Rozdział 49

*z perspektywy Julki.

Nagle zerwałam się i otworzyłam oczy. Popatrzyłam przez okno, potem na zegarek i zaczęłam się nad wszystkim zastanawiać. W pewnym momencie jakby odetchnęłam z ulgą i pomyślałam – „to tylko sen.” Tak… był to sen.

Wygramoliłam się z łóżka i skierowałam się w kierunku kuchni. Nie było tam nikogo, więc poszłam do salonu.

- wyspałaś się? To teraz się ubieraj, bo się spóźnisz. – powiedziała niespodziewanie mama, a ja dziwnie na nią popatrzyłam. – umówiłaś się z Pauliną, tak? Więc nie pacz się tak jakbyś Ufo zobaczyła. Idź się ogarnij kochanie.

Bez słowa wyszłam z salonu, poszłam do łazienki. Potem ubrałam się ciepło i wyszłam. Po drodze spotkałam dużo znajomych twarzy.

W końcu znajdowałam się przy małej kawiarni. Paulina jak się okazało już tam była.

Przywitałyśmy się, zaczęłyśmy rozmawiać, wspominać, śmiać się…

Było zupełnie inaczej niż w śnie. Co najważniejsze nie dowiedziałam się o rzekomej ciąży i chorobie. Po upływie ponad godziny wyszłyśmy na zewnątrz i powędrowałyśmy w stronę mojego domu. Dziewczyna koniecznie chciała zobaczyć się z tatą, Oskarem i mamą.

Kiedy byłyśmy już na miejscu, Paulina poszła do reszty. Ja natomiast poszłam do siebie do pokoju i odebrałam dzwoniącą komórkę. Była to Ola.

- Julkas!

- słucham Cię.

- za  dzień i pół dnia, czy jak to się tam mówi, Sylwester! My nie mamy żadnych planów… to nie w naszym stylu. – zaśmiałam się do telefonu.

- sugerujesz coś?

- tak, tak, tak! Ale nie chcę mi się gadać przez telefon. Z resztą mam Ci coś jeszcze ważnego do powiedzenia. Spotkajmy się.

- gdzie, kiedy, jak?

- dasz radę do mnie przyjść?

- pewnie, będę za max pół godziny. Buźka.

Po tej rozmowie wiedziałam, że będzie ciekawie. Pożegnałam się z wszystkimi i wyszłam z domu. Szłam teraz powoli. Było mi tak strasznie zimno…

Postanowiłam włączyć sobie muzykę i w tym celu wyciągnęłam słuchawki z kieszeni. Jednakże… jak to ja, w kieszeniach zawsze mam masę różnych rzeczy. Słuchawki wyciągnęłam, ale spadły mi one i wylądowały w śniegu. Szybko schyliłam się, aby je podnieść. Kiedy się wyprostowałam…

- Bożeee! – krzyknęłam.