Rozdział 91.

*z perspektywy Maksa.

Po rozmowie z Wiktorią natychmiast wyszedłem z pokoju i usiadłem w kuchni naprzeciwko rodziców. Popatrzyli na mnie, a tata od razu spytał:

- Co znowu?

- Możecie mi wyjaśnić, jakim cudem rodzice Wiktorii wiedzieli o tym, gdzie jesteśmy?

Zatkało ich. Byli zdziwieni i zaczęli szukać w głowach jakiejś dobrej odpowiedzi.

- No słucham – próbowałem ich pospieszyć.

- Skąd wiesz, że…

- Wiktoria przez przypadek usłyszała jak o tym rozmawiali…

- Po prostu… tak wyszło – odezwała się mama.

- Tak wyszło? – oburzyłem się. – Oni wiedzieli, a ja nawet nie mogłem zadzwonić do Wiktorii i… w głowie mi się to nie mieści…

- Jakoś daliście radę.

- Daliśmy radę?! – podniosłem się z krzesła. – Mało brakowało, a straciłbym ją… Gdybyśmy się nie spotkali tutaj… zobaczyłbym ją pewnie za 10 lat, jak wreszcie złapaliby tego idiotę.

- Hamuj się z tym, co mówisz – mężczyzna oparł się o siedzenie i podrapał się po głowie.

- To jak mam mówić? Twój wspaniały brat, a mój kochany, najlepszy na świecie wujek. Może tak?

- Nie pyskuj…

Poczułem ścisk w gardle. Rodzice chyba w ogóle nie rozumieli mnie i mojej sytuacji.

- Wychodzę – powiedziałem zrywając z wieszaka kurtkę.

- Dokąd?

- A co was to obchodzi?

- Pytam – tata podniósł głos.

- Skoro wy nie mówicie mi o wszystkim, dlaczego ja mam to robić?

Wyszedłem z mieszkania. Napisałem do Igora (przyjaciel  Maksa z Francji) i umówiłem się z nim w parku. Droga zajęła mi góra 10 minut.

- Siema – podaliśmy sobie ręce, jak to zazwyczaj bywało.

- Dawno nie gadaliśmy, co? – zauważył od razu.

- Słuchaj, przepraszam… Tyle wszystkiego mi się ostatnio na łeb zwaliło, że… mam dosyć, serio.

- A jak z Wiktorią?

- Wyjechała… - przez chwilę milczeliśmy. – Ale mamy kontakt, więc jest ok.

- Chociaż tyle…

- Rozmawiasz z Izą? – spytałem, kiedy przypomniałem sobie o niej.

- Nie, ale chyba jest szczęśliwa. Z tego co wiem, ma chłopaka.

- Jest mi głupio…

- Nie przejmuj się tym. Było minęło.

*z perspektywy Wiktorii.

Czułam jak ktoś delikatnie szarpie moje ramię.

- Wstawaj – usłyszałam nagle nad uchem.

W tym momencie zerwałam się i szeroko otworzyłam oczy.

Zobaczyłam Szymka, chociaż jego głos, był teraz podobny do głosu Maksa.

- Sorry – powiedział ze skrzywioną miną.

- Nie… Spoko – odpowiedziałam i znowu położyłam się.

- Rodzice pojechali na zakupy, jest już 11. Masz na dole śniadanie i tak w ogóle to miałaś mi wszystko opowiedzieć.

Niechętnie wyszłam z łóżka, ale nareszcie, po dwóch tygodniach, dobrze wyspałam się. Zjadłam tosty, które prawdopodobnie zrobiła mama. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam jakieś luźne ciuchy, po czym wraz z bratem usiedliśmy w salonie. Zaczęłam mu o wszystkim mówić. No… Prawie o wszystkim.