Rozdział 42

*z perspektywy Oli.

Usiadłam wygodnie, szybko sobie wszystko przypomniałam i zaczęłam mówić:

- byłam wczoraj się przejść, tak po prostu. Szłam koło parku. Wtedy niespodziewanie usłyszałam jakieś krzyki. Zlekceważyłam je na początku, bo to w końcu Kraków i dużo rzeczy się tu dzieje. Nawet zaczęłam iść szybszym krokiem… Udawałam, że nic nie słyszę ani nie widzę. Ale cały czas czułam wewnątrz jakiś strach, nie wiedziałam czemu. W pewnym momencie obróciłam się, bo te wrzaski nie ustawały… Obróciłam się, a potem znowu patrzę przed siebie… Ale zatrzymałam się. Zobaczyłam tam Kubę i jakichś dwóch kolesi. Byłam już od nich daleko. Nie zawahałam się i zaczęłam biec w ich stronę. Patrzyłam na nich cały czas… ale w końcu… jakby wymusili we mnie zatrzymanie się. Jeden z nich wyciągnął nóż. Sparaliżowało mnie… nie wiedziałam czy mam iść ratować Kubę czy uciekać. Tylko stałam i modliłam się, żeby nie stało się nic co stać się nie powinno…

Tutaj przerwałam. Nie chciałam wiedzieć co teraz czuje Julka, ale wyobrażałam to sobie. Obydwie siedziałyśmy, zalane łzami…

- Potem widziałam i usłyszałam tylko tyle „dajesz w głowę i będzie po nim.” Wtedy jeden z tych gnoi uderzył Kubę w głowę... Zaczęłam krzyczeć… potem uciekłam. Bałam się… Julka, możesz mnie zabić, powiesić, udusić, co chcesz… powinnam tam zostać i go ratować. Przepraszam.

Przyjaciółka podeszła do okna i zaczęła płakać tak bardzo, jak chyba jeszcze nigdy wcześniej.

- przecież… przecież on nic nie zrobił… - mówiła, a raczej próbowała mówić przez łzy. – czemu mamy tak przesrane… wszystko się tak nagle dzieje… Dawid zmarł, pełno kłótni, złości, nienawiści… mam dość. Tak cholernie za nim tęsknie… i tak cholernie się o niego boję… ku*wa!

Kiedy to mówiła, cały czas uderzała ręką w parapet. Wiedziałam, że cierpi… było mi jej tak bardzo szkoda. Wiedziałam, że muszę pomóc. Nie wiedziałam jeszcze jak…

- idziemy.

Dziewczyna nawet na mnie nie spojrzała…

- Julka idziemy!

- gdzie idziemy?!

- szukać Kuby.

- teraz?

- tak! Teraz… musimy go znaleźć. Nie wiem jak to zrobimy, ale musimy próbować. On na nas czeka… czeka na Ciebie.

- nie damy rady… skąd mamy wiedzieć gdzie jest?

- jak będziesz tak mówić, to nic nie zrobimy! Ruszaj dupę i idziemy. Obiecuję Ci, że go znajdziemy i uratujemy.

Złapałam Julkę za rękę i wyszłyśmy z pokoju. Szczerze nie zastanawiałam się nad tym gdzie pójdziemy… chciałam jej pomóc, bo czułam się do tego zobowiązana. 

______________________________________________________

tak wiem.. długo nie dodawałam, przestałam pisać, olałam.. proszę Was!

robię to dla przyjemności, dla WAS i dla siebie.

to, że nie było długo nowej części, nie znaczy, że to koniec. będę kontynuować opowiadanie. 

dziękuję, dobranoc Xx