Rozdział 66.

*z perspektywy Wiktorii.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy – powiedział Artur, kiedy staliśmy już pod moim hotelem.

- Bardzo bym chciała, naprawdę. Oby się udało. Teraz pozostaje nam tylko telefon, skype. Nie możemy stracić kontaktu.

- Spróbujesz, prawda?

Popatrzyłam na chłopaka i spuściłam głowę w dół.

- Wiesz… - do oczu napłynęły mi łzy, uśmiechnęłam się. – Nigdy wcześniej nie tęskniłam za kimś tak bardzo. Miałam nadzieję, że z czasem to przejdzie. Minął rok, a ja dalej nie mogę przestać myśleć. Nie poddam się, chociaż nie mam już siły. Nie mogę odpuścić…

- Trzymaj się – Artur posłał mi ciepły uśmiech i zaraz potem przytulił mnie.

- Dziękuję za wszystko…

- Idź już do środka, bo zmarzniesz. Robi się chłodno…

Po kilkunastu sekundach znajdowałam się już wewnątrz hotelu. Na korytarzu stało kilku moich znajomych i chyba od razu zauważyli tą jedną głupią łzę na moim policzku.

- Wszystko w porządku? – spytał któryś.

- Nie. Nie jest w porządku… Ale będzie lepiej.

Ominęłam ich i udałam się do swojego pokoju. Tam zastałam dziewczyny. Kiedy tylko mnie zobaczyły wstały.

- Co jest?

- Tomek nas wcześniej odwiedził. Był strasznie, strasznie wkurzony.

- Widział nas. To znaczy mnie, jak pocałowałam Artura w policzek. Nie mam ochoty mu tego tłumaczyć, ale będę musiała.

- Jest chyba u siebie w pokoju.

- Dziewczyny… sądzicie, że to co robię jest złe?

- Co masz na myśli?

- No… ogólnie. Moje zachowanie.

- Masz prawo zachowywać się tak, a nie inaczej. Jest ci ciężko…

- Dziękuję wam, że ze mną jesteście – podeszłam do nich i przytuliłam je mocno. – Idę do Tomka.

Wyszłam z pokoju i skierowałam się w lewo. Stanęłam przed odpowiednimi drzwiami, wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam na klamkę.

- Wiem, co myślisz – powiedziałam od razu, gdy zobaczyłam siedzącego na łóżku chłopaka. – Wiem, jak to wszystko wygląda…

- No i co? Ja mam na to wszystko patrzeć i znosić to?

- Ten chłopak…

- Tak, tak. Kolejny chłopak. Najpierw ten Maks, teraz znowu ten. A ja co? Kim ja do cholery dla ciebie jestem? Ja w ogóle się jeszcze liczę?

- Jesteś dla mnie ważny, naprawdę…

- Gdyby faktycznie tak było, inaczej byś się zachowywała.

- Musisz to zaakceptować… Nie potrafię być teraz inna. Mam za dużo problemów.

- Wiesz czego chcę? Chcę być przy tobie i ci pomóc. Pomóc ci, bo chcę, żebyś była szczęśliwa. Ale nie… ty masz to szeroko i głęboko. – odrzekł głośniej Tomek. -  Zachowujesz się jak jakaś… może lepiej nie będę mówił.

- Tomek - krzyknęłam. – Jak chcesz mi pomóc? Jak?

- Normalnie.

- Nie da się… nikt nie jest w stanie mi teraz pomóc, nikt – mówiłam podniesionym głosem. – Jedynie odnalezienie Maksa byłoby ratunkiem.

- Przysięgam, że jeżeli kiedyś spotkam tego gnoja, zabiję go… zabiję, zakopię, odkopię i zabiję jeszcze raz.

- Nie mów tak. On jest dla mnie ważny.

- Aha… czyli on dalej jest dla ciebie ważny, tak? Pomimo tego, że z każdym kolejnym dniem, nawet się z tobą nie spotykając, on rani cię i to bardzo…

- Wiem to. Cierpię przez niego, ale… nie umiem też bez niego żyć.

- Nie… to już się robi śmieszne. Wyjdź stąd, proszę cię… z nami koniec. Chciałem twojego dobra, ale koleś, którego nawet nie znam i nie widziałem na oczy, ciągle nam przeszkadza. Zależało mi na tobie i nie zmieniło się to, ale w takiej sytuacji nie możemy być razem. Znajdź go sobie, może wtedy w końcu się uśmiechniesz i będziesz szczęśliwa. Z resztą… rób, co chcesz. Żegnam.

- Dziękuję, że ze mną byłeś… to bardzo mi pomogło. Ale masz rację – mówiłam stojąc przed otwartymi drzwiami. – Lepiej będzie, jeżeli nie będziemy już ze sobą. Nie cię krzywdzić.

- Wyjdź - Tomek krzyczał, miał dosyć mnie i całego tego syfu. Na koniec otworzył drzwi. Stałam i patrzyłam na niego cała zapłakana, ale w końcu opuściłam pomieszczenie.

Stanęłam na korytarzu i miałam ochotę najzwyczajniej w świecie zniknąć.

- Maks… Po prostu przestań. Proszę, przestań. To boli – wyszeptałam to patrząc w sufit, chwilę potem wróciłam do pokoju.

- Co chcesz z tym zrobić? – rozmawiałam z Martyną, chociaż wiedziałam, że kolejna rozmowa do niczego mnie nie doprowadzi.

- Nie wiem… nie wiem o co w tym wszystkim chodzi. Mogę się zabić? Wtedy wszystkie problemy znikną, będzie spokój.

- Powiedz mi jedno. Maks… Czy ty… traktujesz go teraz tylko jako przyjaciela i tak bardzo za nim tęsknisz czy może raczej kochasz i masz ochotę przytulić się do niego, pocałować go i zostać z nim do końca życia. Hm?

Zapadła głucha, kilkusekundowa cisza, po której w końcu odezwałam się:

- Kocham go.

________________________________________________

Podoba się? :)

Jak tam u Was w szkole? xd