Rozdział 39.

*Z perspektywy Wiktorii.

- Wiesz co? Tęsknię za ciocią Olą i wujkiem. 

- Ja też kochanie, nawet nie wiesz, jak bardzo. Ola zawsze była mi najbliższą osobą. Zawsze mi pomagała, wszędzie ze mną chodziła i na odwrót. 

- Czemu ja nie mam takiej przyjaciółki? 

- Masz Maksa. To przecież wspaniały chłopak.

- Tak, no ale to jednak chłopak…

- Niedługo pójdziesz do liceum, tam będzie pełno dziewczyn. 

- Dobra, chyba nie chcę już o tym rozmawiać. 

- Jak wolisz - mama uśmiechnęła się i przytuliła mnie.

- Nie ma co robić…

- Wiesz co? A może zrobimy Olce i Wiktorowi małą niespodziankę i odwiedzimy ich?

- Naprawdę?

- Tak!

- To ja lecę po tatę i Szymka - krzyknęłam stojąc już pod drzwiami z wielką radością.

Po 20 minutach zadowoleni siedzieliśmy w samochodzie. Droga zajęła nam około kwadrans.

- Jesteśmy - powiedział tata, kiedy stanęliśmy przed kamienicą. 

- Dzwoń - zwróciła się do mnie mama.

- Proszę? - usłyszeliśmy głos cioci. 

- Poczta - odpowiedział grubym głosem Szymek.

- Już otwieram.

Popchnęliśmy drzwi i po schodach udaliśmy się na 2 piętro. Zadzwoniliśmy dzwonkiem.

- Dzień dobry panie Lesiu, już… - zaczęła mówić ciocia, ale nie skończyła, bo popatrzyła w końcu przed siebie.

- Niespodzianka! – krzyknęliśmy zgodnie we 4 i zaczęliśmy się śmiać.

- Boże… jak ja za wami tęskniłam – ciocia zaprosiła nas do środka, a zaraz potem wszyscy się poprzytulaliśmy.

- Kogo ja tu widzę, no proszę – usłyszeliśmy głos wujka Wiktora, który wyszedł z jakiegoś pokoju razem z Dawidkiem.

- Jejciu – szepnęłam podniecona tym wszystkim.

Kiedy w końcu przestaliśmy się witać, usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy rozmawiać. Moglibyśmy to chyba robić godzinami.

- Powiem wam, że macie niezłe wyczucie czasu – odparł poprawiając się w fotelu wujek Wiktor.

- Czemu? – spytał Szymek.

- Bo mieliśmy do was jechać i coś wam powiedzieć! – wyparował Dawid szczerząc się do wszystkich.

- Co takiego? – dopytywałam.

- No cóż – zaczęła mówić ciocia. – Chcieliśmy wam powiedzieć, że w najbliższym czasie zaczniemy się budować.

- Jak super – ucieszyliśmy się.

- A gdzie? – zapytał tata.

- Aa, to zobaczycie kiedyś. Ciężko wytłumaczyć.

Po kilku dobrze spędzonych godzinach, wróciliśmy do domu. Było około godziny 18, gdy zadzwoniłam do Maksa. Postanowiliśmy pospacerować trochę po Krakowie. Stałam teraz i czekałam na niego, aż w końcu się pojawił.

- Idziemy?

- Tak… Aa, kto to? Macie gości? – spytałam patrząc w stronę drzwi jego domu.

- Em… to – zaczął niepewnie i wydawało mi się, że jest zdenerwowany.

- Wszystko ok.?

- To po prostu moja ciocia… nie było jej tu jeszcze nigdy i no wiesz, zapoznaje się ze wszystkim.

- Rozumiem, a skąd jest?

- Ona jest z wujkiem tutaj i on, to znaczy, ona… oni po prostu są małżeństwem.

- No tak… domyśliłam się. Dobra, nie męcz się już, nieważne.

Chłopak spuścił głowę w dół i powoli udaliśmy się do przodu. Wieczorem, kiedy wróciliśmy, szybko zjadłam kolację, wzięłam prysznic i położyłam się do łóżka. W końcu uznałam dzień za udany.

____________________________________________

Hej kochani :* pytaliście jak moje wakacje, więc cóż… jest fajnie! :) podobnie jak Wy, czasami się nudzę, ale staram się znaleźć sobie jakieś zajęcie. 19 lipca wyjeżdżam nad morze *-* ale  więcej szczegółów w przyszłym tygodniu!

Poza tym… zaintrygował mnie komentarz pod ostatnim rozdziałem, o przyjaźni damsko-męskiej. Nie będę się rozpisywać, ale powiem tak – wierzę w to. Wierzę pomimo tego, że sama kiedyś zauroczyłam się w przyjacielu. Ale to minęło… Wierzę dalej, że jest coś takiego :) nie mam tak naprawdę żadnego dobrego argumentu ani uzasadnienia dlaczego, to po prostu głos serca. Nie zawsze ktoś musi się w sobie zakochać, aczkolwiek bywa różnie.

No. To na razie chyba tyle. Mam nadzieję, że rozdział się podoba, ale już nie mogę się doczekać, jak zrobię Wam fajnego psikusa w opowiadaniu, hihihihiih :D xx