Rozdział 43.

*z perspektywy Maksa.

Chodziłem po korytarzu, bo nie byłem w stanie usiedzieć na miejscu. Szymek stał pod ścianą i patrzył w podłogę. Zadzwoniliśmy już do rodziców, mieli się tutaj zaraz pojawić.

- Panie doktorze, co z nią? – spytałem kiedy zauważyłem, że mężczyzna wychodzi z sali.

- Musi przejść kilka badań. Na razie nie mogę podać panu żadnych informacji.

- Ok. rozumiem.

Umiejscowiłem się obok Szymka i staliśmy tak, milcząc, przez 15 minut. Pojawili się rodzice.

- Co z nią? Gdzie jest? – zaczęła panikować mama Wiktorii.

- Jest bezpieczna. Muszą jej porobić jakieś badania. Nic więcej nie wiemy.

- Co się w ogóle stało? – chciał dowiedzieć się pan Kuba.

- Zobaczyłem tylko, jak osuwa się po ludziach i spada na ziemię. Nic więcej nie widziałem, niestety.

- Szymek, a ty?

- Ja też. Tak mnie wciągnął koncert, że zapomniałem o wszystkim, o niej i bawiłem się. Przepraszam.

- Chodź do mnie kochanie – powiedziała pani Julia i przytuliła do siebie syna.

*z perspektywy Wiktorii.

Obudziłam się i powoli otwierałam oczy.

- Gdzie ja jestem, co się stało? – prawie krzyknęłam, podnosząc się do góry.

- Spokojnie Wiki.

- Co się stało?

- Zemdlałaś na koncercie i jesteś w szpitalu – objaśnił mi tata.

- Maks tu jest?

- Tak, przyjdzie za chwilę.

Położyłam się znowu  i próbowałam sobie coś przypomnieć.

- Pamiętam, że zaczął boleć mnie brzuch, tak nagle. To było trochę jak jakiś skurcz, a potem jeszcze głowa mnie rozbolała. Nie wiem, co było dalej.

W tym momencie wszyscy skierowali wzrok w stronę drzwi, wszedł lekarz.

- Co z nią?

- Musimy zrobić jej kilka badań, wtedy będziemy w stanie coś powiedzieć.

- Po prostu zemdlałam, wypuście mnie stąd – protestowałam.

- Wypuścimy cię, jak będziemy mieli pewność, że wszystko jest ok. Zapewne z dwa dni tu poleżysz – powiedział mężczyzna, sprawdził coś, zanotował i wyszedł.

- Skarbie… - zaczęła mama. – Musimy z tatą wracać do pracy, bo tylko cudem nas wypuścili. Zostaniesz na razie z chłopakami, a wieczorem przyjedziemy tu i przywieziemy ci potrzebne rzeczy.

- Ok. dziękuję – odpowiedziałam zniesmaczona.

Rodzice wyszli z sali wraz  z Szymkiem, który poszedł kupić coś do picia. Drzwi zamknęły się, ale nie na długo.

- Hej – usłyszałam i podniosłam głowę do góry.

- Maks… - szepnęłam.

- Jak się czujesz? – spytał siadając na krześle obok łóżka.

- Jest w miarę.

- No to się cieszę.

- Przepraszam, że zepsułam wam koncert. Mogłeś tam zostać… Przeze mnie jak zawsze coś musi się spieprzyć.

- Nie, nic nie zepsułaś. Nie mogłem cię przecież zostawić.

- Dzięki.

- Na zawsze, to na zawsze – dodał i dotknął dłonią swojego wisiorka, a ja uśmiechnęłam się i zrobiłam to samo.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, aż w końcu wrócił Szymek. Siedzieliśmy w trójkę i nudziliśmy się. Bo w końcu co ciekawego można robić w szpitalu?

- Wiktoria, musisz iść z nami. Będziemy robić badania.

- Teraz? – zdziwiłam się.

- Tak. Jeżeli chcesz stąd szybko wyjść…

- Dobra, idę.

Uśmiechnęłam się do Maksa i Szymka, i opuściłam pomieszczenie wraz z pielęgniarką.