Rozdział 88

*z perspektywy Julki.

Rano obudziłam się, podniosłam na łokciach i próbowałam cokolwiek sobie przypomnieć.

Zaczęłam kręcić głową i zauważyłam Olę, która jeszcze  spała. Powoli i cicho, wstałam z łóżka, ubrałam kapcie i powędrowałam do łazienki, a potem do kuchni. Wtedy uświadomiłam sobie, co stało się kilka godzin temu, tu u mnie  w domu. Marcel… nie, nie Marcel, Konrad… - musiałam poprawić sama siebie, okazał się być bratem Wiktora, co wywołało we wszystkich wielki, ogromny szok. Tego samego dnia w godzinach popołudniowych, cała nasza czwórka udała się do zaprzyjaźnionej pizzeri. Spędziliśmy tam około półtorej godziny. Przez połowę czasu rozmawialiśmy o tym, co zaszło wcześniej. Wiktor zwierzył się nam, że był okropnie zdziwiony, zdenerwowany i zrozpaczony. Nie powiedział rodzicom, bo obiecał sobie, że „znajdzie Konrada i razem z nim wróci do domu.” To wydarzenie, a właściwie jego wspominanie ciągnęło się przez kilka następnych dni. Właściwie, do zakończenia ferii zostało nam jeszcze 3 dni i 3 noce.

Minęły one szybko – zdecydowanie za szybko. Byliśmy na łyżwach, chodziliśmy na spacery i robiliśmy jeszcze wiele innych rzeczy.

*z perspektywy Oli.

- tutaj… to też on.

- dużo tego…

- dużo?

- a nie?

- zdecydowanie za mało…

Siedzieliśmy u Wiktora w domu i przeglądaliśmy stare albumy. Była tam masa zdjęć Wiktora z bratem, jednak dla niego wciąż nie była to zadowalająca ilość.

- Wiktor… znajdziemy go.

- chciałbym go znaleźć już teraz. Chciałbym, żeby to było prostsze.

- jedźmy tam, może akurat… - mówiłam, mając na myśli ponowne udanie się do kamienicy, gdzie kiedyś mieliśmy do czynienia jeszcze z Marcelem. – tak, jedźmy. – dokończyłam stanowczo.

Po paru minutach siedzieliśmy już w samochodzie i jechaliśmy w odpowiednim kierunku. W radiu leciała eska i jakaś piosenka, która chyba się kończyła – nie znałam jej. Po niej była jeszcze jedna, a potem następna… momentalnie usiadłam prosto, popatrzyłam przed siebie i nie wiem jakim cudem, ale zaczęłam cicho płakać, a właściwie łzy same zaczęły wypływać mi z oczu. Usłyszałam jedynie 10 sekund piosenki „A thousand years”, ale to w zupełności mi wystarczyło. Zawsze kojarzyła mi się i na zawsze będzie mi się kojarzyć z Dawidem… pamiętam doskonale ten dzień, kiedy zabrał mnie na piknik, wrzucił do basenu, pokazał ogromny napis, puścił krótki filmik i zaprosił tylu znajomych. Kiedy o tym wszystkim myślałam, nieświadomie zaczęłam ryczeć – bo inaczej nie dało się teraz tego nazwać. Wiktor chyba cały czas coś do mnie mówił, ale ja słyszałam tylko i wyłącznie tę piosenkę - nic więcej… tylko ją. Nie wiem ile czasu to wszystko trwało, ale w pewnym momencie zatrzymaliśmy się, chłopak wysiadł z auta i otworzył moje drzwi.

- Ola… co się dzieje?! – pytał nerwowo i złapał mnie za rękę.

Ja jedynie wysiliłam się na to, aby na niego popatrzeć. Nie wiedział o co chodzi, bo nie miał jak wiedzieć… wysiadłam powoli z auta z jego pomocą i przytuliłam się do niego, dalej płacząc.

- ciiiii. Spokojnie. Nie płacz… - powtarzał cały czas cichym, troskliwy głosem.

Minęło około 5 minut… nie potrafiłam przestać. Tak bardzo teraz to wszystko mnie bolało… akurat teraz.

- co się dzieje? – pytał chłopak, kiedy trochę się uspokoiłam.

- ta piosenka…

- coś z nią nie tak?

- nie… jedźmy, opowiem ci. – postanowiłam i tak też zrobiłam.

Wszystko opowiedziałam Wiktorowi dokładnie, ze szczegółami. Cała się trzęsłam i jąkałam się, ale udało mi się… postanowiłam jednak, że to nie odpowiedni moment, żeby płakać, więc ogarnęłam się i próbowałam na chwilę zapomnieć.

Po około 15 minutach byliśmy już pod kamienicą. Wysiedliśmy z auta, złapaliśmy się za ręce i poszliśmy.

Stanęliśmy przed średnio wysokim, szarym budynkiem i otworzyliśmy drzwi, które okropnie skrzypiały. Następnie cicho po schodach udaliśmy do góry. Kiedy stanęliśmy na odpowiedniej klatce, zadzwoniliśmy dzwonkiem do drzwi. Cisza… czyjeś kroki… zauważyliśmy również po chwili, że klamka powoli ulega naciskowi. Po kilkunastu sekundach, naszym oczom okazał się Konrad…

- nie, błagam! – zaczął krzyczeć i momentalnie chciał z powrotem zamknąć drzwi. Nie udało mu się to, ponieważ Wiktor zdążył je przytrzymać.

- porozmawiajmy, proszę. – mówił chłopak, a jego brat dalej nie ustępował.

- zostawcie mnie!

- puść te cholerne drzwi albo za chwilę w ogóle ich nie będzie!

W tym momencie Konrad faktycznie puścił je i popatrzył na nas.

- możemy? – zapytałam spokojnym i opanowanym głosem.

Ten bezradnie wskazał gestem ręki, abyśmy weszli do środka. Zaniemówiliśmy, po pierwszych 3 krokach zrobionych w głąb mieszkania…