Rozdział 40.

*z perspektywy Maksa.

Obudziłem się, ale nie miałem ochoty wstawać. Czułem, że następne dni będą dla mnie jedną wielką męczarnią. Leżałem i gapiłem się w sufit, widząc tam swoje życie, każdy jego urywek. Z tego stanu wyrwała mnie, jak zwykle, mama.

- Masz gościa – powiedziała uchylając drzwi i piorunując mnie wzrokiem.

Wysunąłem się spod kołdry i usiadłem na łóżku.

- Kamil – powiedziałem zdziwiony.

- Przepraszam, że przyszedłem. Głupia pora, ale nie miałem do kogo iść.

- Nie no, spoko… Jak się czujesz?

Chłopak usiadł na krześle i popatrzył na mnie.

- Ja nic nie czuję. Policja dowiedziała się o wszystkim. O ojcu, itd.

- Przykro mi…

- Maks – zaczął, ale przerwały my łzy.

- Spokojnie stary.

- Wiesz co to znaczy? Zabiorą nas. Zabiorą mnie i młodego do… do jakiegoś ośrodka, do domu dziecka…

Popatrzyłam na Kamila i poczułem dziwne ukłucie w sercu, nie miałem pojęcia co mu powiedzieć.

- A… no, a ten brat? Ten starszy… nie mógłby was wziąć do siebie?

- Dzwoniłem do niego, ale on… ma nas gdzieś. Mówi, że może nam dawać kasę i to tyle. Ale na gówno mi pieniądze, skoro nie będę miał normalnego życia.

- Kamil… ja nie wiem, naprawdę nie wiem co mógłbym ci powiedzieć.

- Dobra… dzięki, że w ogóle mnie wysłuchałeś. Jesteś naprawdę dobrym facetem i zazdroszczę ci tego wszystkiego, co masz. Sorry jeszcze raz, na razie.

- Cześć – rzuciłem szybko, bo chłopak był już prawie za drzwiami.

Poleżałem jeszcze chwilę w łóżku, ale w końcu wstałem, umyłem się i zjadłem śniadanie. Potem wyszedłem na zewnątrz i postanowiłem udać się w odwiedziny do sąsiadów.

Wszedłem na podwórko i od razu po wrzaskach domyśliłem się, że Wiktoria i Szymek są w basenie.

- Hej wam, jak się macie?

- Wskakuj, a nie gadaj! – krzyknął do mnie chłopak.

Nie zastanawiałem się długo i dołączyłem do reszty.

*z perspektywy Wiktorii.

- Chcecie sok? – spytałam, kiedy siedzieliśmy już w domu przed TV.

- Co za pytanie! Oczywiście, że tak – odparł Maks.

- To sobie nalejcie – odpowiedziałam i usiadłam na kanapie obok nich, ze szklanką zimnego napoju w ręce.

- Świnia – szepnął któryś.

- Mówiłeś coś braciszku?

- Skądże…

Po kilkunastu minutach do Szymka przyjechał kolega, więc ja z Maksem wyszliśmy na świeże powietrze.

- Wiesz co? Wpadłem na pewien pomysł…

- Już się boję.

- Pff. Co byś powiedziała na noc pod namiotem?

- Oo, jestem jak najbardziej za.

- Rozłożylibyśmy go koło naszego jeziora i tam byśmy spali, plus taki mini piknik.

Uśmiechnęłam się i zaczęliśmy ustalać z Maksem szczegóły. Zaplanowaliśmy wszystko na następną noc.