Rozdział 50

*z perspektywy Julki.

Krzyknęłam, a zaraz potem ogarnęłam się.

- przepraszam, nie chciałem Cię przestraszyć. – usłyszałam.

- nie no spoko. To ja sorry, że się tak wydzieram, ale po prostu.. no sam wiesz.

- hah, pewnie… rozumiem. – ta krótka wymiana zdań toczyła się miedzy mną, a jakimś chłopakiem… prawdopodobnie nie znałam go, ale w jego oczach było coś, co przyprawiało mnie o dreszcze, a także o dziwne, przyjemne kłucie w sercu. Nie wiedziałam o co chodzi… próbowałam to wszystko jakoś uporządkować, ale przecież nie było to możliwe w tak krótkiej chwili.

- wszystko ok? – zapytał po chwili chłopak. Wtedy też uświadomiłam sobie, że cały ten czas, kiedy nieustannie myślałam, on stał naprzeciwko mnie, a ja gapiłam się w jego oczy.

- Em… - powiedziałam trochę zawstydzona.

- mam wrażenie, że już Cię gdzieś widziałem. – odparł chłopak nie zważając na nic.

- też mam takie wrażenie… w końcu Kraków nie jest, aż taki duży jak się wydaję.

- no też racja… ale nic, ja muszę iść dalej. Miło było Cię… wystraszyć? – powiedział i zaśmiał się. – jestem Olek.

- mi również było miło, krzyczeć Ci do ucha. Julka. – odpowiedziałam szybko i podaliśmy sobie ręce.

Zaraz po tym rozeszliśmy się… W pewnym momencie odwróciłam głowę. Jak się okazało on też to zrobił. Wtedy… tak! Wtedy już wiedziałam o co chodzi!

Olek popatrzył teraz na mnie inaczej niż dotychczas i uśmiechnął się. Prawdopodobnie też zrozumiał i poznał mnie. Z tego też powodu zaczęliśmy biec do siebie, aż w końcu przytuliliśmy się.

- wiedziałem, że na pewno znam tą krzyczącą Julkę!

- nie poznałam Cię. Ale w sumie to nie dziwne! Tyle lat…

- no tak… masz rację.

Postanowiliśmy się teraz udać na krótki spacer. W gwoli ścisłości…

Olek to mój dawny przyjaciel. Chodziliśmy razem do całej podstawówki. Ogólnie mówiąc – od 1 do 6 klasy bardzo się do siebie przywiązaliśmy. Zapowiadało się również wspólne kolejne 3 lata gimnazjum, jednakże on zmienił szkołę i od tamtej pory już co raz rzadziej się widywaliśmy. Dzisiaj… teraz to wielki szok, że spotykam go tak przypadkiem na ulicy… Szok, a zarazem wspaniałe uczucie. Spotkać osobę, której nie widziało się od lat. W końcu teraz jesteśmy już w szkołach średnich.

- wiesz co? – powiedział nagle, kiedy spacerowaliśmy alejkami parku Jordana.

- słucham Cię.

- po gimnazjum… tęskniłem za całą naszą klasą. Niby nowa szkoła była bardzo fajna, znajomi też, ale nic ani nikt nie zastąpił mi Was.

- miło usłyszeć takie coś. – powiedziałam lekko zaskoczona tym co usłyszałam.

- prawdziwe przyjaźnie nigdy się nie kończą, nie? Bynajmniej ja mam na to teraz dowody. – mówił ze szczerym uśmiechem na twarzy, a mi pojedyncze łzy zaczęły spływać po policzkach. Wróciły do mnie stare czasy… tak, to było coś pięknego. 

__________________________________________________________

JARAM SIĘ, BO TO JUŻ 50 CZĘŚĆ! UWIELBIAM WAS! GDYBY NIE WY, TO MOJE PISANIE NIE MIAŁOBY SENSU. DZIĘKI, ŻE JESTEŚCIE. MWAAAAAH. 

XOXOXO