Rozdział 84.

*z perspektywy Wiktorii.

Weszliśmy do szkoły. Staliśmy na korytarzu i czekaliśmy na jednego z zaprzyjaźnionych nauczycieli. Obok mnie ciągle był Nikodem. Martyna nie odzywała się do mnie, ignorowała mnie.

- Zuza… powiedz jej coś.

- Co mam jej powiedzieć? Wiesz jak to wygląda?

- Wiem. Doskonale wiem.

- No właśnie – dziewczyna nie poczekała nawet na odpowiedź, podeszła znowu do Martyny.

Weszliśmy w końcu do jednej z klas. Na każdej ławce znajdowały się szklanki z lemoniadą, robioną przez tutejszych uczniów.

Podeszłam do pierwszego lepszego stolika.

- Ja tu siadam – wryła się przede mnie dawna przyjaciółeczka Zuzy.

- Głupszym się ustępuje – powiedziałam ciszej i znalazłam sobie inne miejsce.

W klasie wszyscy jeszcze rozmawiali. Ja nie miałam z kim, więc wyciągnęłam telefon i napisałam do Maksa.

- Pozwól, że się dosiądę – zobaczyłam obok Nikodema i przeraziłam się.

- Spoko – wydusiłam z siebie.

Mijały kolejne minuty. Co chwilę sięgałam po lemoniadę. Była wyśmienita. Po dwóch godzinach oficjalnie opuściliśmy szkołę. Pożegnaliśmy się, wróciliśmy do autobusu i teraz mieliśmy skierować się na basen.

***

Wiktoria znów siedziała z Nikodemem. Droga minęła bardzo szybko. Wszyscy  rozeszli się do szatni. Nauczyciele tym razem również skusili się na wejście do wody. Ten pobyt na basenie był o wiele lepszy. Pewnie dlatego, że to ostatni dzień we Francji – trzeba się wyszaleć. Wiktoria wchodząc do wody dziwnie się poczuła. Zakręciło się jej w głowie, ale nie dała tego po sobie poznać. Większość czasu spędziła siedząc w jacuzzi. Przez chwilę był tam z nią Nikodem, który zaczął się do niej przystawiać. Doszło nawet do tego, że chciał ją pocałować, ale ta szybko odpowiednio zareagowała.

Po kilkunastu minutach dziewczyna poczuła ogromny ból w brzuchu. Zrobiło jej się słabo, a w głowie miała jedynie szum. Czuła się tak, jakby była pijana. Natychmiast wyszła z basenu i poszła do pomieszczenia obok szatni. Wybrała po prostu złe wejście. Usiadła na jakiejś ławce i zginała się w pół omal nie krzycząc z bólu. Po niedługiej chwili wszystko zaczęło jakby ustawać. Wiktoria wstała i zaczęła śmiać się sama do siebie. Nie wiedziała, co robi i co się z nią dzieje. Zobaczyła w pewnym momencie Nikodema. Szedł w jej stronę szeroko uśmiechnięty. Pocałowali się…

*z perspektywy Wiktorii.

Obudziłam się rano z silnym bólem głowy. Zerknęłam na zegarek. Dziewczyny jeszcze spały. Wstałam i szybko postanowiłam ogarnąć się, żeby mieć potem więcej czasu.

Kiedy wychodziłam z łazienki zobaczyłam, że Zuzy nie ma w pokoju, a Martyna stoi przy oknie.

- Hej – wymamrotałam.

- Nie odzywaj się do mnie.

- Marti… proszę, przestań. Nie chcę ci go zabrać, nie zabiorę ci go. No… nie jestem aż taka głupia. Wiesz, że możesz mi ufać. Proszę… - położyłam dłoń na jej ramieniu.

- Odwal się – krzyknęła odwracając się w moją stronę. Miała podkrążone oczy.

- O co chodzi? – zmarszczyłam czoło.

- Jeszcze pytasz? – zaśmiała się ironicznie. – Jesteś głupią, wstrętną, niewychowaną… nie dokończę – wysyczała, a mi w oczach stanęły momentalnie łzy.

- Ogarnij się…

- Bo co? Taka prawda. Będziesz udawać niewinną tak? A wczoraj jakoś miałaś odwagę lizać się z Nikodemem.

- Co?! – prawie pisnęłam.

- Gówno – Martyna wyszła z pokoju, trzaskając przy okazji drzwiami.

Usiadłam na łóżku i zaczęłam myśleć. Próbowałam przypomnieć sobie wczorajszy wieczór, ale nie mogłam. Pamiętałam tylko początek pobytu na basenu i to wszystko.

Nagle do pokoju wparował Nikodem.

- Co się dzieje? – spytałam.

Widziałam, że jest zdenerwowany.

- Tak. Pocałowaliśmy się. Już wszyscy o tym wiedzą.

- Słucham? – nie dowierzałam w to, co mówi.

- Ktoś zrobił zdjęcia i… Po prostu ktoś nas wrobił.

_______________________________________________

Coś Was tu mało. :c Żyjecie kochani?