Rozdział 15.

- Halo… Wiktoria, wstawaj. Słyszysz? No wstawaj, no.

Dziewczyna w ogóle nie reagowała na głos brata.

- Wiktoria! – prawie krzyknął koło jej ucha chłopak.

Ta dalej leżała niewzruszona, ale po chwili wydobyła z siebie kilka cichych słów:

- Zabiję cię braciszku…

- O! Widzę, że już nie śpisz. To dobrze – mówił ucieszony brat.

- Masz 3 sekundy, żeby uciec – kontynuowała Wiktoria, ledwo otwierając usta.

- Dobra, dobra, ale jest sprawa.

- Jaka?! – zerwała się dziewczyna i usiadła na łóżku. – Jest 8 rano, pierwszy dzień wakacji, a ty mi przychodzisz i budzisz mnie, bo masz jakąś ważną sprawę. Naprawdę, jesteś jedyny w swoim rodzaju Szymuś.

- Po pierwsze siostrzyczko, to jest godzina 11. Po drugie jest już trzeci dzień wakacji, a nie pierwszy. Po trzecie to nie do końca ja mam sprawę, tylko ten ktoś, kto jest na dole.

- Kto jest na dole? – spytała dziewczyna dziwnie patrząc na Szymka.

- Na dole już nikt – obydwoje siedząc w pokoju usłyszeli głos Maksa.

Wszedł po schodach i udał się do pokoju przyjaciółki, trzymając w ręce telefon i przegryzał batona.

- Czy wy do końca powariowaliście?! – zaczęła na nich krzyczeć Wiktoria.

- No co ty, ale czekaj… - mówił chłopak, cały czas wlepiając wzrok w komórkę. – O! Hahaha, patrz.

Maks odwrócił telefon w jej stronę i oczom dziewczyny ukazało się jej zdjęcie w łóżku, gdy jeszcze spała.

- Nudziło się nam – skomentował krótko Szymek, śmiejąc się wraz z przyjacielem.

- Usuń to – mówiła łagodnie dziewczyna i piorunowała ich wzrokiem. – Mówię na poważnie, usuń.

Chłopcy nie reagowali w ogóle na jej polecania.

- Ok. W takim razie jestem zmuszona zabrać Wam ten telefon.

Dziewczyna energicznie wyszła spod kołdry i rzuciła się w stronę chłopaków. Ci zaczęli rzucać w nią poduszkami, przewracać się i plątać po ziemi, telefon cały czas był jednak dobrze chroniony.

- Kurde, jesteście żałośni – powiedziała w ich stronę sama się już śmiejąc.

- Weź się ogarnij i chodź na dół, coś ci potem powiem – odpowiedział jej Maks.

Po 40 minutach była już gotowa. Wyglądała znacznie lepiej niż po przebudzeniu. Skończyła jeść śniadanie, wyszła do chłopaków na zewnątrz i usiadła obok nich na huśtawce.

- Nie wyspałam się przez was – mówiła dziewczyna i schowała głowę w dłoniach.

W pewnym momencie, gdy cały czas tak siedzieli i nudzili się usłyszeli, że jakieś auto zatrzymało się przed domem. Rodziców nie było, więc sami musieli przyjąć niespodziewanych gości. Wiktoria wstała i udała się pod bramkę. Na początku nikogo nie dostrzegła, widziała tylko auto. Po chwili wyszedł z niego jakiś mężczyzna, ale dziewczyna nie poznała go z daleka. Nie było to jednak możliwe, gdyż ten ktoś cały czas stał tyłem do niej.

- Dzień dobry… a Pan do kogo? – zapytała zmieszana Wiktoria.

W tym momencie mężczyzna się odwrócił, a Wiktoria przyłożyła rękę do ust i zaczęła skakać jak szalona, prawie płacząc.

- Co wy tu robicie?! Jak?! – krzyczała i otwierała szybko bramkę.

- Stęskniliśmy się! – usłyszała.

- Jeju, nie wierzę!

Dziewczyna wybiegła przed ogrodzenie i niemalże wskoczyła na Wiktora. Przytulając się do niego, poczuła, że ktoś klepie ją w plecy.

- O mamo! – zaczęła śmiać się jeszcze bardziej i wtuliła się w Olę.

Wiktor i Ola to małżeństwo. Byli to przyjaciele mamy Wiktorii – Julii. Wcześniej Aleksandra bardzo mocno kochała swojego pierwszego chłopaka Dawida, ten jednak zmarł na raka. Z obecnym mężem ma już synka. Postanowili nadać mu imię Dawid. Wyjechali z Polski 3 lata temu, ponieważ  stan zdrowia ich dziecka nie był zbyt zadowalający.

- Nawet nie wiecie, jak się cieszę. Mama jak was zobaczy to chyba się popłacze – kontynuowała Wiktoria.

- Chcemy zrobić jej niespodziankę, na razie lepiej niech nie wie, że tu jesteśmy – odpowiedziała jej uśmiechnięta Ola.

- A gdzie Dawidek?

- Śpi jeszcze, zmęczony jest. My z resztą też, ale to nic.

- Ok. I tak w ogóle to czemu mu tutaj stoimy? Chodźcie na podwórko. Z tyłu jest Szymek.

Wiktor zabrał z samochodu syna i wszyscy razem przekroczyli bramkę. Udali się za dom.

- Ciocia Ola! Wujek! – krzyczał Szymon zeskakując z huśtawki i  biegnąc w ich stronę w podskokach.

- To nasz przyjaciel, Maks – przedstawiła chłopaka Wiktoria.

- Miło nam – odpowiedział wujek i podał mu rękę.

- Mama i tata to chyba będą wniebowzięci jak was zobaczą! Już biorę telefon i do nich dzwonię – mówił Szymek i szczerzył się do komórki.

- Nie! – krzyknęli wszyscy chórem w jego stronę, a ten momentalnie popatrzył na nich.

- Dobra… Spokojnie. Nigdzie nie dzwonię – powiedział lekko zaniepokojony zachowaniem reszty, ale po chwili sam zaczął się śmiać wspólnie z nimi.  

_____________________________________________________

Hej, hej :) dawno z Wami nie „rozmawiałam” pisząc coś pod rozdziałem :/ Tak więc dzisiaj to zrobię. Chciałabym Was zapytać - co sądzicie o tym opowiadaniu? Wiem, że nie jest ono już takie jak pierwsze, i że może się Wam mniej podobać. Uwierzcie, bardzo się staram, żeby również każdy rozdział tego, był w miarę fajny. Mamy dopiero 15 rozdział, więc nie martwcie się – akcja się jeszcze rozkręci. Mam do Was jeszcze jedną prośbę. Dodając kolejny, nowy rozdział widzę tu na blogu, (bo o FB już nie wspominam) 2,4, czasem może 8 komentarzy… Nie wiem ile osób czyta te moje wszystkie wypociny. Być może mało i to jest też odzwierciedleniem tego, co i ile osób, zostawia jakiś ślad po sobie.. Oczywiście - bardzo szanuję każdą osobę, która na fb lajknie post z opowiadaniem czy też tu, jeżeli zostawi jakiś znak, że tu była, przeczytała.

Proszę Was z całego serduszka – jeżeli przeczytacie ten rozdział, zostawcie ten głupi komentarz. Chciałabym mniej więcej wiedzieć, dla ilu człowieków teraz piszę. Nawet nie wiecie, chociaż może niektórzy z Was wiedzą, ile te Wasze pozostawione tu słowa sprawiają mi radochy. Naprawdę.

Kocham Was… x