Rozdział 86

*z perspektywy Oli.

Leżałam na ogromnej łące, miałam zamknięte oczy i myślałam. Słyszałam śpiew ptaków, czułam ciepłe promienie słońca i czułam zapach kwiatów. To wszystko sprawiało, że czułam się jak w niebie. W pewnym momencie usłyszałam czyjeś kroki. Wiedziałam, że był to Wiktor. Usiadłam i pocałowaliśmy się, a potem obydwoje leżeliśmy i wpatrywaliśmy się w niebo. Chwilę potem usłyszałam szelest. Podniosłam się na łokciach i zobaczyłam, że coś lub ktoś wyłania się z lasu. Patrzyłam dokładnie i dostrzegłam tam… Dawida. Stanął i patrzył na nas. Nic nie mówiłam, po prostu obserwowałam go. Zaczął się do nas zbliżać, aż w końcu stał już nad nami. Wtedy podał mi rękę, a ja z jego pomocą podniosłam się. Był niewyraźny… nie był człowiekiem, był jak mgła, jakby zaraz miał się rozpłynąć. Popatrzył mi głęboko w oczy, a potem szepnął do ucha: „dobrze zrobiłaś kochana” i wskazał wzrokiem na leżącego obok Wiktora. Uśmiechnęłam się szeroko i mocno przytuliłam go. Potem również pocałowałam w policzek. Po paru minutach chłopak zniknął. Najzwyczajniej na świecie. Wróciłam na koc i wtuliłam się w chłopaka, a w myślach miałam Dawida, którego kochałam równie mocno jak jego. Wiedziałam, że zawsze przy mnie będzie i nigdy mnie nie zostawi. Wiedziałam, że mnie kocha…

- Boże! – krzyknęłam cicho i zerwałam się z łóżka.

- co ci? – mamrotała Julka chyba przez sen.

- śnieg… chyba śnieg spadł z dachu. – popatrzyłam wtedy przez okno i położyłam z powrotem głowę na poduszce, uświadamiając sobie o czym przed chwilą śniłam.

Gapiłam się w ścianę, ze łzami w oczach i miałam przed oczami umierającego Dawida. Szybko próbowałam zmienić bieg moich myśli, ale nie potrafiłam. jednakże w pewnym momencie… coś przerwało mi moje rozkminy.

- Julka! Jula! Ja pier… Julka! – krzyczałam po cichu nie ruszając się.

- co znowu? Śpij!

- nie! Cholera. Pacz, pacz na cień. Nie pacz do tyłu tylko na cień. Nie ruszaj się.

Wtedy dziewczyna delikatnie odwróciła głowę w kierunku ściany, gdzie zawsze padał cień zza okna.

- Jezus… - powiedziała.

Leżałyśmy teraz jak zdrętwiałe i nie miałyśmy pojęcia co zrobić. Za oknem stał prawdopodobnie Marcel, a raczej na pewno. Poznałyśmy…

- co teraz?

- nie ruszaj się. on się rozgląda. Nie wiem po co. Olka, boję się.

- ja się boję bardziej, cholera jasna…

- idę po tatę.

- oszalałaś?!

- nie oszalałam! Trzeba przecież… jasna dupa. Przecież oni pojechali do tego kolegi taty. Na narty… wracają dzisiaj wieczorem. Zapomniałam… Ola, jesteśmy w domu same. – mówiła przyjaciółka co raz bardziej panikując.

- dzwonimy po chłopaków chyba, że chcesz mieć mokre łóżko… - mówiłam.

- jak zadzwonimy… on tam stoi, widzi.

- włażę pod ko… pod kordłę.

- kołdrę matole. – poprawiła mnie od razu Julka.

- błagam cię… dobra, nurkuję.

Chwyciłam telefon, odblokowałam go i wykręciłam numer - najpierw do Kuby  z nadzieją, że odbierze.

- kurde…

- nie odbiera?

- nie. Dzwonię do Wiktora.

- Kuba śpi jak zabity, wiadomo…

- halo?! – prawie krzyknęłam.

- Ola. – zaczął ochrypniętym głosem chłopak. – jest prawie 4 w nocy. – co ci się dzieje.

- Wiktor, słuchaj mnie. Musisz jechać po Kubę, zabrać go i musicie przyjechać pod dom Julki. Tu stoi ten Marcel. Właściwie on stoi za oknem, ja dzwonie spod kordły ale mniejsza o to!

- ja jebie! już jadę! Trzymajcie się!

Kiedy tylko wysunęłam się z powrotem, obydwie z Julką cicho pisnęłyśmy. Usłyszałyśmy pukanie w szybę. Całe trzęsłyśmy się, ponieważ wiadome, do czego Marcel jest zdolny.

- Ola… wiedz, że cię kochałam. – wyszeptała cicho Julka i złapała mnie za rękę.