Rozdział 44

*z perspektywy Julki.

Siedziałam na krześle obok Oli. Cała się trzęsłam… co chwilę patrzyłam na drzwi, za którymi leżał Kuba.

- jak się czujesz? – zapytała cicho Ola przytulając się do mnie.

- może być… cieszę się, że go znalazłyśmy…

Kiedy tylko dokończyłam zdanie, obydwie z Olą obróciłyśmy się, ponieważ usłyszałyśmy kroki dwóch osób. Był to Patryk i Klaudia. Dawno ich nie widziałam… miałam teraz wrażenie, że odkąd Dawid umarł nasze relacje popsuły się… Stanęliśmy teraz naprzeciwko siebie. Patryk uśmiechnął się do nas delikatnie, a potem obydwie z Olą rzuciłyśmy się na niego i zrobiliśmy porządnego niedźwiadka.

- co z Kubą? – zapytał po chwili.

- na razie nie wiemy. Żaden lekarz jeszcze nie wyszedł… - odpowiedziałam szybko.

Teraz cała nasza czwórka siedziała na szpitalnych krzesełkach. Było już późno, bo około 22.39. W pewnym momencie usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. W ekspresowym tempie podniosłam się i stanęłam przed doktorem.

- co z nim?

- było ciężko… ale teraz jest już w miarę ok. jeżeli chcesz, możesz wejść… jest jeszcze w lekkim szoku, ale myślę, że pani widok go zadowoli.

- dziękuję panu. – powiedziałam ze łzami w oczach i sama nie wiem czemu, ale przytuliłam się do doktora. Zaraz potem zapytałam reszty. – idziecie?

Oni dziwnie się na mnie patrzyli, a równocześnie uśmiechali do nieco rozbawionego lekarza.

- poczekamy i wejdziemy za chwilę. – odparła Klaudia.

Popatrzyłam na drzwi wzięłam głęboki oddech i chwyciłam klamkę…

Zobaczyłam łóżko, a na nim oczywiście Kubę. Podeszłam i usiadłam. Chłopak popatrzył na mnie.

- hej. – powiedziałam przez łzy, lecz uśmiechałam się.

- tęskniłem. – odpowiedział po kilkunastu sekundach Kuba. Zaraz potem chwycił mnie za rękę.

- jak się czujesz?

- już dobrze… chcę stąd jak najszybciej wyjść.

W tym też momencie do sali weszła reszta.

- elo stary. – powiedział energicznie Patryk, a Kuba zaśmiał się.

- siema, siema!

Od razu zrobiło się głośno. Wszyscy rozmawialiśmy i cieszyliśmy się – ja szczególnie. Uświadomiłam sobie teraz, jaki wielki ból przynosi tęsknota, za ukochaną osobą,  a jakie wielkie szczęście jej powrót.