Rozdział 41.

*z perspektywy Wiktorii.

- Wszystko wziąłeś? – pytałam nie mogąc przestać się śmiać.

- Tak, mam wszystko – odpowiedział Maks, siedząc na ziemi z kilkoma porozrzucanymi torbami.

- No to chodźmy!

- Jesteś okropna – powiedział ciszej i uśmiechnął się.

Była godzina 19. Szliśmy powoli drogą, kierującą do „naszego” jeziora.  Nie obeszło się w tym czasie oczywiście bez głupich żartów, śmiechów, przepychanek, itp.

- Dobra. No to ty rozkładaj namiot, a ja poczekam – odparł Maks siadając na pomoście, patrząc na mnie z dołu.

- Chyba śnisz – skomentowałam krótko.

Chłopak w końcu wstał i razem zaczęliśmy wyciągać wszystkie części, a potem składać z nich namiot.

- Głupku, to nie ma iść tutaj – krzyczałam na niego śmiejąc się.

- No jak nie? – pytał zbulwersowany.

- To ma iść na tył. Ślepy jesteś?

- Kurrrrrrrrde. Czemu zawsze musisz mieć rację?

- Bo kobiety zawsze mają rację, Maksiu.

- Oho, chciałabyś!

Po kilku minutach namiot już stał. Włożyliśmy do niego wszystkie torby z jedzeniem, itp. a sami usiedliśmy na kocu przed nim. Minęło kilka godzin.

- Uwielbiam to miejsce…

- Ja też – powiedziałam z delikatnym uśmiechem.

- Poczekaj… Mam coś dla ciebie.

- Dla mnie? – zdziwiłam się.

- Tak… - odpowiedział i jego mina zrzedła.

- Co takiego? – dopytywałam.

- Nie jest złoty ani srebrny, ale ma w sobie to coś, co przykuło moją uwagę. Musiałem to kupić – chłopak mówił, a moim oczom ukazały się dwa wisiorki. Nie były jakoś szczególnie piękne, ale naprawdę urocze.

- Ten będzie twój – powiedział i podał mi jeden z nich, z napisem „ever”.

- A ten mój – widniał na nim napis „for”.

- Forever – szepnęłam.

- Co by się nie działo, obiecuję, że zawsze będę obok ciebie… nawet jeżeli nie tak dosłownie, to na pewno duchowo.

- Dziękuję. Jesteś wspaniały – wymamrotałam wpatrując się w prezent, a zaraz potem przytuliłam Maksa.

- Chodźmy do środka – zaproponował chłopak.

Położyliśmy się, leżeliśmy i rozmawialiśmy tak, przez kolejne półtorej godziny.

- Śpisz? – spytałam, kiedy przyjaciel nie odpowiadał.

Przysunęłam się do niego, zobaczyłam, że ma zamknięte oczy, więc musnęłam go delikatnie w policzek i chciałam się odwrócić, ale ten złapał mnie i zaczął łaskotać.

- Ty świnio! – krzyczałam, jak głupia. - Na zawsze? – spytałam, kiedy dzieliły nas milimetry.

Maks uśmiechnął się szeroko i powiedział tylko:

- Dobranoc.
Zachichotałam i podobnie jak on położyłam się. Zasnęłam.

*z perspektywy Maksa.

- Pobudka – usłyszałem, ale nie poruszyłem się i nic nie powiedziałem. – Pasowałoby wstać, już 10.

- Dobrze mi się tu… - przerwałem, bo dostałem w nos, od Wiktorii, która właśnie się przeciągała.

- Ojj – powiedziała i zaczęła się śmiać.

- Radziłbym ci zwiewać.

- Nie…

- Tak – krzyknąłem i zerwałem się, wybiegając za nią z namiotu.

Dziewczyna była przede mną, wbiegła na pomost, a zaraz potem była już w wodzie.

- Ja tam nie wskoczę – zatrzymałem się.

- Tchórz – rzuciła krótko Wiktoria.

- Ooo, nie! – krzyknąłem i byłem już w jeziorze.

Posiedzieliśmy tam przez kilka minut, ale potem znowu wróciliśmy pod namiot i postanowiliśmy powoli ewakuować się do domów.

- Chyba zapomniałem ci o czymś powiedzieć.

- Co znowu?

- Masz zaproszenie na koncert – powiedziałem i podałem przyjaciółce ulotkę.

- Czy… ej… to ty tutaj na tej perkusji?!

- Tak, we własnej osobie – odpowiedziałem zadowolony.

- Ale jazda! I ja znowu o niczym nie wiem, pff.

- To miała być taka niby niespodzianka.

- Kurde. Przyjdę i to bardzo chętnie. Wezmę Szymka, co ty na to?

- Pewnie! Niech się młody przyzwyczaja.

- Ok. Dzięki. No to cóż… dzisiaj siedzę w domku. Więc widzimy się jutro na koncercie, tak panie perkusisto?

- Haha! Oczywiście, panno nic nie robiąca.

- Spadaj.

- Nom. Pa, pa.

Wiktoria poszła w swoją stronę, a ja w swoją. Wszedłem do domu, poszedłem do pokoju, położyłem się i znowu jak jakiś idiota zacząłem patrzeć w sufit.