Rozdział 95

*z perspektywy Wiktora.

Po wspólnym zjedzeniu rodzinnego śniadania, postanowiłem wraz  z Konradem udać się na spacer. Początkowo rozmawialiśmy o wszystkim, co nie dotyczyło jego ucieczki. Potem jednak wdrążyliśmy się w ten temat. Chłopak śmiało krytykował samego siebie, ponieważ wiedział, że była to najgłupsza rzecz, jaką zrobił w życiu. Widziałem uśmiech na jego twarzy kiedy mówił, co poczuł, jak zobaczył mamę. Nie widział jej 3 lata… to okropne nie widzieć matki przez taki długi okres czasu – i to jeszcze dobrowolnie.

- cholera…

- co jest? – zapytałem.

- ten gościu z przodu… jest z klubu. Pewnie jest zaskoczony czemu tak długo mnie tam nie było.

- może po prostu go olej?

- Tak. Ja go oleję, ale on mnie raczej nie.

Jak powiedział Konrad, tak też się stało. Facet od razu poznał mojego braciszka i przywitał się z nim.

- coś dawno cię nie było ziom, kiedy wbijasz? – pytał Konrada i dziwnie na mnie patrzył.

- wiesz… raczej już w ogóle mnie tam nie zobaczysz.

- sorry, ale co to ma znaczyć?

- zmieniłem się… nie jestem już tym chłoptasiem, co 3 tygodnie temu.

- hahaha, śmieszny jesteś Marcel, ale tak na serio o co chodzi?

- po pierwsze – nie jestem Marcel, a Konrad. Po drugie – wróciłem do domu i jestem zadowolony. Po trzecie – zapomniałem już o tamtym życiu.

- co ty w ogóle bredzisz stary?

- nie bredzę, tylko mówię prawdę… a teraz wybacz, ale musimy z bratem iść dalej. Do zobaczenia!

Po tych słowach Konrad uścisnął dłoń kolegi i powędrowaliśmy dalej. Teraz właściwie szliśmy już w obranym przez nas kierunku – schronisko dla psiaków. Mój brat wpadł na pewien pomysł, którego początkowo nie chciał mi zdradzić. Kiedy weszliśmy do środka zaczęliśmy się rozglądać dookoła. Była tam masa małych, dużych, ślicznych i smutnych psów. To okropne, gdy ot tak się na nie patrzy… Zacząłem podchodzić do każdej klatki z osobna i przyglądać się zwierzakom. Były naprawdę urocze. Po kilku minutach, kiedy  Konrad zamieniał parę zdań ze sprzedawcą podszedł do mnie i uśmiechał się pod nosem.

Wiedziałem, że kupi on psa, ponieważ teraz było to bardziej niż wiadome,  ale nie do końca wiedziałem w jakim celu. Nie dopytywałem go jednak – czekałam aż sam się wygada. Nie minęło 10 minut kiedy mężczyzna, z którym wcześniej rozmawiał Kondek, wrócił. Nie był jednak sam. Na rękach miał małego, ślicznego pieska rasy Boo. Na sam ten widok uśmiechnąłem się szeroko i wziąłem małego na ręce. Konrad natomiast załatwił wszystkie formalności.

- noto teraz możemy już wracać do domu. – powiedział brat, kiedy tylko opuściliśmy budynek.

- kupiłeś go tak… o?

- nie tak o… kiedy pierwszy raz byłem z Kasią, mówiła, że bardzo chciałaby mieć właśnie takiego słodziaka. Ja tylko jej słuchałem, ale nie wpadło mi do głowy, żeby go kupić. Kilka dni temu przypomniałem sobie o tym, poszperałem w necie i taaa dam! Zamierzam dać go jej jutro w parku, bo tam się umówiliśmy.

- oj stary… chciałbym zobaczyć jej reakcję, ale tylko dam ci radę – jak jej go już pokażesz i dasz… to uważaj żebyście nie wypuścili smyczy z rąk, jak się na ciebie rzuci i zacznie całować, przytulać i te sprawy. – powiedziałem śmiejąc się i szturchnąłem brata w bok. Ten również śmiał się.

Przez te 3 lata… już wiem czego tak bardzo mi brakowało codziennie – właśnie jego i naszych codziennych wygłupów!

joojć, jojć, jojć *.* zazdroszczę Kasi xd a Wy? xo