Rozdział 8.

*z perspektywy Wiktorii.

- Mamo… - zaczęłam mówić, kiedy siedziałam razem z nią rano w kuchni.

- Słucham cię?

- Zastanawiam się czy ta mała walizka mi wystarczy. Nie wiadomo jaka będzie pogoda nad morzem, więc trzeba będzie wziąć dużo ciuchów, nie?

- Nie kochanie. Jedziemy na dwa tygodnie, a nie na całe wakacje.

- No ale…

- Nie ma żadnego „ale” – przerwała mi mama – będziemy o tym myśleć w lipcu, a teraz się ubieraj i zmykaj do szkoły.

- No to pa – powiedziałam bezradnie i zaśmiałam się.

Chwilę potem siedziałam już w aucie wraz z tatą i Szymkiem.

- Co robisz w ten weekend Wiki? – spytał nagle tata.

- Raczej nic specjalnego, a co?

- Młody ma zawody. Powinniśmy wszyscy iść.

- No właśnie – usłyszeliśmy głos z tyłu.

- Ooo! W sumie… z chęcią pójdę – odparłam radośnie i odwróciłam się, szczerząc się do brata.

Kilka minut potem pożegnałam się z nimi i udałam się w kierunku szkoły. Tata wysadził mnie jakieś 300 metrów przed nią, gdyż był korek. Sami pojechali więc w inną stronę, nie  marnując czasu. Miałam w uszach słuchawki, więc nic nie słyszałam – ale za to widziałam.

W pewnym momencie moim oczom po drugiej stronie ulicy, na chodniku, ukazał się biegnący Kamil. Nigdy nie zwracałam na niego zbyt dużej uwagi, bo też mnie nie interesował i niezbyt go lubiłam. Pomaszerowałam więc dalej.

- Ty idioto! – krzyknęłam nagle kiedy minął mnie.

- Wyluzuj mała… coś nie tak?

- Nie widzisz co zrobiłeś? Boże… patrz, jak biegniesz. Albo w ogóle puknij się w tą głupią głowę!

- Ale panikujesz… da sobie radę.

- Da sobie radę, naprawdę?

- Szkoła tam, chodźmy – wskazał palcem do przodu i złapał mnie za ramię, poruszając przy tym dziwnie brwiami.

- Puść mnie! Chyba cię coś boli… - odpowiedziałam mu krótko.

Zaraz potem zaczęłam biec. Rozejrzałam się w prawo w lewo i jeszcze raz w prawo, minęłam przejście. I ze łzami w oczach biegłam w kierunku bezradnej kobiety.

- Wszystko w porządku? – wykrztusiłam z siebie okropnie zdyszana.

Kobieta popatrzyła na mnie. Wtedy złapałam się za czoło. Jej twarz… wyglądała okropnie. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, ale miałam wrażenie, że zaraz wybuchnę płaczem.

- Pomogę pani… - powiedziałam cicho i schyliłam się po rzeczy, które wypadły z reklamówki  - to chyba wszystko – odparłam po chwili.

- Szkoda, że takich ludzi jak ty, jest co raz mniej. – Odrzekła cichym i smutnym głosem – Dziękuję ci.

- Nie ma pani za co dziękować. Ja… przepraszam za kolegę, jest lekko… roztrzepany.

- Nie przepraszaj za niego. On sami powinien odpowiadać za siebie – mówiła ochrypłym głosem.

Chwilę potem chwyciła moją dłoń i ścisnęła ją, uśmiechając się przy tym. Podniosła reklamówkę, która leżała jeszcze na chodniku.

- Niech pani uważa! – prawie krzyknęłam z przerażenia, łapiąc kobietę. – To dla pani za ciężkie, ja pomogę.

- Kruszynko… ty powinnaś być teraz chyba w szkole. Ja sobie dam radę.

- Nie… nie mogę pani tak zostawić. Odprowadzę panią do domu, jeżeli tam pani idzie. Nic się nie stanie.

Wzięłam kobietę pod rękę, trzymając zakupy i szłam z nią powoli. Sama nie wierzyłam, że to robię. Przez całą drogę, a trwała ona zaledwie 7 minut, kobieta opowiadała o swojej młodości. Widziałam wtedy na jej twarzy ciepły uśmiech. W końcu byłyśmy już na klatce schodowej, pod drzwiami.

- Mieszka pani sama? – zapytałam niepewnie.

- Tak… tak. Możesz mnie odwiedzić, jeżeli będziesz chciała.

- Dziękuję bardzo. Myślę, że nie odrzucę tej propozycji.

- Drzwi zawsze są otwarte dla takich osób, jak ty.

Starsza pani przytuliła mnie i jeszcze raz podziękowała. Potem znikła za drzwiami, a ja zerkając na zegarek uświadomiłam sobie, że jest już 8.18. Wybiegłam z bloku. Za około 4 minuty byłam już w szatni, przebierając się. Chwilę potem z rumieńcami na twarzy wparowałam do klasy.

- Dzień dobry. Przepraszam za spóźnienie… - powiedziałam lekko zmieszana i zauważyłam kilkanaście par oczu wlepionych we mnie.

- Nie wiem czy prawie 30 minutowe spóźnienie jest w ogóle wliczane do spóźnień – odparł nauczyciel, marszcząc czoło.

- Dobra… może mi pan wpisać nieobecność, skoro tak.

- Siadaj do ławki – odparł i kontynuował lekcję.

Na przerwie od razu złapał mnie Maks i zaczął o wszystko wypytywać.

- Po prostu zaspałam… - skłamałam, bo miałam dość jego ciągłego gadania.

- To raczej nie w twoim typie.

- Ojej, przepraszam. Każdemu się chyba może zdarzyć.

- Spoko, spoko… - mówił, jakby dalej nie dowierzając chłopak.

O godzinie 13 opuszczałam już budynek szkoły. Maks został jeszcze na jakieś zajęcia. Wyszłam z szatni, stanęłam i zaczęłam patrzeć w prawą stronę. W kierunku bloku, gdzie znajdowała się zapewne starsza kobieta. Nie wiedziałam, co mam zrobić, ale w końcu postanowiłam, że złożę jej wizytę.

- Dzień dobry – powiedziałam stojąc przed progiem i uśmiechnęłam się.

- Witaj! Wchodź do środka dziecko kochane, zapraszam – odpowiedziała.

Po chwili siedziałam już na kanapie. Jej mieszkanie było bardzo małe i skromne, ale za to przytulne. Kobieta przyniosła ciasto, które sama upiekła i podepchnęła mi je pod nos.

- Wygląda smacznie – odparłam.

- Spróbuj – odpowiedziała, a ja popatrzyłam na nią i dopiero teraz dokładnie przyjrzałam się jej.

Twarz była okropnie wychudzona, a skóra była bardzo dziwna, jakby skaleczona. Włosów było niewiele. Oczy były małe i zmęczone.

- Mój mąż zginął w pożarze – zaczęła mówić, a ja się ocknęłam i zdałam sobie sprawę, że cały czas patrzyłam na panią Ewę.