Rozdział 56

*z perspektywy Julki.

W kilka dni po Nowym Roku, musieliśmy na te pare dni udać się do szkoły. Wszyscy oczywiście narzekali, przychodzili na lekcje zaspani i nieprzytomni. Pocieszające było to, że za niedługo ferie! Kiedy tylko była o nich mowa każdy się cieszył.

Pierwszego dnia w szkole po świętach wracałam do domu z Olką.

- co robimyyy w ferie? – zapytałam.

- nudzimy sięęę! – odpowiedziała równie entuzjastycznie Ola.

- kurde, nie chcę tak! Mam ochotę gdzieś pojechać, coś zrobić…

- jedźmy na łyżwy, łiii!

- wiesz, że nie o takie coś mi chodzi.

Po paru minutach rozeszłyśmy się. Ja powędrowałam w lewo, a moja przyjaciółka w prawo. Szłam teraz powoli i wpatrywałam się w małe płatki śniegu, które spadały z nieba, prosto na moje włosy, szalik, płaszcz. Patrzyłam pod światło lampy, jak jest ich dużo! Kochałam zimę za takie widoki. Czułam wtedy, że świat jest naprawdę piękny.

Kiedy wróciłam do domu, jak się okazało nikogo nie było. Rodzice wyszli gdzieś z Oskarem. Szybko ściągnęłam ubrania i powędrowałam do kuchni, gdzie sięgnęłam na półkę po sok. Potem usiadłam przed komputerem. Weszłam na fb, yt i gg. Nie działo się nic ciekawego, więc przeniosłam się na telewizor. Skakałam po kanałach, prawie jak mój tata. W pewnym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi. Podeszłam i nie patrząc kto idzie, otworzyłam. Ten ktoś od razu wbiegł do domu złapał mnie, podniósł, a potem pocałował. Nie patrząc mogłam się domyślić, że to Kuba.

Postawił mnie w końcu z powrotem na ziemi i uśmiechnął się do mnie szeroko.

- co jest? – zapytałam zaciekawiona.

- chcę już feriee, ferie, ferie, ferieee!

- ah… no tak, zapomniałam. Anglia… - powiedziałam teraz trochę przygnębiona.

- eeeej! Nie smutaj się! – ciągnął dalej z uśmiechem na twarzy.

- czemu? Nie będzie Cię znowu i w ogóle…

- eh… no tak. Ale za to… Ty będziesz!

- tak… ja będę siedziała w domu i grzała tyłek pod kocem. Jak zwykle…

- noto… muszę Cię rozczarować, bo tym razem będzie inaczej.

- obawiam się, że nie. To już wiesz... taka moja tradycja w ferie – siedzenie i nic nie robienie.

- ale nie tym razem! Bo… trututututu! Zabieram cię ze sobą!

- że co? – zapytałam i znieruchomiałam. Zastanawiałam się czy to żart czy też nie.

- jedziesz ze mną do Anglii, kumasz? Zabieram Cię i będziemy tam razem!

- Ty tak serio…? – pytałam dalej nie dowierzając.

- taak! Najbardziej serio na świecie!

- nie wiem co mam powiedzieć, ale no… dziękuję, kocham Cię! –odpowiedziałam szybko, złapałam go za szyję i pocałowałam delikatnie.

Chwilę potem Kuba zdradził mi jeszcze jedną „tajemnicę.” Z niej również bardzo się ucieszyłam!