Rozdział 12.

z perspektywy Wiktorii.

Stałam bezradnie i pytającym wzrokiem patrzyłam na chłopaka.

- Coś nie tak? – zapytałam, ale nie uzyskałam odpowiedzi.

Cały czas stał i wpatrywał się we mnie jak w obrazek, co zaczynało mnie co raz bardziej krępować.

- O co ci chodzi? – dopytywałam.

- Jesteś piękna – usłyszałam.

- Dziękuję, ale myślę, że to nieodpowiednia pora na takie komplementy. Pozwól, że już pójdę.

Popatrzyłam na chłopaka marszcząc czoło po czym znowu chciałam wmieszać się w ostatnią grupkę ludzi schodzących po schodach.

- Zaczekaj – zawołał chłopak i złapał mnie za rękę uśmiechając się.

- Możesz mnie do cholery puścić? – mówiłam zdenerwowana.

- Odwróć się.

Zrobiłam, co kazał. Wyprostowałam się. Byłam totalnie zdezorientowana. Przede mną stał Kamil.

- A ty co tu robisz?

- Przyszedłem sobie na zawody, nie można?

- Nie sądziłam, że…

***

Dziewczyna nie zdołała dokończyć. Jej usta przykrył swoją dłonią wcześniej poznany chłopak. Wiktoria zaczęła się rzucać i kopać nogami, ale to nic nie dało. Za chwilę otworzyły się drzwi, które znajdowały się po ich lewej stronie. Chwilę potem wyłonił się zza nich 3 mężczyzna. Wiktoria patrzyła na nich przerażona.

Chłopaki zamienili między sobą parę zdań, a zaraz potem wciągnęli dziewczynę do pomieszczenia, gdzie prowadziły drzwi. Tam puścili ją, a ona zrozpaczona zaczęła się im przyglądać.

- Radziłbym ci nie uciekać – mówił cicho Kamil.

Dziewczyna jednak nie posłuchała go. Rzuciła się w stronę drzwi, ale nie zdążyła nawet dotknąć klamki. W tym samym momencie złapał ją jeden z nieznajomych. Kamil podszedł pod nią, popatrzył i zaczął mówić:

- On na ciebie nie zasługuje.

- Kto? - pytała jakby bardziej spokojnym głosem.

- Jeszcze pytasz kto?

- Nie odpowiada się pytaniem na pytanie – powiedziała Wiktoria.

Cała trójka mężczyzn popatrzyła na nią ze zdziwieniem. Jeszcze 5 minut temu była okropnie przerażona, rzucała się i chciała uciekać, a teraz zachowywała się zupełnie inaczej.

- Maks. Mówię o Maksie – odpowiedział jej oschłym głosem znajomy ze szkoły.

- Ty nawet nie masz pojęcia, co mówisz. Po gówno tu przychodzisz i robisz zamieszanie. Zostaw mnie i zostaw Maksa. Nie rozumiem czemu w ogóle się wtrącasz.

- Bo chodzi mi o ciebie. Takie dziewczyny, jak ty,  nie powinny się zadawać z takimi lalusiami jak on – szepnął jej do ucha, po czym popatrzył prosto w jej oczy.

Ich twarze dzieliły milimetry. Wiktorie ponownie zamurowało i nie wiedziała, co zrobić… Odsunęła się i spiorunowała wzrokiem Kamila.

- Niegrzeczna dziewczynka – mówił śmiejąc się chłopak.

- Odwal się! Mam przeliterować?

- Nie musisz… Zostawię cię w spokoju, jeżeli odsuniesz się od Maksa. Chcę, żebyś była ze mną.

- Hahahahahahaha. Czy ty się w ogóle słyszysz? Zachowujesz się jak dziecko albo nawet gorzej.

- Słuchaj! –krzyknął Kamil zdenerwowany – Ty ślicznotko mi nie będziesz mówić, jak ja się zachowuję. To moja sprawa.

- Jesteś skończonym idiotą. – skomentowała krótko dziewczyna i postawiła krok w stronę drzwi – Nawet nie ważcie się za mną iść – powiedziała stanowczo.

Kiedy tylko przekroczyła próg zobaczyła Maksa, który zdyszany wbiegał po schodach na górę.

- Wszyscy cię szukaliśmy. Co ty tam robiłaś? – zapytał.

- Potem ci powiem, teraz chodźmy.

_______________________________________________

Taki nijaki :/