Rozdział 91

*z perspektywy Wiktora.

- jak? – pytałem cały czas Olki, kiedy Kasia i Marcel udali się do innego pokoju.

- kiedy tu wcześniej siedzieliśmy, wpadł mi do głowy o to ten pomysł. Poszperałam, chociaż wiem, że to chamskie, ale chciałam pomóc. Znalazłam numer, wyszłam, zadzwoniłam, a potem spotkałyśmy się. Rozmawiałyśmy chwilę no i w końcu postanowiła, że wbije naszemu Konradowi do głowy pewne rzeczy.

- jesteś nienormalna. – skomentowałem krótko, śmiejąc się. Zaraz potem przysunąłem Olę do siebie i pocałowałem.

Po około 15 minutach dalej nie wychodzili z pomieszczenia, co zaczęło mnie co raz bardziej denerwować.

- ile można gadać?

- nie widzieli się tyle czasu…

- wiem, wiem.

- dajmy im chwilę, nie marudź.

Kiedy minęło 30 minut, wreszcie usłyszeliśmy czyjeś kroki. Kasia i Konrad szli w naszą stronę trzymając się za ręce. Dziewczyna usiadła obok Oli, a mój brat stanął naprzeciwko naszej trójki.

- słuchamy. – zaczęła Kaśka.

- więc… oznajmiam wszystkim tu obecnym, iż… wraz moim bratem Wiktorem. – tutaj pojawił się uśmiech na jego twarzy. – wracam do domu.

- jea! – krzyknąłem głośno, podniosłem się z kanapy i „przytuliłem” go, jak facet faceta.

Długo czekać nie musieliśmy. Po 40 minutach Konrad był już gotowy i śmiało mógł opuścić kamienicę.

- takie tam 3 lata… - mówił wychodząc i ze łzami w oczach patrzył jeszcze na drzwi wejściowe.

- mam dla ciebie radę. – odparła Kasia. – zapomnij o tych 3 latach, będzie lepiej…

Potem wszyscy wyszliśmy na zewnątrz. Na początku odwieźliśmy do domu dziewczyny, a potem stanęliśmy przed naszym mieszkaniem.

- gotowy?

- niezbyt… - odpowiedział od razu brat.

- dasz radę.

- nie Wiktor. – popatrzył na mnie. – sam nie dam. Razem damy…

Powoli wysiedliśmy z auta i udaliśmy się do budynku. Kiedy staliśmy przed drzwiami Konrad wziął głęboki oddech. Ja natomiast zadzwoniłem dzwonkiem. Po około 15 sekundach, ktoś po drugiej stronie chwycił nerwowo za klamkę i szarpnął nią.

Zobaczyliśmy mamę, która patrzyła chwilowo w dół, otrzepując swoją bluzkę.

- przepraszam bardzo, ale robię właśnie…

- cześć mamo…