Rozdział 13.

*z perspektywy Wiktorii.

*z perspektywy Wiktorii. 
Nadszedł poniedziałek. Postanowiliśmy odwiedzić z Maksem panią Ewę. Zanim jednak mogliśmy to zrobić, musieliśmy udać się do szkoły. Chyba w ogóle nie zdawałam sobie sprawy z tego, że za 2 dni, zaczną się wakacje…
Siedzieliśmy z Maksem na korytarzu. On jak zwykle jadł, a ja wpatrywałam się w ścianę.
- O czym myślisz? - zapytał.
Po chwili milczenia odpowiedziałam mu:
- Zastanawiam się, jaka będzie moja nowa klasa. 
- Ja w ogóle o tym nie myślę. Co będzie, to będzie. Ty też się tym zbytnio nie zamartwiaj.
- W sumie… chyba masz rację - odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.
Po kilku godzinach wyszliśmy już ze szkoły. Od razu pokierowałam się z przyjacielem w stronę odpowiedniego bloku i mieszkania. 
- Dzień dobry! - powiedzieliśmy obydwoje radośnie.
- Dzieci kochane... Wchodźcie! – przywitała nas ciepło kobieta.
Usiedliśmy na sofie, a pani Ewa na fotelu.
- Mam do was prośbę - zaczęła mówić zmieszana.
- Słuchamy - odrzekł Maks.

- Jestem dzisiaj okropnie zmęczona. To chyba pogoda na mnie tak działa. Z resztą wiek też robi już swoje. Czy moglibyście… pójść za mnie do sklepu? Wiem, że to teraz wygląda, jakbym was wykorzystywała, ale ja nie mam nikogo… - mruczała pod nosem kobieta patrząc w ziemię.
- Niech pani tak nie mówi. Będziemy pomagać dopóki będziemy mogli. Niech się pani nie martwi - odpowiedziałam, posyłając jej ciepły uśmiech.
- Jesteście i będziecie wspaniałymi ludźmi. Dziękuję Wam.
Po kilku minutach wstaliśmy, kobieta dała nam pieniądze i wyszliśmy. Udaliśmy się do pobliskiego sklepu. Zakupy zajęły nam około 20 minut. Nie obeszło się bez śmiechów i wygłupów. 
Potem wróciliśmy z powrotem do mieszkania kobiety.
- Co jest? – zapytał Maks, kiedy wyszliśmy już od pani Ewy.
- Nic… Tak mi się nagle smutno zrobiło, przejdzie - odpowiedziałam mu i wysiliłam się na niewielki uśmiech.
***
Wiktoria i Maks udali się do domów. Dziewczyna w dalszym ciągu była przygnębiona, a sama chyba nie wiedziała dlaczego.

Wchodziła już po schodach na górę i kierowała się w stronę swojego pokoju. Zanim jednak zdołała nacisnąć na klamkę, zauważyła mamę w sypialni.
- Hej - powiedziała krótko i położyła się obok niej na łóżku.
- Cześć Wiki.
- Wszystko w porządku? - zapytała niepewnie dziewczyna.
- Tak, wszystko jest ok. Po prostu sobie myślę o dawnych czasach i mi się robi smutno.
- Czemu smutno?
- A bo widzisz… Młodość moja i taty nie była aż tak kolorowa, jak to się większości wydaje.
- To znaczy? - dopytywała Wiktoria.
- Chciałabym ci to wszystko opowiedzieć, przekazać, z najdrobniejszymi szczegółami, ale to by zajęło nam długą chwilę, więc może opowiem ci w skrócie, hm?

- Słucham – odpowiedziała Wiktoria i wpatrzyła się w mamę, słuchając jej.

- Różne rzeczy nas spotykały po drodze. Na początku umarł Dawid, potem…

- Kim był Dawid?

- No tak, przecież tego też nie wiesz. To w sumie pierwszy chłopak Oli… Kochała go naprawdę mocno i wydawałoby się, że ta miłość będzie wieczna. Ale niestety… Dawid zmarł. Miał raka. Nie było już szans na uratowanie go. Wszyscy przy nim siedzieliśmy w jego ostatnich chwilach życia. Ja, tata, Ola, Wiktor, Patryk, Klaudia, jego rodzice. Było nam z tym okropnie ciężko. Z resztą to tylko część tego, co nas spotkało. Ja zostałam porwana… jak się później okazało – przez Konrada, brata wujka Wiktora. Był szok, ale pogodziliśmy się z tym. Tatę też porwali. Ale na dłużej. To była chwila grozy i dla mnie, i dla reszty. Powoli zaczynaliśmy tracić nadzieję, ale w końcu… udało się. Wyszliśmy z tego szczęśliwie.

- To straszne… - skomentowała krótko, uważnie wsłuchująca się w opowieść Julii, Wiktoria.

- To i tak nie wszystko. Były chwile, kiedy wydawało się, że wszystko się skończy. Tak po prostu – od tak. Kocham twojego tatę tak bardzo, że chyba nie jesteś sobie jeszcze w stanie tego wyobrazić. Był ze mną praktycznie od początku. Udało się nam przetrwać te wszystkie lata. Nawet nie wiesz jak się z tego cieszę. Dzięki niemu mam ciebie – mówiła kobieta ze łzami w oczach i głaskała córkę po głowie – mam Szymka. Mam wszystko o czym mogłabym zamarzyć. Kocham Was najbardziej na świecie.

- My ciebie też – powiedziała z uśmiechem Wiktoria i wtuliła się w mamę.

- A… co z dziadkiem? Czemu on nie żyje? Wiem, że już o tym rozmawialiśmy, ale…

- Ah… To w sumie stało się już bardzo dawno. Byłam już w związku z Kubą, no i jego tata chorował. Wydawało się, że wyzdrowieje, że wszystko się ułoży… Niestety było na odwrót. Ale jedno musisz wiedzieć i powinnaś być tego pewna – był wspaniałym człowiekiem i myślę, że gdyby był z nami, kochał by cię bardzo mocno.

- Nawet go nie znałam… ale tęsknię za nim.

- On za nami pewnie też.

Julia otarła łzę, która spłynęła w tym momencie po jej policzku. Wiktoria nie zauważyła tego, ale jej również było okropnie smutno, po tym, co usłyszała.

- No ale nic, takie życie. Wstawaj mała. Nie będziemy tak leżeć cały dzień… Jest jeszcze trochę czasu do wieczora. Może wyskoczymy na jakieś szybkie zakupy? W sumie za kilka dni znowu będziemy musieli jechać do sklepu i przygotować się na wyjazd. W końcu to już niedługo.

- No tak, prawie o tym zapomniałam. Chodźmy! – krzyknęła radośnie dziewczyna i wybiegła z pokoju z Julią, trzymając ją za rękę.