Rozdział 77.

klik.

Wiktoria maszerowała do przodu. Słyszała niesiony przez echo sygnał karetki, patrzyła w ziemię. Skręciła w jakąś uliczkę. Po kilku sekundach zwolniła… zatrzymała się. Rozejrzała się dookoła. Słyszała gdzieś jakiś szloch… Serce uderzało jej jakby szybciej i mocniej.

- Kto tu jest…? – spytała niezbyt głośno.

Płacz nie ustawał. Dźwięk karetki nasilił się i momentalnie ustał. Samochód zatrzymał się chyba gdzieś niedaleko. Wiktoria usłyszała nagle spust pistoletu. Serce podskoczyło jej do gardła.

- Nie rób tego! – krzyknęła nagle. Zobaczyła w zaciemnionym miejscu jakiegoś chłopaka. Miał w ręce pistolet, celował nim w siebie. Podeszła bliżej. – To ty… - powiedziała, rozpoznając w siedzącym, chłopaka, który kiedyś ją porwał.

- Odejdź – mówił, płakał i cały się trząsł.

- Odłóż ten pistolet…

- Bo co?!

- Nie musisz tego robić, to nie jest dobre rozwiązanie.

- Nic nie wiesz… - syknął.

- Może i nie, ale przecież… nie popełnisz samobójstwa, prawda?

- Odejdź! – krzyknął.

- Potem będę miała cię na sumieniu, nie rób tego, słyszysz?!

Wiktoria cofała się powoli do tyłu, jakby czuła, że zaraz zobaczy przed sobą trupa.

- Masz rację, nie mogę się zabić – wymamrotał i wstał.

- No właśnie.

- Ale mogę zabić ciebie – powiedział i wymierzył w nią pistolet.

- Ale… - Wiktoria chciała uciec, ale jeden niepotrzebny ruch mógł pogorszyć sprawę.

- Teraz się boisz, co? Już jeden koleś leży, tam, za ścianą. Po niego przyjechała karetka. Zaraz wezmą też ciebie.

- Nie! – krzyknęła piskliwym głosem dziewczyna i była zalana łzami ze strachu. – Ja nic ci nie zrobiłam… proszę…

- Teraz będziesz udawać niewiniątko, co? – mówił chłopak i zbliżał się do swojej upatrzonej ofiary.

W tym samym czasie gdzieś z bocznej uliczki wyszedł Maks. Kiedy zobaczył to, serce zatrzymało mu się. Stanął i wsłuchał się w słowa nieznajomego. Był blisko, więc słyszał wszystko…

- I już… po tobie ślicznotko – wymamrotał nastolatek z bronią.

Nagle odbił się od ścian dźwięk strzału. Nastał bardzo krótki moment ciszy.

- Nie! Nie! – krzyknęła Wiktoria na cały głos, padając na beton! – Nie! – krzyczała i szarpała Maksem, który leżał na jej kolanach.

Chłopak osłonił przyjaciółkę, kiedy tamten drugi uwolnił kulę pistoletu.

- Maks! – wydzierała się, patrząc na niego z góry. – Powiedz coś – uderzała go delikatnie po twarzy. Rozglądnęła się dookoła. Nikogo już nie było. – Błagam… odezwij się – szeptała zrozpaczona tuż nad jego twarzą, trzymając jego dłoń.

Pomyślała teraz o najgorszym, ale… poczuła ścisk dłoni.

- Boże… - szepnęła, kiedy chłopak otworzył oczy. – Maks, ja… muszę iść po pomoc… inaczej wykrwawisz się na śmierć. Proszę… bądź silny, poczekaj chwilę. Zrobię to jak najszybciej.

- Wiki… zaczekaj – powiedział z wyraźnym bólem na twarzy.

- Nie możemy czekać!

- Musisz coś wiedzieć… coś, czego nie powiedziałem ci do tej pory – wypowiadał te słowa, które brzmiały, jakby miały być ostatnimi.

- Maks…

- Kocham cię najbardziej na świecie – jego oczy zamykały się i otwierały. – Jesteś dla mnie najważniejsza, pamiętaj o tym – powieki opadły.

