Rozdział 38.

*Z perspektywy Maksa.

Siedziałem na moście i patrzyłem na odbijające się w wodzie słońce. Nadal nie mogłem zrozumieć dlaczego wszyscy mieli mi za złe to, że komuś pomogłem… Siedząc tak, w pewnym momencie usłyszałem za sobą czyjeś kroki. Nie miałem teraz ochoty się nawet odwracać, ale wiedziałem, że to Wiktoria.

- Zadowolony? - spytała stojąc za mną, a ja milczałem. - No pytam. Zadowolony?

- Ty też? Naprawdę? Ja tylko pomogłem, a wy traktujecie mnie, jakbym popełnił przestępstwo.

- Maks… Ty zabrałeś tam Szymka. Wiesz co oni mogli z nim zrobić?

- Tak, wiem! Wiem lepiej od was wszystkich, co tam się działo. Nie pozwoliłbym na to, żeby go skrzywdzili! Nie mam 8 lat, ale prawie 17 i dałem radę! - krzyczałem, bo puściły mi nerwy. - Jestem z siebie dumny. Jeżeli wy nie potraficie tego wszystkiego zrozumieć, to już wasz problem - skończyłem i postawiłem krok do przodu.

- Nie! Nigdzie nie pójdziesz! Nienawidzę cię za to, że zabrałeś tam mojego brata. Mógł zginąć, mogłam go więcej nie zobaczyć. Gdybym ja tam była, uratowałbyś te dzieci, a mnie nie? Tak?

- Już raz cię uratowałem i zastanawiam się czy dobrze zrobiłem – popatrzyłem przyjaciółce prosto w oczy i zdałem sobie sprawę, że nie powinienem tego wszystkiego mówić.

- Co? – spytała zdziwiona.

- Powiedziałem wyraźnie, na pewno usłyszałaś.

Ominąłem dziewczynę i pobiegłem do domu, tam zamknąłem się w swoim pokoju.

*z perspektywy Wiktorii.

- Mamo, możemy porozmawiać?

- Oczywiście kochanie, a coś się stało?

- Obiecaj, że powiesz mi prawdę.

- Obiecuję.

- Maks… przed chwilą powiedział, że kiedyś mnie uratował. O co mu chodziło?

Mama spuściła głowę w dół i wzięła głęboki oddech. 

- Powiesz mi? - spytałam.

- Kochanie… To było dawno, bardzo dawno. Nie wiem czy jest sens o tym wszystkim…

- Jest sens, dla mnie jest – nalegałam.

Mama popatrzyła na mnie, potem przed siebie i w końcu zaczęła mówić. Kiedy opowiadała, po moim policzku spłynęło kilka łez. 

- Czemu… Czemu ja nigdy o niczym nie wiem? - pytałam, jakby sama siebie.

- Kochanie… Wiedziałaś o tym. To wszystko przez ten wypadek, zapomniałaś po nim…

- To czemu mi nie powiedzieliście?

- Nie chcieliśmy cię zamartwiać, tak wyszło. Nie gniewaj się.

- Dziękuję mamo - wyszeptałam, wysiliłam się na niewielki uśmiech i poszłam do swojego pokoju.

Leżałam teraz na łóżku i próbowałam sobie coś przypomnieć. Wszystko zatrzymywało się jednak na wypadku, nie wiedziałam, co było wcześniej. 

- Wiktoria… Mogę? - usłyszałam głos Szymka.

- Puka się.

- Pukałem chyba z 10 razy.

- Aa, no to chodź. Jak się czujesz?

- Czemu jesteś zła na Maksa? Przecież on chciał, żebym mu pomógł. Prawie cały czas siedział tam przy mnie, pilnował nas.

- Po co cię tam zabierał? Po co?

- Bo chciał, żeby cały plan wypalił. Nie widzisz co zrobił? Uratował 11 dzieci. Powinnaś być z niego dumna, a nie obrażać się na niego. Nie myśl o tym, co mogło się stać, ale o tym, co się stało.

Wraz z tymi słowami brat opuścił pokój i znowu zostałam sama. Nie wiedziałam już, co z tym wszystkim zrobić. Miałam dosyć. 

*z perspektywy Maksa.

Kiedy nieco się uspokoiłem i ochłonąłem, zszedłem na dół do kuchni.

- Hej - powiedziałem do rodziców. – Ja… Przepraszam za to wszystko.

- Oj Maks… Nie tak cię wychowaliśmy - westchnęła mama.

- Jak to nie tak?! - oburzyłem się. - Zawsze uczyliście mnie, żeby pomagać innym, żeby im współczuć….

- Tak. Zgadza się, ale nie kazaliśmy ci porywać nigdy dzieci.

- A czy ja kogoś porwałem?! Wy wszyscy chyba macie jakieś problemy z głową! Ej, Szymek żyje, podobnie jak 11 innych brzdąców. Nic nikomu się nie stało. Mam przeliterować? N, i, c, nic.

- Wiesz, co powinieneś teraz zrobić?

- Wiem – odpowiedziałem po chwili.

Popatrzyłem przez okno, aż w końcu ubrałem buty i wyszedłem z domu. Zobaczyłem na drodze Wiktorię, co trochę mnie zdziwiło.

- Cześć - wykrztusiła.

- Chodź, idziemy do was.

- Maks, czekaj…

- Porozmawiamy u ciebie, proszę. Nie za bardzo pasuje mi stanie tutaj, przy 35 stopniach.

Objąłem dziewczynę za ramię, ona wtuliła się we mnie i poszliśmy do jej mieszkania. 

- Dzień dobry - wymamrotałem.

- Cześć - odpowiedzieli zgodnie rodzice Wiktorii i Szymka.

- No to ja… chciałbym przeprosić was za to wszystko. Wiem, że nie fajnie to wygląda z waszej perspektywy, w sumie z mojej nie lepiej. Po prostu… Zawsze mogę liczyć na Szymka i wiedziałem, że tym razem też tak będzie. W sumie większość czasu byłem koło niego i nie było możliwości, żeby coś się miało wydarzyć. Przepraszam jeszcze raz... Możecie mnie teraz nienawidzić, ale ja naprawdę chciałem dobrze… To chyba wszystko, co chciałem powiedzieć…

- Cieszmy się, że wszystko skończyło się tak, a nie inaczej. Zapomnijmy o tym, jest ok.

- Serio? - spytałem chyba nie dowierzając w to, co usłyszałem.

- Serio, ale mamy nadzieję, że więcej się takie coś nie powtórzy - odparł pan Jakub i uśmiechnął się do mnie, podobnie jak pani Julia. 

Po chwili siedziałem już z Wiktorią w jej pokoju.

- Dawno mnie tu nie było - zauważyłem. 

- Racja… Tak w ogóle, to chciałam ci podziękować, bo wcześniej nie miałam możliwości. Gdyby wtedy cię tam nie było, pewnie nie było by mnie teraz tutaj. Dzięki. 

- Powiedzieli ci?

- Tak. Chciałam się dowiedzieć, nie mieli wyjścia - mówiła, a w jej oczach pojawiły się łzy.

- Chodź tutaj - stanąłem i wyciągnąłem ręce w jej stronę.

- Coś dawno się nie przytulaliśmy.

- Oj tak… - odetchnąłem z ulgą i poczułem, że wszystko wraca do normy. 
_____________________________________________________________

Ej, komentujcie coś :c

Jak wakacje?

Tumblr | Fb | Ask