Rozdział 48

*z perspektywy Julki.

Następnego dnia około godziny 13 postanowiłam zadzwonić do Pauliny i się z nią umówić, abyśmy mogły na spokojnie porozmawiać. Szybko wykonałam telefon, a dziewczyna zgodziła się. Wyszłam z pokoju i udałam się do kuchni. Wzięłam do buzi kawałek mandarynki i oparłam się o blat.

- spotkałam wczoraj Paulinę. – powiedziałam nie zastanawiając się długo. Mama popatrzyła na mnie dziwnie.

- jaką Paulinę?

Nie odpowiedziałam, ale popatrzyłam na nią tak, że zrozumiała o kogo mi chodziło.

- tą Paulinę…

- tak tą... Spotkaliśmy ją i jej chłopaka w galerii. Z jednej strony się ucieszyłam, ale z drugiej... było mi jakoś przykro. Nie wiem czemu.

- Julcia… - pociągnęła moja mama. – jest coś o czym nie wiesz.

Zerknęłam na mamę z niepokojem w oczach.

- Paulina dzwoniła przed świętami. Składała życzenia i tak dalej. Nie mówiłam Ci o tym, bo wiedziałam, że będzie Ci przykro. Ale ona… wyszła za mąż. Miała ślub, wesele. Przepraszam, że Ci nie powiedziałam kochanie.

Gdy to usłyszałam nieco zamurowało mnie…

- mówiła coś jeszcze? Może o czymś jeszcze nie wiem? Nie zasługuję na to, żeby znać prawdę?!

Mama wstała z krzesła i podeszła pode mnie.

- przepraszam… po prostu… taki szok. – powiedziałam cicho.

- nie szkodzi. To ja przepraszam.

Wymieniłam z mamą jeszcze kilka zdań, a zaraz potem ubrałam płaszcz czapkę, schowałam rękawiczki do torebki i udałam się do kawiarni, gdzie umówiłam się z dziewczyną. Zamówiłam sobie gorące cappuccino i usiadłam przy jednym ze stolików.

Zaczęłam się rozglądać i dopiero teraz zauważyłam, że jest tu oprócz mnie mnóstwo ludzi. W pewnym momencie dostrzegłam wzrokiem wchodzącą Paulinę. Od razu mnie zauważyła i usiadła obok mnie. Przywitałyśmy się i zaczęłyśmy rozmawiać.

- Julka… wiem, że dalej mogę Ci ufać. Chcę Ci coś powiedzieć. – powiedziała z przejęciem.

- taaak?

- wiesz już pewnie, że ten chłopak wczoraj… to tak naprawdę mój mąż.

- już wiem…

-ale… jest jeszcze coś. Tego nie wie nikt oprócz niego.

- coś się stało?

- niedawno… to znaczy… może inaczej, krótko i zwięźle – jestem w ciąży.

- że co?! – powiedziałam lub wykrzyknęłam to tak głośno, że wszyscy odwrócili głowę w moją stronę. – jak to… - dopowiedziałam już o wiele ciszej.

- jak to, jak to… po prostu. Jestem w ciąży i spodziewam się dziecka. Nie myśl sobie, że jestem jakaś naiwna i dałam się czy coś… zrobiliśmy to świadomie, po ślubie. Chcemy zostać rodzicami. Dopiero drugi miesiąc, więc jeszcze nie widać…

- jejku… nie spodziewałam się tego, ale gratuluję Wam. – powiedziałam, dalej chyba w to nie wierząc.

- ale… w sumie nie o to w tym wszystkim chodzi… - powiedziała i w jej oczach pojawiły się łzy.

- ej… co się dzieje?

- bo widzisz… byłam 2 tygodnie temu u lekarza… i… ja… jestem chora…