydwie mocno przytuliły się do siebie.