Rozdział 53

*z perspektywy Julki.

Poranek minął nam bardzo szybko, ale za to wszyscy, czyli ja, Kuba i Wiktor byliśmy w dobrym humorze. Jak się okazało, Wiki przyszedł w nocy, a mój kochany zaspany Kubuś poszedł mu otworzyć drzwi, czego powodem był wywrócony wazon. Ogarnęliśmy dom do południa. Potem chłopak wyszedł gdzieś na miasto, a ja i Kuba zaczęliśmy teraz wszystko przygotowywać. Ubieraliśmy dom w serpentyny, dmuchaliśmy balony. Śmiechu było oczywiście co nie miara

- Julka! – usłyszałam nagły krzyk, kiedy nadmuchiwałam ostatniego balona. Stwierdziłam, że i tak  nie warto pytać o co chodzi, więc po prostu poszłam do kuchni, gdzie miał znajdować się Kuba.

- gdzie Cię wcięło dzióbek? – zapytałam, kiedy zauważyłam, że nie było go w kuchni. Przy okazji podjadłam trochę ciastek. – Kuba nooo… - mówiłam wychodząc do innego pomieszczenia.

- buuuuum! – wykrzyknął nagle i wyskoczył zza ściany.

- Ty idioto! – powiedziałam, próbując złapać oddech.

- też Cię kocham! – odpowiedział szybko i objął mnie, a ja w zamian ubrudziłam go czekoladą, którą miałam na palcu z masy.

- ej! Nie ma tak!

- ależ oczywiście, że jest. – wykrzyknęłam i szyderczo się zaśmiałam.

Po upływie godziny, Wiktor pojawił się w domu. Reszta gości miała pojawić się około godziny 18. Wiedziałam, że będzie fajnie!

- wszystko gotowe? – zapytał Wiktor leżąc i obijając się na kanapie.

- na to wygląda. Mam nadzieję, że reszta Cię polubi.

- HA HA HA. Jakoś muszą.

Siedzieliśmy teraz we trójkę w salonie i oglądaliśmy telewizję. Rozległo się nagle mocne pukanie do drzwi. Kuba już chciał się podnieść z kanapy, ale przytrzymałam go i pocałowałam. Wiktor nie mogąc na to patrzeć wstał i sam podszedł do drzwi.

- no widzisz! Tak to się robi. – powiedziałam cicho do chłopaka i zaśmiałam się.

Zaraz po tym do domu wtargnęli Ola, Patryk i Klaudia.

- siemaaa! – wykrzyknęłam od razu i wszystkich poprzytulałam.

- kto to jest? – szepnęła do mnie Ola.

- Wiktor. Kumpel Kuby. Jest spoko, myślę, że go polubisz.

- Boże… jakie on ma oczy.

- Olkaaaaa! – śmiałam się.

- cicho bądź! – odpowiedziała natychmiast. Usłyszałam w jej głosie, jakby zachwyt. Ucieszyłam się.