Rozdział 70

z perspektywy Wiktora.

Następnego dnia obudziłem się wcześnie rano. Na zewnątrz było już jasno i światło wpadało do pokoju. Wstałem spuściłem rolety i zszedłem na dół do kuchni, czegoś się napić. Kiedy schodziłem po schodach zauważyłem, że Ola stoi pod oknem i wbija swój wzrok gdzieś daleko. Po wczorajszym wydarzeniu miałem wszystkiego dość. Przeszedłem obok niej obojętnie i powędrowałem w stronę lodówki. Potem było podobnie. Przeszedłem bez słowa obok dziewczyny i z powrotem udałem się do pokoju. Potraktowaliśmy siebie nawzajem jak powietrze… Usiadłem na łóżku i zacząłem się nad wszystkim zastanawiać, a szczególnie nad tym czemu Ola to zrobiła, skoro jest z Michałem. Długo nad tym myślałem i w rezultacie postanowiłem się tym nie przejmować i udawać, że nic się nie wydarzyło. Po około godzinie wszyscy już wywlekli się z łóżek i ogarnęli się. Dzisiejszy dzień miał wyglądać jak poprzedni, jednakże do centrum mieliśmy się udać dopiero w godzinach popołudniowych. Bilety na London Eye, już zakupione na godzinę 19.00. Można powiedzieć, że inaczej wyobrażałem sobie ten wieczór, ale ostatnio nic nie szło po mojej myśli – przywykłem. Około godziny 12.45 postanowiliśmy oglądnąć film. Zeszło nam na nim około półtorej godziny. Potem musieliśmy się już przygotowywać do wyjścia. Cały czas miałem popsuty humor, co zauważył Kuba. Nie chciałem jednak z nim teraz o tym gadać. Jechaliśmy z Mańkiem do centrum, a kiedy byliśmy już na miejscu zaczęliśmy powoli chodzić kolejnymi drogami. Podczas tego wypadu zwiedziliśmy znowu masę ciekawych miejsc i znowu było fajnie. Jednak nie na tyle, aby powrócił mi humor.

*z perspektywy Julki.

Maszerowaliśmy spokojnie jakąś ulicą pełną ludzi, ale w Londynie tak właśnie wygląda normalny dzień. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłam taka szczęśliwa i podekscytowana.

Jedyne co mnie teraz gryzło i zastanawiało to to, dlaczego Ola i Wiktor tak dziwnie się zachowują. Chciałam się dowiedzieć, ale żadne z nich nie chciało normalnie pogadać. Postanowiłam, że muszę wyciągnąć coś od przyjaciółki.

- Kuba… ja muszę pogadać z Olą, a ty z Wiktorem. Rozdzielmy się chociaż na 15 minut. – powiedziałam cicho.

- noto ok. już się robi. – odpowiedział momentalnie. – Wiktor idziemy! To pa dziopki, za 15 minut!

- o co chodzi? – zapytała dziwnie Ola.

- chcieli chyba na coś zobaczyć w jednym ze sklepów, my przy okazji też możemy.

- wiem, że robicie to specjalnie. Nie jestem, aż taka głupia.

- Ola…

- nie Ola! Wiem to. Chcesz żebym ci powiedziała, prawda?

- słuchaj… jeżeli nie chcesz mówić i o tym gadać, to rozumiem.

- siedzieliśmy na dole, na kanapie… potem zaczęliśmy się przepychać i tak dalej. W końcu spadliśmy na ziemię no i… wtedy sama nie wiem czemu złapałam go i pocałowałam. Potem… mieliśmy udawać, że nic się nie stało, ale… wyszło jak wyszło. Nie pytaj czemu to zrobiłam, bo ja nie wiem. Coś innego wtedy mną kierowało.

- ale… to znaczy, że się całowaliście?

- tak. – rzuciła krótko.

- posłuchaj mnie, chociaż raz. Nie możesz sobie niszczyć życia Olka. Wiem, że Wiktor jest dla ciebie ważniejszy, niż Michał. Każdy to wie… Jeżeli nic by między wami nie było, to byście się tak nie zachowywali. Jestem twoją przyjaciółką i w sumie nie wiem, co mam ci teraz powiedzieć, ale uważaj, proszę.

- zerwę z Michałem, jak tylko wrócimy.