Rozdział 46

*z perspektywy Kuby.

Przełknąłem ślinę i dziwną miną popatrzyłem na stojącego obok mnie mężczyznę. Prawie już zacząłem mówić, jednakże on był pierwszy.

- ok. nie będę Cię robił w balona, ale wiesz… - powiedział i popatrzył też z nieco kapryśną miną. – myślę, że będzie lepiej, jeżeli Julia ci wszystko powie. Jesteś jej chłopakiem zdaje się?

- tak… jesteśmy razem. Ok., pogadam z nią.

Po upływie 10 minut, kiedy moja dziewczyna porozmawiała z (dla mnie) nie znajomą, wymieniły się numerami itd. Odeszliśmy i poszliśmy w swoje strony.

- tak jakby nurtuje mnie jedno pytanie… kim oni byli?!

- powiem ci potem, teraz chodź. – odpowiedziała szybko Julka i z niezbyt zadowoloną miną pociągnęła mnie za rękę.

Wsiedliśmy do auta i obydwoje oparliśmy się o fotele. Popatrzyłem na dziewczynę z pytającą miną.

- jedziemy? – zapytała nie zwracając na nic uwagi.

- nie powiesz mi?

- jedźmy do domu… tam, na spokojnie.

Odpaliłem auto i wyjechaliśmy na ulicę. Jechaliśmy około 10 minut, potem staliśmy już przed progiem mojego domku. W końcu znaleźliśmy się w moim pokoju. Julka usiadła na łóżku i zakryła twarz dłońmi.

- dobra… może zacznę od początku.

- zamieniam się w słuch, skarbie.

- jakieś 3 lata temu… ta dziewczyna, którą widziałeś, pracowała u nas jako niania. Niezbyt długo, ale i tak wszyscy się do niej przywiązaliśmy. Jest ode mnie o 2 lata starsza, opiekowała się Oskarem, jak nikogo nie było w domu. Była super…

- i co dalej?

- i dalej… dalej to w sumie była masakra. Kiedy pewnego wieczoru szła do nas zimą ktoś ją po prostu porwał… potem wykorzystał… - wtedy popatrzyła na mnie znacząco. – kiedy się dowiedzieliśmy, byliśmy załamani. Traktowaliśmy Paulę, jako część naszej rodziny. Potem robiliśmy wszystko co w naszej mocy, żeby pomóc. Ona wyjechała… nie dała znać,  po prostu… nie dziwiliśmy się. Jedynie mieliśmy o nią stracha i martwiliśmy się... Jak ją zobaczyłam w galerii… wróciły do mnie stare czasy. Nie zdawałam sobie sprawy, jak za nią tęskniłam, wiesz? Może nie znałam i nie znam jej jakoś strasznie, bardzo długo… ale jak widać. Człowiek do człowieka szybko się przywiązuje, trzeba uważać…