Rozdział 10.

*z perspektywy Wiktorii.

Następnego dnia udałam się do szkoły totalnie zmęczona. Byłam przede wszystkim niewyspana, co było dziwne, gdyż poszłam spać dosyć wcześnie. Gdy byłam już w szkole, usiadłam na korytarzu obok Kingi.

- Ty nie z Maksem? – zapytała od razu.

- Nie… tak jakby się wczoraj pokłóciliśmy, ale to nic.

- Przykro mi.

- Nie, nie. To nic strasznego. Przejdzie mu, bo to on narobił zamieszania – mówiłam i uśmiechałam się do koleżanki.

Lekcji mieliśmy 6. Mijały one bardzo powoli, ale w końcu około godziny 13.30 opuściłam szkołę.

- Wiktoria zaczekaj… - usłyszałam za plecami czyjś głos, ale nie zatrzymałam się, ponieważ od razu wiedziałam, że to Maks – słyszysz? No kurde… stój! – powiedział i złapał mnie za ramię.

- Czego chcesz? – odwróciłam się energicznie i zapytałam.

- No… pogadać albo coś w tym stylu – odpowiedział mi zmieszany.

- Nie mamy chyba w tym momencie o czym rozmawiać.

- Ale no…

- Z resztą idę na zakupy – przerwałam mu.

- Długo masz zamiar się tak zachowywać?

- To ty odstawiasz jakieś cyrki, nie ja – powiedziałam szybko i ruszyłam do przodu.

Po około 2 godzinach byłam w domu. Zjadłam obiad i postanowiłam oglądnąć coś w telewizji. Przeleciałam wszystkie kanały, ale jak zwykle, nie znalazłam nic ciekawego.

Wyszłam na zewnątrz i zobaczyłam co robi reszta. Jak się okazało – Szymek był u kolegi, tata jeszcze w pracy, a mama robiła coś w naszym mini ogródku.

- Wychodzę mamuś – oznajmiłam jej.

- O której wrócisz?

- No nie wiem… jakoś za półtorej godziny. To pa.

Wyszłam z podwórka i powoli kierowałam się w stronę przystanku.

- Mogę iść z tobą? – usłyszałam nagle.

- Nie – powiedziałam i odwróciłam się twarzą do Maksa.

- Ok. Jak chcesz – powiedział trochę zdenerwowany i pobiegł do domu.

Ja natomiast kontynuowałam swoją drogę. Po 10 minutach byłam już na drugim przystanku. Tam wysiadłam i szłam w stronę znanego mi już bloku.

Moja „podróż” co wyznaczonego celu była bardzo powolna, bo w sumie nie spieszyło mi się. W pewnym momencie usłyszałam za mną dziwne dźwięki, ale zlekceważyłam to – szłam dalej. Kilka minut potem, cały czas słysząc za sobą czyjeś kroki, usłyszałam również dzwoniący telefon. Minęło kilka sekund…

- Odbierz, nie krępuj się – powiedziałam i stanęłam naprzeciwko Maksa.

- To nic ważnego…

- Długo zamierzasz robić z siebie jeszcze idiotę?

- Chcę po prostu pogadać, ale jak widać nie da się.

- Tak? Chcesz pogadać? Dlatego mnie śledzisz, tak? Ok. rozumiem.

- Kurde, przestań.

- Nie Maks…  to ty przestań.

- Dobra. Widać znowu niepotrzebnie się fatygowałam, na razie – wykrztusił z siebie chłopak po czym odwrócił się i chciał już postawić pierwszy krok, ale zatrzymałam go.

- Chodź ze mną. Skoro tak bardzo chcesz, to chodź.

- Wolałbym go nie poznawać.

- Hoho! Co tam, chodź! – mówiłam i śmiałam się patrząc, jak w jednej chwili zrobił się bezradny.

Szliśmy jeszcze około 5 minut, w ogóle nie rozmawiając. Ukrywałam tylko śmiech, żeby niczego nie zdradzić. Maks przecież tak naprawdę nie wiedział gdzie idzie.

- To tu? – spytał kiedy staliśmy pod odpowiednim blokiem.

- Tamta klatka – odpowiedziałam i wskazałam palcem.

Za chwilę szliśmy już po schodach.

- Może mi chociaż powiedz jak ma na imię, co?

- Myślę, że nie będzie ci to potrzebne.

Staliśmy już pod odpowiednimi drzwiami, więc zadzwoniłam dzwonkiem i cały czas tłumiłam w sobie śmiech. Kilkanaście sekund potem usłyszeliśmy za drzwiami czyjeś kroki. Popatrzyłam na przyjaciela, a zaraz potem znowu przed siebie.

- Dzień dobry pani – powiedziałam i śmiało weszłam do środka – no chodź – mówiłam do Maksa uśmiechając się szeroko.

Chłopak wszedł za mną do mieszkania i zaczął na mnie dziwnie patrzeć.

- Gdzie ten twój chłopak? – szepnął do mnie ciszej, jednakże kobieta usłyszała go.

- Jaki znowu chłopak? – zapytała z uśmiechem.

- Wie pani… to mój przyjaciel Maks. Chciał bardzo panią poznać, chociaż w gruncie rzeczy myślał, że będzie właśnie odwiedzał mojego chłopaka. Proszę mu wybaczyć.

Kobieta popatrzyła na mnie i zaczęła się śmiać, a ja razem z nią. Maks natomiast stał jak słup soli i patrzył na nas, wytrzeszczając oczy.

Za chwilę usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy rozmawiać. Chłopak chyba dalej nie wiedział o co chodzi, bo prawie w ogóle się nie odzywał.

* z perspektywy Maksa.

- Ok. żarty żartami, ale teraz mi powiedz o co chodzi? – zapytałem przyjaciółki, kiedy wyszliśmy z mieszkania.

- Chciałeś poznać prawdę, to poznałeś. Nic więcej – mówiła dalej szeroko się uśmiechając.

- Ty chyba sobie kpisz…

- Nie, wcale nie. Poznałam tą panią kilka dni temu, jak szłam do szkoły. Kamil wbiegł w nią, a ona ma już swoje lata, więc po prostu nie mogłam jej nie pomóc.

- Jesteś rąbnięta… - skomentowałem krótko i zacząłem śmiać się z samego siebie.