Dziewczyna w krytycznym stanie, ale psychicznym, pobiegła przed siebie, skręciła i usłyszała liczne krzyki.

- Pomocy! – krzyknęła, kiedy zobaczyła za bramą karetkę i lekarzy. – Help!

Ktoś podbiegł do niej.

- What?! – odpowiedział obcy.

- Em… - próbowała jakoś sklecić zdanie w głowie. – There is… there is my friend, He will die, if you don’t help him! He is injured! Please… help me…

- Boys! Come on!

- Thanks… - odrzekła i pobiegła z powrotem do przyjaciela. Po kilkunastu sekundach pojawili się lekarze. Zaczęli badać chłopaka i przygotowywać nosze.

- Sorry… - Wiktoria złapała za rękę jednego z mężczyzn, ten popatrzył na nią pytająco. He will live, right? Please… tell that he won’t die… please.

- I don’t know, baby – starszy już mężczyzna ze współczuciem zerknął na nastolatkę.

- Can I… - nie dokończyła, nie mogła, ale ruchem rąk pokazał o co chodzi.

- Sorry, we can’t. We are going to this hospital – podał jej jakąś kartkę. - You can get there on your own. Don’t cry, baby. Everything will ok. I Promise… - „staruszek” wbiegł do odjeżdżającej karetki.

Dziewczyna oparta o ścianę nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Łez powstrzymać nie mogła. Uświadomiła sobie jednak, że nareszcie skończyła się ta codzienna rutyna… czuła, że teraz będzie inaczej. W końcu po burzy zawsze wychodzi słońce. Ale bała się… okropnie się bała o ukochanego. Nie miała jeszcze pojęcia o jednej rzeczy.

Martyna, Zuza, Tomek i jeden z nauczycieli stali przed kilkoma innymi osobami. Dowiedzieli się… doszła do nich informacja, że przed chwilą zginął chłopak i dziewczyna. Dziewczyna to Polka… Wiktoria nie odbierała telefonu. To nie mógł być zbieg okoliczności. Martyna stała obok nauczyciela i płakała.

- Była moją przyjaciółką – szeptała co chwilę, nie potrafiła się uspokoić.

Wiktoria natomiast postanowiła, że jak najszybciej musi dostać się do szpitala. Wybiegła na ulicę, rozejrzała się i zobaczyła grupę ludzi wpatrujących się w coś. Dostrzegła tam, wędrując wzrokiem, Martyną i resztę jej załogi. Widziała jak płaczą, jak stoją i nie wiedzą, co robić. Nie mogła zrozumieć o co chodzi, więc natychmiast do nich podbiegła.

- Co wy tu robicie? – stanęła przed nimi, a oni wytrzeszczyli oczy i otwarli buzię.

- Wiktoria! – krzyknęła Martyna po czym rzuciła się na przyjaciółkę, pozostali zrobili to samo. – Ty żyjesz…

- Przecież…

- Powiedzieli nam, że zginęłaś.

- Ja nie… ja nie, bo… muszę jechać do tego szpitala. Teraz… - wyciągnęła pognieciony kawałek papieru.

- Wiktoria… - zaczął nauczyciel.

- Proszę pana… ja wiem, że jestem okropna, że nie słucham, że chrzanię tę wycieczkę, ale tam… tam jest mój przyjaciel. Osoba, która jest dla mnie jedną z najważniejszych na świecie – tłumaczyła jąkając się, przez płacz. – Ma pan żonę, dzieci… niech pan sobie wyobrazi, że nagle… że nagle jedno z nich zostało ranne, zabierają je do szpitala, a pan nie wie, co się z nimi dzieje… Przepraszam, że taka jestem, ale ja muszę tam jechać, może lepiej pójdę albo… cokolwiek – upadła na ziemię.

- Wstawaj – nauczyciel podniósł ją z chodnika, zabrał kluczyki i wsiadł z uczennicą do auta, które było wypożyczone na czas wycieczki.

Odjechali…

_____________________________________________

co myślicie? x