Rozdział 90

*z perspektywy Oli.

Weszłyśmy powoli do kamienicy. Widziałam, że Kasia jest zdenerwowana, ale nic nie  mówiłam. W końcu stanęłyśmy przed drzwiami. Chwyciłam powoli za klamkę i zaczęłam je otwierać. Usłyszałyśmy głosy chłopców. Najpierw weszłam ja, a dziewczyna stała w przedpokoju tak, że nie było jej widać.

- już jestem. – powiedziałam na początek.

- to dobrze, siadaj. – mówił Wiktor.

- ok… ale, przyprowadziłam kogoś ze sobą.

Wtedy popatrzyłam znacząco na Kaśkę, a ta zrobiła dwa małe kroki i popatrzyła w stronę chłopców. Wtedy Marcel złapał się za głowę, wytrzeszczył oczy i  chciał coś powiedzieć, ale chyba nie mógł – z wrażenia…

*z perspektywy Julki.

- Julka! Kuba już jest.

- idę mamo. – odpowiedziałam,  łapiąc telefon i torebkę, wychodząc z pokoju.

Kiedy stanęłam w przedpokoju zobaczyłam Oskara, który zagaduje Kubę i uśmiechnęłam się. Po paru minutach wyszliśmy z domu i wsiedliśmy do auta.

- masz wszystko?

- tak, możemy jechać.

Kierowaliśmy się teraz w kierunku jakiegoś sklepu spożywczego, aby kupić różne duperele. Były to między innymi chipsy, popcorn, słodycze i inne niezdrowe rzeczy. Kiedy mieliśmy już wszystko z powrotem wróciliśmy do samochodu i udaliśmy się do domu Kuby.

Na początku postanowiliśmy upiec kupione przez nas babeczki. Nie obeszło się bez mokrej podłogi, białych twarzy itd.

- co oglądamy?

- nie mam pojęcia, ale zaraz coś znajdziemy. Chodź na górę. – odparł Kuba.

Po długich namyśleniach postanowiliśmy wybrać jakiś horror, którego tytułu nie zapamiętałam.

- Julka…

- hmm?

- muszę ci coś pokazać.

- cóż takiego? – pytałam zaciekawiona.

- masz. – wtedy rzucił mi jakąś apaszkę, a ja popatrzyłam na niego dziwnie. – daj głuptaku, zawiążę ci to.

- ejejej, po co?

- nie marudź, bo buzię też ci zatkam. – złapał mnie wtedy w pasie i pocałował.

Po około 10 minutach, wyszliśmy na zewnątrz. Kuba trzymał mnie za rękę i prowadził do przodu.

- długo jeszcze? Oko mnie swędzi.

- niedługo. – w tym momencie poczułam, że apaszka poluzowuje się, aż w końcu całkowicie opadła mi z oczu.

Pierwsze co zobaczyłam to masa białego puchu, który raził mnie. Przetarłam oczy i sięgnęłam wzrokiem na przód…

- jak?! – prawie krzyczałam.

- robiłem to niedawno z Wiktorem. Sam bym nie dał rady. Z resztą… zanim tata zmarł, zaczął robić poszczególne części. Obiecał mi, że go skończymy. Pamiętam jak siedziałem obok niego w szpitalu i był przekonany, że jak wróci do domu od razu będziemy mogli go skończyć… mam nadzieję, że mu się podoba.

- jest wspaniały… - mówiłam, patrzyłam i przytuliłam mocno Kubę, który teraz powstrzymywał się od płaczu.

Był to lekki szok. Niecodziennie spotyka się na krakowskim podwórku duże drzewo i domek na nim -  tak… Kuba, Wiktor i jego tata zbudowali najprawdziwszy domek na drzewie. Razem z chłopakiem zwiedziliśmy go, a potem wróciliśmy już do mieszkania i usiedliśmy na sofie. Wieczór spędziliśmy na oglądaniu filmu, a spać położyliśmy się po godzinie 23. Szczerze mówiąc, było to wyjątkowo wcześnie.

Zanim usnęliśmy długo leżeliśmy i milczeliśmy. Byliśmy w siebie mocno wtuleni.

- Julka… - zaczął nagle szeptać chłopak.

- hm?

- kocham cię.

- wiem misiu. – powiedziałam i jeszcze mocniej go przytuliłam.

Po paru minutach obydwoje zasnęliśmy, trzymając się za ręce.

*.*